woensdag 14 december 2011

Doctor Who: The Sensorites

Doctor Who (oude serie): The Sensorites

Een uit zes deeltjes bestaande aflevering. De eerste aflevering (Strangers in Space), als we de Sensorites nog niet in beeld hebben gehad en er alleen maar over horen vertellen, is ontzettend spannend. En dan op het eind van de aflevering zien we ineens iets in het venster van een ruimteschip verschijnen en schoot ik onbedaarlijk in de lach.
Opa Buiswater!  van de jeugdserie uit de jaren 50 Dappere Dodo :)  Die associatie zal niet iedereen hebben, maar toch zal ik niet de enige zijn die zich heeft zitten vermeien in de uitmonstering van de Sensorites met hun hansopjes aan en hun maskertjes op waarachter je een gezicht weet en die rare naar boven gekrulde baarden. Zo spannend als in het begin wordt het niet meer, maar het blijft aardig om naar te kijken. Vooral de gedachtegangen van de Sensorites zijn interessant, ze kunnen elkaars gedachten lezen, hun maatschappij is gebaseerd op vertrouwen, maar met de mensen hebben ze slechte ervaringen. Dus aanvankelijk zijn ze onze vier ruimtereizigers slecht gezind, maar als de doctor een tegengif vindt voor hun ziekte, wordt het allemaal koek en ei met de Sensorites, behalve met één die steeds weer alles zo weet te draaien dat de mensen niet te vertrouwen zijn. Hij is lastig maar ook erg dom en snel doorzien, een beetje zoals een kind de boel kan bedriegen zonder het helemaal te hebben doordacht.
De Sensorites kunnen niet tegen harde geluiden en niet tegen donker, dus dat maakt hun kwetsbaar. Verder hebben ze leuke wapens, zoals een apparaat dat op een mondorgeltje lijkt waarmee ze iemand een tijdje kunnen verlammen. Ook kunnen ze mensen gek maken door in hun hoofd te gaan zitten en de arme John, bemanningslid van het ruimteschip dat wordt vastgehouden door de Sensorites, heeft daar zwaar onder te lijden, speelt dat erg goed en geloofwaardig.
Dan moeten er ook nog monsters worden verslagen in een aquaduct, maar dat blijken doorgedraaide mensen te zijn, die proberen de Sensorites te vernietigen door het water te vergiftigen en het aquaduct voor hun onbereikbaar te maken (donker en harde geluiden)
En dan ineens is het afgelopen. Al die tijd zit je te wachten tot de saboterende vervelende klier zal worden ontmaskerd, maar er wordt alleen tussen neus en lippen even verteld, dat hij zal worden verbannen. Voor mij toch wel dè grote teleurstelling van deze aflevering. Dat hele laatste deeltje doet nogal afgeraffeld aan. Versprekingen bij de vleet en een hele rare cliffhanger, die werkelijk nergens op slaat. Maakt de dokter een grapje dat hij Ian van het schip af wil hebben of meent hij het echt? We zullen het zien in de volgende aflevering...

zondag 11 december 2011

Zomerhuis met Zwembad

Boek: Herman Koch: Zomerhuis met Zwembad.

Dat was wel even slikken na de minzaamheid van Maarten 't Hart naar het cynisme van Herman Koch. Beslist geen boek om daarna met een glimlach te gaan slapen, hoewel je er toch ook wel vrolijk van wordt, maar het is een wat cynische vrolijkheid. De man-vrouw-kinderenrelaties worden totaal bekeken in het licht van de evolutie en het voortbestaan van de menselijke soort. Dit verklaart alle daden, alle overspel, vuile streken tot moord om je kind te beschermen. De onsympathieke ik-figuur wordt even wat sympathieker als de beschermende vader, maar op een gegeven moment, zo op tweederde van het boek, haakte ik een beetje af omdat ik het niet helemaal geloofwaardig meer vond. Wel een boek dat je niet weg kan leggen als je er eenmaal inzit, dus niet te laat beginnen met lezen.

zaterdag 3 december 2011

Desert Flower

Film Desert Flower (2009) of Wüsteblume (de oorspronkelijke titel)

Als je veel naar soundtracks luistert kan het niet anders of je wordt nieuwsgierig naar de film bij die vaak zo prachtige muziek. Hier nu dus weer zo'n gevalletje: "wat een mooie muziek! Wat is dat voor film?" Vooral de duduk (dubbelriet fluit) die veel in de muziek voorkomt trok mijn aandacht.
Vol overgave begon ik dan ook aan de film. Korte inhoud naar een waargebeurd verhaal: een uitgehuwelijkt Somalisch meisje vlucht naar het westen, wordt topmodel en voert uiteindelijk actie tegen de vrouwenbesnijdenis als ambassadrice van de VN.  De film begint prachtig tussen de geiten en de droge keien van het primitieve nomadenbestaan in Somalië. Al gauw gaan we dan over naar Londen, waar het grootste deel van het verhaal zich afspeelt met flashbacks naar de vlucht uit Somalië en op het eind naar de gewraakte besnijdenis van een driejarig meisje.
Naarmate de 2 uur durende film vorderde haakte ik steeds meer af. Zo wordt er onevenredig veel tijd besteed aan fotosessies met de bloedmooie Waris in allerlei standen en ze moet natuurlijk haar kleren uit op een gegeven moment. Heel mooi om te zien allemaal, maar waar gaat het nu eigenlijk om in deze film. Het is duidelijk een film met een boodschap die pas in de allerlaatste minuten expliciet wordt uitgesproken en dan is de film ook ineens afgelopen. Waris Dirie heeft allemaal karikaturen om zich heen. Zij is zelf de enige die als een echt mens overkomt, puur, natuurlijk, ongerept, leuk. Ook jammer is dat de Waris uit haar meisjestijd totaal niet lijkt op de latere Waris. Ondanks de vele kritiekpuntjes toch wel een boeiende film, gebaseerd op het door Waris Dirie zelf geschreven boek. Ik ben toch ook wel benieuwd naar dat boek, alleen al om te begrijpen waarom de film niet helemaal lekker loopt.