Osama Tezuka: Boeddha: deel 6: Ananda

Osama Tezuka: Boeddha: deel 6: Ananda

 Ik was erg benieuwd naar de figuur Ananda, omdat je die naam vaak tegenkomt, bijv. als naam van een boeddhistische centrum, een yogacentrum of een winkel, dus dat moet wat zijn :) Volgens de beschrijvingen is hij ook al in deel 3 voorgekomen, maar daar herinner ik mij niets van.

Ananda is dus een bekeerling en wat voor een. Hij begint als de grootste boef en is onsterfelijk omdat hij door een kwade demon beschermd wordt, die zich als de grootste tegenstander van Boeddha beschouwt. Er is ook nog een meisje dat niet kan spreken en Ananda maar blijft volgen totdat hij tenslotte zelfs van haar gaat houden. Van de demon moet hij haar afzweren, maar dat gebeurt niet.

Er komen nog meer nieuwe figuren in dit deel voor zoals de monniken die het vuur aanbidden en vele aanhangers hebben. Op het eind van het verhaal moet Boeddha van deze vuurmonniken een preek houden over het vuur en die gaat dan over het vuur van de begeerte. De begeerte zal ons allen en de hele aarde vernietigen. Oei! Velen van hen bekeren zich tot de boeddha. Maar als deel zes eindigt laten de laatste plaatjes iemand zien die ze allemaal vervloekt, dus het verhaal is nog niet afgelopen :)

Het was weer smullen, vooral de contrasten maken het zo leuk. De mensen die alleen aan zichzelf denken en aan macht tegenover de verlichte boeddha die niet kapot te krijgen is ;) en de anachronismen als het bijv. gaat over de computer en de recessie.

Gelukkig heb ik het volgende deel al in de kast staan (het een na laatste) dus we kunnen snel verder lezen.

Mirjam van Hengel: Hoe mooi alles (Leo en Tineke Vroman)

Mirjam van Hengel: Hoe mooi alles
Leo en Tineke Vroman. Een liefde in oorlogstijd

 Het boek beschrijft de liefde van Leo Vroman en zijn vrouw Tineke aan de hand van dagboekfragmenten, brieven en gesprekken die de schrijfster heeft met Leo en Tineke op het eind van hun leven.

Leo en Tineke leren elkaar vlak voor de oorlog kennen. Als de oorlog uitbreekt vlucht hij (joods) via Engeland naar Indië waar hij is uitgenodigd door de vader van Tineke. Als de oorlog met Japan uitbreekt moet hij in het leger en komt hij in krijgsgevangenschap terecht waar hij in zeven verschillende kampen terechtkomt, aanvankelijk in Indië, later ook in Japan. Je denkt een liefdesgeschiedenis te lezen, maar wordt de verschrikkingen van twee oorlogen ingezogen, waarin de ontberingen van Leo het meest huiveringwekkend zijn. Het mag een wonder heten dat hij alles heeft overleefd: eindeloze mishandelingen door de Japanse bewakers, uitputting, honger, ziektes waaraan hij bijna bezwijkt. Zelf schrijft hij met mondjesmaat over al deze gruwelen, om zich te beschermen sluit hij zich zoveel mogelijk af in gedichten en verhalen en dromen over Tineke, maar de schrijfster heeft buitengewoon gedegen research gepleegd en weet de realiteit achter alles te vinden.

Na de oorlog breekt in Indië de nieuwe oorlog aan (de zgn. politionele acties) en moet hij bijna weer het leger in, maar hij weet hieraan te ontkomen en besluit uiteindelijk in Amerika te blijven waar Tineke hem enige jaren later zal volgen.

Een prachtig en ontroerend boek dat je niet met droge ogen weglegt na het lezen van de laatste regels. Ook nog eens erg goed geschreven.

Osamu Tezuka: Boeddha deel 5: Het Hertenpark

Osamu Tezuka: Boeddha deel 5: Het Hertenpark


Alweer genoten van een deeltje van de heerlijke serie Boeddha van Tezuka.
De ons langzamerhand bekende personen die iets met Boeddha te maken hebben komen we weer tegen, zoals Devadatta en Tatta.
Het is weer genieten van de plaatjes, het eigentijdse taalgebruik, de metagrapjes en daar tegenover de geweldloze Boeddha.
Er komt een duel in voor, dat is dus een en al 'brul ding ding klang klang tuunk fwoesj krak etc. Een van de metagrapjes is: "ik heb die helm niet nodig, Tezuka vindt hem trouwens moeilijk te tekenen" en dan zet hij de helm af.

In het hertenkamp houdt Boeddha zijn eerste preken en wel voor de herten, die hem aanvankelijk redden van een overstroming. De ontmoeting met Boeddha heeft steeds een wonderbaarlijke uitwerking op de mensen die hij tegenkomt. Tatta geeft de wraak op waar hij voor leefde en ook de sluwe Devadatta raakt diep onder de indruk.

Een prachtig deel dus weer dat je na lezing gelijk zou kunnen herlezen en -kijken, maar eerst gaan we natuurlijk het volgende ongelezen deel lezen.

Paul Theroux: Laatste trein naar Zona Verde

Paul Theroux: Laatste Trein naar Zona Verde

 Van alle boeken die ik van Paul Theroux gelezen heb is dit het meest deprimerende. Op zijn (waarschijnlijk) laatste grote reis naar Afrika bezoekt hij verschillende landen. Hij trekt van Zuid-Afrika naar Namibië, waar hij de San* (bosjesmannen) ontmoet, en via Botswana naar Angola, waar hij diep geschokt door de ellende aldaar volkomen ontgoocheld uiteindelijk zijn reis afbreekt.
Degene met wie hij nog op safari zou gaan is overleden door een hartaanval, en nog een aantal mensen die hij daar ontmoet sterven een vroegtijdige en gewelddadige dood. Het land is totaal corrupt. Het land is stinkend rijk door de grondstoffen, maar slechts een handjevol mensen (meest buitenlanders)  profiteert daarvan, de rest woont verpauperd in sloppenwijken en wordt aan z'n lot overgelaten.

Je leert ook iets van de geschiedenis van het land, hoe de Portugezen het hebben verkwanseld en de inwoners tot slaven hebben gemaakt (en na de slavernij tot dwangarbeiders). Nu zitten de Chinezen er en doen hetzelfde. Ze sturen er hun criminelen naar toe om hun straf daar uit te zitten, die blijven daar hangen en nemen alles in bezit.

Wilde dieren zijn er niet meer, alles is afgeschoten door de laatste oorlog.

Toch weet Theroux zijn droevige verhalen altijd weer op sublieme wijze te verwoorden, dus blijf je, hoewel geschokt, doorlezen. Steeds weer probeert hij er wat van te maken en heeft hij interessante ontmoetingen, maar op het eind van het boek wordt het hem toch teveel, treedt hij in herhalingen en wordt het één grote klaagzang. Het is voor hem extra zuur omdat hij in zijn jonge jaren in Malawi heeft gewoond en gewerkt en nu ziet wat er van zijn geliefde continent geworden is. Ook wordt hij van vele tienduizenden dollars beroofd via zijn creditcard, maar dat ontdekt hij pas later.

Een leerzaam boek, dat alle nog romantische ideeën over Afrika de grond in boort. Dit is de verwoestende werking van het kolonialisme van een heel continent. De jongeren weten niets van hun eigen geschiedenis, zelfs niet van de laatste oorlog, ze hangen maar wat rond in de sloppenwijken, zonder werk, zonder doel, zonder zin.

Het is erger dan je ooit hebt kunnen denken en je vraagt je af of het ooit nog goedkomt. Angola is misschien erg, maar voor de omringende landen geldt waarschijnlijk hetzelfde.

*De ontmoeting met de San is misschien nog het meest positieve gedeelte van het boek. Over hen is hij bijna lyrisch en even is hij gelukkig, totdat hij ontdekt dat zij alleen een toneelstukje voor hem opvoeren als hij ze even later weer in afgedankte westerse kledij ziet rondlopen.

Arthur Japin: Zoals dat gaat met wonderen

Arthur Japin: Zoals dat gaat met wonderen (dagboeken 2000-2007)

Dit zijn niet zomaar dagboeken die het dagelijks leven beschrijven. Dit is een zorgvuldige keuze uit zijn leven, zijn gedachten, ervaringen, opmerkingen, meningen, bespiegelingen. Het geeft weer hoe Arthur Japin tegen de wereld aankijkt en dat is vaak heel origineel. Nergens kun je hem van woede of agressie betichten en dat heeft mij verbaasd omdat hij als kind veel gepest en mishandeld is. Dan verwacht je niet zoveel minzaamheid, maar hij heeft ook veel liefde ondervonden met zijn twee partners met wie het samenleven wonderbaarlijk goed gaat.

Sommige bekende personen worden wel flink aan de kaak gesteld, zoals Martin Simek, die zich altijd zo invoelend voordoet, maar de plank bij hem totaal misslaat of Eveline Herfkens die zich in Afrika niet bepaald van haar geïnteresseerde kant laat zien. Ook zijn de waarnemingen haarscherp als hij ervaart hoe mensen met bekende Nederlanders omgaan. Ik vond het soms schokkend om te lezen en het heeft me op meerdere momenten de ogen geopend.

Er is vrijwel geen enkel onderwerp dat niet tot nadenken stemt. Heerlijk boek. Van genoten met volle teugen. 

Doctor Who: Invasion of the Dinosaurs

Doctor Who: Invasion of the Dinosaurs. (DWKlassiek)

Eem origineel verhaal, spannend, goede spanningsboog, ja ik ben erg te spreken over deze aflevering.
Niet de dinosauriërs zijn eng, daarvoor was het allemaal wat te knullig qua special effects, maar de geleerde Whitaker was een ongelooflijke engerd. Zijn assistent lachte soms nog triomfantelijk als hij iemand te slim af was, maar Whitaker verblikte of verbloosde niet, daarvoor was hij te eng. Dat hij nou juist een hoog ideaal had, nl een nieuwe wereld met een nieuwe mensheid kon ik maar moeilijk geloven, maar misschien was hij alleen bezeten door het idee van de tijd terugzetten. Ja dat is nog eens wat anders dan een uurtje spelen met zomer- en wintertijd. Hij kon de dinosauriërs terughalen naar de verlaten straten van Londen. En dan zorgen dat de hele mensheid ongeboren is op een handjevol vrijwilligers na die het wel eens beter zullen gaan doen. Het spreekt tot de verbeelding en is tegelijkertijd een illusie, zoals de doctor op een gegeven moment ook zegt. Het was nl al hommeles op het zogenaamde ruimteschip. Ik dacht echt even dat het waar was en dat Sarah Jane op een ruimteschip zat en het drie maanden verder was. Maar Sarah Jane liet zich er niet inluizen. Erg leuke verrassing.

Een van de meest irritante dingen van doctor Who vind ik dat als ze zich met veel gevaren en moeite hebben weten te bevrijden uit een gevangenneming ze even later toch weer door dezelfde boosaards worden gevangen. Dat is ook hier weer het geval. Sarah Jane wordt tot twee keer toe door dezelfde man gevangen.

Wat mij verder nog opviel is dat de doctor in het begin weer terugviel in zijn onhebbelijke gedrag, wat hij nou net door Jo een beetje had afgeleerd. Go away, zegt hij tegen SJ. Misschien moet hij ook nog wennen aan zijn nieuwe companion, die trouwens niet zo lief voor hem is als Jo.

Verder was de UNIT wel heel erg geïnfiltreerd. Yates, Finch en nog een politiek figuur. Tjonge. Daar is haast niet meer doorheen te komen, maar uiteindelijk lukt het ze natuurlijk toch en de doctor heeft zelfs nog een wijze moraal voor ons: het is de hebzucht waardoor de mensheid zo geworden is als nu.
It's not the... the oil and the filth and the poisonous chemical that are the real cause of pollution,
Brigadier. It's simply greed.

En dan is dit nog wel in de idealistische jaren '70. Vijftig jaar later is het er zeker niet beter op geworden wat betreft de 'pollution' en de 'greed'.

Een aflevering die op vele manieren te denken geeft. Hij zou wel eens tot mijn favorieten kunnen gaan behoren.

Aanrijding in Moscou

Film: Aanrijding in Moscou (2008)

De muziek had ik al vaak genoeg gedraaid, nl de heerlijke soundtrack van  Tuur Florizoone (met vooral piano en accordeon) Nu dan de film gezien die erbij hoort en waar de muziek voortreffelijk bij paste en die ook een belangrijk sfeermaker was in het geheel.

Charmante film die speelt in Gent (Moscou is een wijk in Gent) met het sappige dialect van die stad, waarbij je echt wel ondertiteling nodig hebt. De film is leuk en grappig, maar heeft ook een serieuze en zelfs wat bittere ondertoon. Het gaat over op de klippen lopende relaties en het maken van keuzes. Naar het eind vond ik de film iets teveel verzanden in de ene keuze op de andere en werd het me net iets te lang. Jammer want verder heb ik er zeer van genoten.

Osamu Tezuka: Boeddha deel 4: Het Woud van Oeroevela

Osamu Tezuka: Boeddha deel 4: Het Woud van Oeroevela

 Er gebeurt weer heel veel in dit deel. Siddharta komt in het woud der beproevingen terecht waar hij tussen de andere asceten de ene na de andere beproeving ondergaat. Hij komt erachter dat dit zinloos lijden is en het daar niet om gaat. Echt menselijk lijden heeft een heel andere oorzaak. De tekeningen met de zwaarste beproevingen die de asceten zichzelf aandoen zijn hier en daar erg grappig.

De voorspellingen over Assaji, het snottebeljongetje dat nog maar zeven jaar te leven had, komen uit. Hij is echter een en al blijmoedigheid en laat zich zoals voorzegd door de wilde dieren verscheuren (en heeft daarmee het slechte karma van zijn vader, die altijd op wilde dieren joeg, ingelost) 

Meer personen uit andere delen komen in dit deel terug, zoals Soejata die van Siddharta houdt. Als zij stervende is, probeert hij haar terug te halen uit het dodenrijk, waar hij Brahma ontmoet die hem van alles leert over het leven en hoe alles met elkaar verbonden is. Brahma voorzegt hem zijn verlichting onder de Bodhiboom.

Voor het zover is, is er nog de geschiedenis van de kristallen prins, wiens vader een koning maar wiens moeder een slavin is en die zich streng en meedogenloos aan het kastensysteem vasthoudt en Yatala, de reus die zich daartegen verzet. Hun beider verhalen zijn met elkaar verbonden. Ik denk dat de vertaler het verhaal van Pipo de Clown en Klukkluk kent want hij laat Yatala praten als Klukkluk. (mij zijn van de blonde) Het komt een beetje vreemd over.

Aan het eind van het boek heeft Siddharta zich alles eigen gemaakt wat hij heeft geleerd van Brahma. Onder de bodhiboom ontmoet hij Yatala die vol zelfmedelijden zijn vreselijke verhaal vertelt. Yatala vindt het onrechtvaardig dat er gelukkige en ongelukkige mensen bestaan, maar Siddharta vertelt hem over het lijden van de mensen die hem dit alles hebben aangedaan. Er bestaan geen gelukkige mensen. Alles is met elkaar verbonden en zonder hem zou er ergens op de wereld iets misgaan. Yatala is diep onder de indruk en wil Siddharta's eerste leerling worden. Siddharta vindt zichzelf nog niet klaar om andere mensen te onderwijzen maar dan verschijnt Brahma die hem zegt dat hij het wel kan en dat hij de verlichting heeft bereikt.

We zijn pas op de helft van deze achtdelige serie, maar het einde van dit deel is prachtig en diep ontroerend.

Ik las dat dit verhaal van Tezuka nu ook verfilmd is als trilogie en in kleur. In 2011 is deel 1 uitgekomen, in 2013 zou deel 2 uitkomen. Ik geloof alleen in Japan. Ik weet ook niet of ik het wil zien, in elk geval niet voordat ik de hele serie heb gelezen.

Osama Tezuka: Boeddha deel 3: Devadatta

Osama Tezuka: Boeddha deel 3: Devadatta

Siddharta onmoet een andere monnik Dhepa, met wie hij samen optrekt en die hem begeleidt bij zijn beproevingen. Deze monnik denkt niet misselijk over beproevingen, want heeft zichzelf een oog uitgebrand om de geest te reinigen. Siddharta vindt het maar niks. Ze krijgen ook nog een boosaardig jongetje met een voortdurende snottebel (ik geloof niet dat hij ooit zonder snottebel getekend wordt) mee op sleeptouw, maar deze Assaji zal later een bijzondere rol gaan vervullen.

Een groot deel van het boek wordt ingenomen door de avonturen van Devadatta in zijn jeugd. Hij is wreed behandeld, hij keert de mensenwereld de rug toe en spreekt niet meer. Hij laat zich opvoeden door wolven en komt later terecht bij de beestmens Naradatta, waar hij leert: de zwakken sterven, de sterken overleven. Naradatta stuurt hem toch weer terug naar de mensenwereld, waarna hij terechtkomt bij een heks, die hem uitbuit bij haar pogingen wraak te nemen op de vrouw van haar vroegere geliefde. Van haar leert hij dat geld macht geeft. De heks sterft op een vreselijke manier en Devadatta besluit dat als hij mens moet worden hij sterk en rijk wil worden.

Na dit hoofdstuk komen we weer terug bij Siddharta en Dhepa en het snotjongetje, die zo ziek is dat hij even in het dodenrijk verblijft en te horen krijgt dat hij nog maar tien jaar te leven heeft. Siddharta weet hem te genezen en al spoedig blijkt dat hij voorspellende gaven heeft meegekregen.

Siddharta wordt op talloze manieren beproefd en verleid, maar hij is vastbesloten. Hij is op weg naar verlichting en op het einde van het boek vinden we hem mediterend op een berg. Erg mooi!

Het verhaal staat stijf van de gewelddadigheden, dat alles in contrast met Siddharta en zijn keuze. Ook een bijzonder contrast is dat dit zo verheven verhaal over de Boeddha in een uiterst volkse taal wordt beschreven en net als in de andere delen vol zit met eigentijdse grapjes. (pensioen, alimentatie, gouden handdruk)

Ik heb weer zeer genoten van dit boek, ik moest mezelf inhouden om niet te snel over de tekeningen te gaan omdat het verhaal zo spannend is en je van het ene avontuur in het andere tuimelt. Dus nog een keer lezen maar in afwachting van het volgende deel.

Donna Tartt: Het Puttertje

Donna Tartt: Het Puttertje (The Goldfinch)

Normaal gesproken zou ik niet zo snel aan zo'n dikke roman beginnen, maar nu hij op mijn e-reader stond en ik niet goed kon inschatten hoe dik hij eigenlijk was heb ik me laten verleiden door de eerste pagina's en liet ik me het verhaal inzuigen.

Daarna wil je alsmaar verder lezen. De verteller Theo Decker neemt je mee terug naar wat hij op dertienjarige leeftijd meemaakte, toen zijn moeder nog leefde en hij een bomaanslag meemaakt in een museum. Het overlijden van zijn moeder daarbij, zijn posttraumatische stressstoornis en het bezit van het schilderij het Puttertje zullen de rest van zijn verder beschreven leven bepalen. Zijn eenzaamheid en zijn vriendschap met Boris, de Oekraïner die hem de zelfkant van het leven zal invoeren. Jaren in New York wisselen af met jaren in Las Vegas, maar het boek begint en eindigt in Amsterdam (de epiloog niet meegerekend)

Spannende stukken met heel veel vaart geschreven, worden afgewisseld met meer beschouwende stukken over leven (en overleven) en het lot en de dood en vooral over de betekenis van kunst en de troost die je daaruit kunt putten. Maar het wel en wee van Theo Decker, die je dus als dertienjarige van binnenuit leert kennen gaat je ter harte, dus lees je ook de soms te lang durende stukken dapper door. En zijn vele zieke en zombie-achtige dagen met veel kotsen. Je zou eens moeten tellen hoe vaak het woord 'kotsen' in dit boek voorkomt. Dat is soms wel een beetje om van te kotsen, maar het boek zit ook vol met onverwachte en verrassende wendingen, die de langdradigheid dan weer totaal verbreken.

De beschouwingen op het eind van het boek, als het eigenlijke verhaal voorbij is, hadden voor mij niet gehoeven of hadden minstens een heel stuk korter gemogen. Ik heb liever dat het verhaal voor zichzelf spreekt En soms bekroop me sowieso het gevoel dat het allemaal wel erg uitgebreid beschreven wordt. Donna Tartt is beslist geen minimalist ;) Toch heb ik het met plezier gelezen en met de hoofdpersoon meegeleefd.

Het plan is haar alom geprezen debuutroman (de Verborgen Geschiedenis) te gaan lezen. Ik ben benieuwd.

Doctor Who: Colony in Space

Doctor Who (Klassiek) 804: Colony in Space

Een aflevering waar ik toch even een review voor wil schrijven.

Eindelijk waren we even van de militairen en van de aarde verlost. Alleen aan het begin en einde even de brig, die een wat olijke blik in zijn ogen had. Maar daar gingen we met de Tardis. Volgens mij was Jo al eens terloops in de Tardis geweest, maar ze deed nu net of ze voor het eerst zag dat hij van binnen groter was dan aan de buitenkant.

Leuke aliens op een andere planeet in de toekomst. Verrassend allemaal, vooral die laatste kleine wijze die uit dat kastje kwam zetten.

Ook dat de adiuvator (?) de Master bleek te zijn was een grote verrassing voor mij. De doctor was ook leuk dit keer en ik kon me nu voor het eerst voorstellen dat veel mensen hem hun favoriete doctor vinden. Hij straalt gezag uit, heeft zijn harten op de goede plaats en de relatie met Jo was nog weer leuker geworden. Hartelijker en saamhoriger.

Het enige wat ze maar niet kunnen laten is de eindeloze machtswisselingen afhankelijk van wie de paffers in handen hebben (over primitives gesproken) Gevangenname, vluchten en weer gevangen, daar blijven ze ook maar mee aan de gang. Maar het zal niet zo opgevallen zijn met een deeltje per week. Mij irriteert het wel. In cliffhangers zijn ze weer wel heel goed. Elk deeltje maar weer een cliffhanger, die in de eerste minuut van het volgende deeltje vaak weinig blijkt voor te stellen.

Het einde vond ik ook leuk met de machine die de zon kan vernietigen en de master die de doctor probeert te overreden om samen de macht over het universum te delen. Dan zijn ze - na hun tijdelijke samenwerking - toch weer duidelijk elkaars opponenten.

Doctor Who: Terror of the Autons

Doctor Who (Klassiek)  801: Terror of the Autons

Na de taaie kost van de radioactieve afleveringen in seizoen 7 hoopte ik op iets totaal anders in seizoen 8 en gelukkig werd ik niet teleurgesteld.

We maken kennis met The Master, ook een Time Lord en de nieuwe tegenstander van de doctor, een slechterik dus die zin heeft de doctor uit te dagen, te treiteren en uiteindelijk te doden.

 De nieuwe companion Jo Grant is veel minder ijskonijnerig dan Liz. Ze wordt al gauw gehypnotiseerd door de Master, maar komt er vrij snel weer uit, dus laten we hieruit concluderen dat ze een tamelijk sterk karakter heeft. Ze is niet erg volgzaam want als de doctor zegt dat ze niet mee mag gaat ze toch achter hem aan (naar het circus) en redt hem daarmee.

Dan zien we opnieuw de Autons, de plastic poppen die we aan het begin van het zevende seizoen ook zagen, die alles met hun pistoolhand vernietigen wat ze tegenkomen (behalve als je tot het kamp van de Master hoort)

Veel leuks te beleven. Een verkleind mens in een doosje, een bank waar je beter niet in kan gaan zitten (doen me denken aan die reclamezender Tell Sell die ook dit soort opblaasbare banken verkopen, alleen kan je daar zonder gevaar in gaan zitten) en ook erg leuk het boosaardige plastic monsterpopje. Ik las elders dat mensen het niet zo geslaagd vonden, maar ik vond het geweldig zoals dat poppetje op de achterbank tot leven kwam. Was dat ook een opblaasbaar ding of hoe hebben ze dat anders gedaan?

De Autons in clownsvermomming waren ook niet te versmaden,

maar ook de schrikeffecten. Steeds was er wel een masker dat afgetrokken kon worden. De chauffeur in de auto bleek een auton, de Master die zich overgaf bleek de jonge Farrell, en dan de Auton in de brandkast!  De narcissen die, eenmaal in werking, neus en mond bedekken,

de doctor die door de telefoonkabel wordt vastgebonden. Het grensde soms wel aan hocus pocus, maar alles bij elkaar heb ik toch erg genoten van deze aflevering.

Doctor Who: Inferno

Doctor Who (klassiek) 704 Inferno

 Ik was helemaal verbaasd toen ik in de reviews uit 2005 in de nksf-nieuwsgroep las dat iedereen het een geweldige aflevering vond, dus ik neem dit helemaal voor mijn rekening: Ik vond dit nl de meest irritante aflevering die ik tot nu toe gezien heb en ik ga er dan ook niet al te veel woorden aan vuilmaken.

Allereerst vond ik het erg slecht gekozen dat na een aflevering over radioactiviteit in een naargeestig industriegebied we weer precies hetzelfde krijgen voorgeschoteld. Weer die eindeloze sisgeluiden en stoom die overal vandaan komt, slecht functionerende computers. Geen aliens die van radioactiviteit leven, maar mensen die zombies worden en van de hitte leven.

Het begint al gelijk na een liedje van de doctor en een reparateur. We komen in de fabriek en ontmoeten Stahlman, de Carrington uit de vorige aflevering in het kwadraat en zeven afleveringen lang moeten we zijn gescheld en gebijt aanhoren.

In de derde aflevering is er een twist en komt de doctor in een andere dimensie terecht met dezelfde personen maar dan in een dictatoriale republiek. Even haalde ik opgelucht adem, maar dan begint het nog erger dan in de eerste dimensie, geschreeuw en gebijt naar elkaar in het kwadraat. De Brig met ooglapje en Liz met kort zwart haar doen ook naar hartelust mee.

En als we dan op het eind het inferno hebben meegemaakt en weten dat het daar afgelopen is komen we weer in de eerste dimensie en moeten we weer opnieuw vechten tegen de halsstarrige directeur die nog steeds niet groen geworden is.

Nee dit soort afleveringen is helemaal niks voor mij. Ondertussen zijn we door het zevende seizoen heen. Dat is snel gegaan. Maar hopen dat we in het achtste seizoen iets heel anders krijgen voorgeschoteld.

(Wel grappig vond ik dat het openen van deuren met een device voor ons zo alledaags is geworden, dat we dit niet bepaald als een bijzonder trucje van de doctor meer kunnen zien)

Doctor Who: The Ambassadors of Death

Doctor Who 7x03 The Ambassadors of Death

Een weer uit zeven delen bestaande aflevering, duidelijk te lang. Vooral afwisselend in het zwartwit en kleur. Heel apart en eigenlijk wel grappig. Er zat bij mij nog een deeltje 7x00 bij om uit te leggen hoe ze het gedaan hadden, technisch verhaal van drie minuten waar ik niet veel van begreep.

 De eerste twee deeltjes zijn leuk, spannend en geheimzinnig. Vooral ook omdat we niet weten wat er nou in die ruimtepakken zit. We zien deze doctor voor het eerst in de Tardis en ook Liz, maar ze schijnt het heel gewoon te vinden dat de Tardis van binnen groter is dan van buiten, zoals ze alles eigenlijk heel gewoon vindt, terwijl ze in het begin zo uiterst skeptisch was. Niet helemaal goed opgebouwd of ze is een ijskonijn.
 Bezwaar van deeltje een is de veel te lange schietpartij en die zien we verderop terugkomen. Veel piefpafpoef in deze aflevering en de mannen van de Unit zijn niet veel waard. De gevechten mogen ook wel wat geloofwaardiger worden, nu Doctor Who meer op de moderne tour is gegaan en meer op James Bond wil lijken.

Ook raar is dat de doctor ineens kan toveren. Hij moet iets overhandigen en tovert het weg en even later is het weer terug. Hij verklaart het wel, maar het is voor het eerst dat we zoiets zien en raakt kant noch wal. Wel even grappig is dat Liz op een bepaalde plaats gaat staan en dan ineens de toekomst in wordt geflitst, heel kort maar, maar toch ook een beetje vreemd.

Er zijn nogal wat saboteurs in het spel en ik kon ze maar niet uit elkaar houden.  Op het eind weet ik in elk geval zeker dat Carrington de grote boosaard is, maar hij zegt dat het zijn 'moral duty' is wat hij doet, dus tja. Zo is het met alle gevaarlijke gekken dat ze zo overtuigd zijn van hun eigen gelijk.

Omdat de capsule een 'marsprobe' is dacht ik eigenlijk dat we weer met de marsbewoners te maken zouden krijgen, nl. de Ice Warriors, maar dit was niet het geval. Hoewel de doctor hun geluid herkent hebben wij deze aliens nog nooit gezien en ze krijgen geen naam. Ze zien er menselijk uit, op hun gezicht na en ze zijn radio-actief. Een aanraking is dodelijk.

Wat mij verder nog opviel is dat het ruimtereizen ietsje professioneler is dan bij de tweede doctor en zijn companions, die niet eens ruimtepakken aan hadden. Het is duidelijk dat er een maanlanding tussen heeft gezeten. Al is het ruimtepak van deze derde doctor wel een beetje vreemd. Ik vond het erg leuk hoe hij door de aliens wordt ontvangen, hoe hij naar beneden zweeft en dan naar" het licht aan het einde van de tunnel" moet lopen. Ook verrassend om daar de drie vermiste astronauten te zien die met spelletjes worden zoet gehouden en denken dat ze gewoon op aarde zijn. Dit soort scènes maken doctor Who voor mij leuk, niet de (schijn)gevechten en het eindeloze tegengewerkt worden van de doctor door al die militairen. Was in de vorige aflevering ook al, als ik me goed herinner.

  
De aliens zijn hier vredelievend. De mensen zijn de booswichten.

Waarom ze zeven afleveringen maken met allerlei verwikkelingen en dan in de laatste aflevering alles moeten afraffelen, blijft toch ook een mysterie.

doctor Who and the Silurians

Doctor Who 702 Doctor Who and the Silurians

 In deze eerste verhalen van de derde doctor houden we nauwlettend in het oog wat voor vlees we in de kuip hebben. Helemaal in het begin maakt hij een slechte beurt als hij niet onder zijn auto vandaan wil komen als hem gevraagd wordt een groot probleem op te lossen. Gelukkig laat hij later zien wat hij waard is als hij de vijandige Silurians niet wil uitroeien, maar met hen wil onderhandelen en en proberen met dit ras tot vreedzaam samenleven te komen. Tenslotte waren de Silurians hier al veel eerder dan de mensen en hebben ze onder de grond een winterslaap moeten houden in afwachting van betere omstandigheden.

Helaas heeft het nucleair centrum vlak boven hun verblijfplaats hen vroegtijdig gewekt en Quinn denkt hun wetenschappelijke kennis te ontfutselen door met hun samen te werken en hun van energie te voorzien. Dit wordt hem noodlottig en het is erg interessant om zijn gedrevenheid te zien.

Dit alles speelt zich af in het eerste deel van het verhaal. In het tweede deel krijgen we te maken met een virus dat de Silurians over de aarde verspreiden om de mensen uit te roeien. Londen moet het allereerst ongelden, net als in de vorige aflevering. (als de Tardis het niet doet zijn de gevaren vooral voor rekening van de aarde) Zelf heb ik in de tweede helft van de zestiger jaren een weekje in Londen rondgestruind, gelukkig nog vlak voor deze epidemie losbrak, dus ik heb nog geluk gehad.

Het virus verspreidde zich zelfs al naar Parijs, maar de doctor, die we nu in witte jas zien, heeft gelukkig een tegengif gevonden. Hij is ook van alle markten thuis. Ook weet hij de Silurians om de tuin te leiden zodat deze zich genoodzaakt zien zich terug te trekken in hun winterslaap.

Hij geeft de UNIT in de persoon van de brigadier nadrukkelijk opdracht de Silurians te sparen maar Lethbridge heeft een andere opdracht gekregen en we zien, als de doctor en Liz wegrijden, de grotten exploderen. Zullen we de Silurians nu nooit meer terugzien? We wachten het af.

Enkele opmerkingen:
De doctor vertoont zich in meerdere kostuums. Behalve in zijn cape met rode panden zien we hem dus in een witte laboratorium outfit, in een hemd en in mijnwerkerspak als hij de grotten ingaat.
De muziek is weer heel bijzonder, vooral als de Silurians eraan komen.
De auto van de doctor moet kennelijk steeds voor een komische noot zorgen. Het slaat eigenlijk nergens op.

Ik vond het, vooral aan het begin erg leuk en spannend, maar de zeven deeltjes zijn helaas net weer te lang om het verhaal voortdurend op niveau te houden. Er wordt erg veel gebeld in deze aflevering en dat is nogal tot vervelens toe.

Al met al best een leuke aflevering en de derde doctor begint een beetje te wennen. 

Ronald Giphart: De Wake (2)

Ronald Giphart: De Wake (2)

Na het lezen van het eerste verhaal uit de Wake als stripverhaal met de prachtige illustraties van Nanne Meulendijks, was ik nieuwsgierig geworden naar de andere twee verhalen uit de bundel.

Het tweede verhaal: Mooie Mama's is geschreven vanuit een tiener in coma. Zijn familie zit om hem heen in het ziekenhuis en hij registreert wat ze zeggen en er komen ook allerlei herinneringen in hem boven. Het gaat dus vooral om zijn mooie mama. Aardig verhaal, maar maakte toch minder indruk op me dan de Wake.

Het derde verhaal Hartstocht is geschreven vanuit een hart. Erg interessant om het leven eens vanuit een hart te bekijken. Volgens het hart klopt er niets van dat het brein de bron is van kennis en intelligentie. Het is veel meer zoals Aristoteles al zei, dat de wijsheid van de mens in het hart zit. Dit wordt nog wat verder uitgewerkt en mijn belangstelling is gewekt.

Het hart behoort toe aan een Indiaas meisje dat in Engeland terecht komt en daar de liefde leert kennen. Het hart doet hierbij zijn werk en pompt extra zuurstof naar de organen, maar is ook op de hoogte van de zielenroerselen van Raisha. Op het eind maken we ook nog een transplantatie mee en komt het hart in een totaal ander iemand terecht. Erg onderhoudend geschreven, dit laatste en langste verhaal.

Giphart heeft voor deze bundel een tijdje meegelopen in het VU-ziekenhuis, maar had de pech dat toen net de filmploeg van een commerciële omroep daar opnamen maakte waarvoor geen toestemming was gevraagd aan de patiënten. Hoewel hij er niets mee te maken had, moest hij ook de plaat poetsen. Ik krijg niet de indruk dat dit afbreuk gedaan heeft aan deze verhalen. Prima bundel.

Doctor Who: Spearhead from Space

Doctor Who 701: Spearhead from Space

 Wat ik al eerder opmerkte: een geheel nieuwe doctor Who, niet alleen qua gestalte, maar ook een totaal andere aanpak, geheel gefilmd en in kleur. Ik moet hier wel heel erg aan wennen. Het gemaakte lachje van de doctor en ook van Liz was geen goede introductie. Het verhaal zelf was wel erg leuk en onderhoudend. .Geheimzinnig en spannend en nogal horror-achtig naar het eind.

Een paar leuke scènes: de doctor die in rolstoel de 'benen' neemt in duizelingwekkende vaart. De scène in de poppenfabriek. Dat zal misschien zo gegaan zijn, maar het zag er vreselijk eng uit, die poppen die de ogen worden ingeslagen, bijv. Later wordt het nog veel enger als de fabriek is overgenomen door de Nestenes en de etalagepoppen (Autons)  tot leven komen, vooral de eerste keer als de ontslagen employé de fabriek is binnengedrongen en achter hem een van de poppen in beweging komt.

 Als de poppen gezamenlijk allemaal tot leven komen op het uur U om met hun opengevouwen handje iedereen te doden waarna een 'total destruction' volgt is ook niet te versmaden. We zijn ook nog even bij mme Tussaud, waar de wassen poppen kennelijk ook in plastic zijn veranderd.
De aanvoerder van de Nestenes: Channing is ook een heel erge griezel.

 Als de Nestenes uiteindelijk uitgeschakeld zijn blijkt hij ook een plastic pop te zijn geworden.
De doctor wordt helemaal op het eind ook nog bijna gewurgd door een wurgslang en ik dacht al even dat dit verhaal zich naar het volgende verhaal zou moeten verplaatsen, maar wonder boven wonder komt alles toch nog in de laatste minuut tot een goed einde.

We gaan dus niet verder reizen met de Tardis want die is kapot. De doctor is er wel even in geweest om wat materiaal op te halen maar de nieuwe companion Liz heeft niets van de binnenkant gezien. Ze is in het begin erg argwanend wat aliens betreft, maar blijft er nuchter onder wanneer ze ermee te maken krijgt.

Het is merkwaardig hoe totaal het beeld van doctor Who is veranderd, nadat ze slechts een half jaar gepauzeerd hebben. Eén voordeel: geen verloren gegane afleveringen meer. Het turen naar reconstructies om te kijken wie wie is is voorbij. Daar hebben we ons maar mooi doorheen geslagen!

Doctor Who: The Space Pirates

Doctor Who s06e06: The Space Pirates (DWKlassiek)

Het is maar goed dat dit niet de laatste aflevering van de tweede doctor was, wan dat zou wel heel erg triest zijn geweest. Voor mij echter wel het laatste verhaal dat ik keek (tenzij ik de teruggevonden afleveringen nog een keer ga kijken en dat ga ik zeker doen)

Dit niet zo geweldige verhaal heeft ook nog de pech dat vijf van de zes deeltjes verloren zijn gegaan en de reconstructies erbarmelijk slecht van kwaliteit zijn. Het enige bewaarde deeltje is echter weer van een uiterst goede kwaliteit, werkelijk zeer scherp en het is ook nog een van de aardigste en meest komische deeltjes waarbij we kennismaken met Milo Clancy, een vrijbuiter, van wie we in eerste instantie niet zeker weten of hij nu wel of niet bij de piraten hoort. Hoe hij steeds gestoord wordt bij het opeten van zijn eitje (dat gelegd wordt door een machine)  is hilarisch.

  Zoiets zou bij een recon totaal verloren zijn gegaan. Maar ook de scherpe beelden van de doctor, Zoe en Jamie zijn nu voor de laatste keer puur genieten. Ze krijgen heel wat te verduren in deze aflevering. Explosies, zuurstoftekort. Maar ze slaan zich er doorheen als ware helden.

De hoog zingende vrouwenstemmen als begeleidende muziek moeten ook even genoemd worden. Ik weet niet of ze typisch zijn voor de oude zwartwit-afleveringen, maar het is wel heel sfeervol.

 En dan nu geen uitstel meer. Vaarwel Patrick Troughton. Op naar de derde doctor!

Ronald Giphart - Nanne Meulendijks: De Wake

[boek] Ronald Giphart en Nanne Meulendijks: De Wake

De Wake is het eerste van drie verhalen van Ronald Giphart omtrent de dood en hier is door de illustrator Nanne Meulendijks een stripverhaal van gemaakt.

Het is een juweeltje van een boek. De tekeningen en kleuren zijn een lust voor het oog, het verhaal van Giphart is intrigerend, ontroerend, filosofisch en humoristisch. Ik heb het in één adem uitgelezen. Geen bladwijzer nodig gehad.

Siem, een hoogleraar valt van een berg en sterft. Vanaf dat moment beschrijft hij de gebeurtenissen tot aan de vlammen van het crematorium. Zijn vrienden houden een wake voor hem en vertellen anekdotes over zijn leven en hun eigen herinneringen die Siem soms kan corrigeren.

 Na het lezen van dit boek zul je nooit meer hetzelfde naar een dode kijken, een wake meemaken of in een crematorium zitten.

Prachtig uitgegeven met als minpuntje dat het boek heel slecht aan de kaft geplakt is. Al lezend laat het los. Erg jammer.

doctor Who: The War Games

Doctor Who: The War Games (DWClassic)

Een tiendelige aflevering en de laatste van de tweede doctor, de laatste vijf afleveringen samen met mijn kijkmaatje gekeken en dat was maar goed ook, want wat een enorme uitputtingsslag is deze aflevering. Het idee is wel aardig, maar de uitwerking, niets dan een herhaling van zetten en veel te lang. Dit had makkelijk in zes afleveringen gekund en dan nog was het veel geweest.

 De doctor en companions denken dat ze op aarde zijn in WO1, maar ze zijn op een vreemde planeet waar de aliens soldaten van de aarde uit verschillende oorlogen tegen elkaar uitspelen om de sterkste eruit te rekruteren.

Tegen het eind van de aflevering komen we erachter dat er een Time Lord van hetzelfde ras als de doctor in het spel is. Hij wil het hele universum in zijn macht krijgen en probeert de doctor mee te krijgen in zijn snode plannen. De doctor kan daar natuurlijk niet aan meewerken, maar komt zo in het nauw dat hij de hulp van de andere Time Lords moet inroepen. Dit doet hij op zeer grappige wijze, nl door in een soort ritueel een kubusje te vormen, waardoor de Time Lords opgeroepen worden. De doctor en zijn companions (die de doctor niet willen verlaten) komen op Gallifrey terecht, zijn thuisplaneet, waar wij als kijker nu ook voor het eerst getuige van zijn.

 Dan blijkt dat de doctor de wetten van de Time Lords heeft overschreden en wordt hij gedwongen te regenereren en bovendien verbannen naar de aarde zonder de tijdruimtewetten van de Tardis nog te kennen. De andere Time Lord krijgt het nog erger voor zijn kiezen, want die wordt helemaal teniet gedaan, alsof  hij nooit bestaan heeft.

 De Time Lords lijken op een soort hele strenge monniken, qua kleding en houding, maar zijn bereid te luisteren naar het pleidooi van de doctor, dat hij toch het kwaad in de wereld moet bestrijden en niet als de anderen werkeloos kan toezien omdat er niet geïnterfereerd mag worden. Zijn avonturen worden getoond en zo zien we kort alles nog even voorbij trekken.

Jamie en Zoe, die leukste van alle companions tot nog toe, kunnen protesteren wat ze willen, ze worden teruggeplaatst naar hun eigen tijd en plaats, hun geheugen wordt gewist, behalve dan hun eerste avontuur met de doctor.

Nog even een paar opmerkingen ten voordele van deze aflevering: Er wordt erg goed gespeeld en de slechteriken doen het buitengewoon goed, zoals generaal Smythe, die van begin af aan heel creepy is, zeker als hij zijn hypnotiserende brilletje opzet. Ook de gedistingeerde andere Time Lord mag er wezen. De robotachtig sprekende man met het grote litteken die eindeloos in strijd was met die andere chief deed het ook goed, maar ook hier werd de herhaling op den duur erg irritant.

Wat ik nog niet wist en las in de dvd-bespreking is dat de serie een boost nodig had, voor ons onvoorstelbaar, maar er werd natuurlijk anders gekeken met een deeltje van 25 minuten per week. Dan vallen de herhalingen misschien minder op? Ook las ik dat de vrouw van Patrick Troughton het wel welletjes vond om haar man steeds als doctor te moeten uitlenen :-/ Toch nog wat trivia dus. Ze zijn er niet scheutig mee bij de klassieke doctor Who.

Zo eindigen dus de avonturen met de tweede doctor en zijn companions. En dat niet alleen, zo eindigen ook de zwartwitafleveringen, de hele sfeer van de oude afleveringen, want er lijkt wel een hele andere serie te beginnen met de derde doctor :-/  (we hebben vast een deeltje gekeken) Ik ben er nog niet aan toe. Gelukkig heb ik nog een aflevering te goed, nl. The Space Pirates, weliswaar een en al reconstructies, maar nog wel met de tweede doctor.