Wederom een film die mijn aandacht trok vanwege de muziek. Ditmaal de pas door mij ontdekte Mark Orton met een heerlijke wat kabbelende soundtrack van de film. Daarnaast zag ik dat Maggie Smith erin speelde (alsmede Keven Kline en Kristin Scott Thomas) en mijn nieuwsgierigheid was gewekt.
De in Parijs spelende film was oorspronkelijk een toneelstuk en vooral in de tweede helft van de film ga je dat steeds meer merken. Ja, de hoofdpersoon loopt af en toe door Parijs en vooral langs de Seine, maar verder zijn er veel, soms bijna literaire dialogen, alle binnenshuis, die in de loop van de film, steeds dramatischer worden.
De drie hoofdpersonen spelen echter zo prachtig en geloofwaardig, dat het niet echt stoort. Mijn aandacht bleef geboeid, al vond ik de film net iets te lang en teveel uitwaaierend tegen het einde.
De film gaat over een aan lager wal geraakte schrijver die een huis erft van zijn vader, maar dan blijkt dat er een uit mensen bestaande inboedel in het huis leeft, die hij ook nog eens een maandelijks bedrag moet betalen. Het Franse concept van de viage. Deze mensen worstelen allen met een aan elkaar gelieerd verleden en jeugdtrauma's en dat is waar de film over gaat. Er zit een mooie katharsis in de film.
Mooie film! Met muziek die niet opvalt tijdens de film, maar weer precies de goede parijse sfeer weergeeft.
