Myrthe v/d Meer: UP
psychiatrische roman
Haar eerste boek PAAZ heb ik niet gelezen. Het is een verslag van haar opname in een pschiatrische inrichting na een diepe depressie.
N.a.v. de dood van radio- en tvmaker Wim Brands, die ten gevolge van een diepe depressie een einde aan zijn leven maakte, besloot ik tot het lezen van dit boek om iets meer idee te krijgen hoe mensen tot zo'n besluit kunnen komen.
Wat ik al gehoord had is dat mensen het niet doen als ze in die depressie zitten maar juist als ze eruit komen. Dan krijgen ze weer wat meer energie, bijv. vanwege medicijngebruik en dat is dan net genoeg om het te doen.
Aan het begin van dit boek is de hoofdpersoon Emma eigenlijk net ontslagen uit de kliniek, ze voelt zich buitengewoon goed en energiek, maar heeft een heleboel pillen verzameld, en dat brengt de behandelaars ertoe haar opnieuw op te nemen. Ze krijgt ook de diagnose manisch-depressief, dat past dan helemaal in het plaatje.
Behalve haar eigen proces schrijft ze hier in dit boek ook met een scherp oog over haar medepatiënten, de behandelaars, en het reilen en zeilen in deze kliniek.
Ik vond het boeiend van het begin tot eind. Het is nergens deprimerend, ook al schrijft ze over haar pijn en ellende. Maar steeds heeft ze afstand tot haar eigen functioneren, en wat gebeurt in de groep en ook heel veel humor (depressie is niet alleen maar leuk) die nodig is om zo'n boek te kunnen schrijven, zonder dat het een grote klaagzang wordt. De schrijfster heeft een bijzonder scherpe opmerkingsgave.
Even had ik een kleine onderbreking. Ik ging naar de uitzending "24 uur met... " kijken waar ze aan heeft meegedaan. (Theo Maassen was de interviewer) en dat veranderde het beeld dat ik had bij het lezen nogal en wilde ik nog wel verder lezen? want ik wist nu wel genoeg over haar. Gelukkig kon ik daarna toch de draad weer oppakken en daar had ik geen spijt van.
Mooi boek. Knap geschreven.
psychiatrische roman
Haar eerste boek PAAZ heb ik niet gelezen. Het is een verslag van haar opname in een pschiatrische inrichting na een diepe depressie.
N.a.v. de dood van radio- en tvmaker Wim Brands, die ten gevolge van een diepe depressie een einde aan zijn leven maakte, besloot ik tot het lezen van dit boek om iets meer idee te krijgen hoe mensen tot zo'n besluit kunnen komen.
Wat ik al gehoord had is dat mensen het niet doen als ze in die depressie zitten maar juist als ze eruit komen. Dan krijgen ze weer wat meer energie, bijv. vanwege medicijngebruik en dat is dan net genoeg om het te doen.
Aan het begin van dit boek is de hoofdpersoon Emma eigenlijk net ontslagen uit de kliniek, ze voelt zich buitengewoon goed en energiek, maar heeft een heleboel pillen verzameld, en dat brengt de behandelaars ertoe haar opnieuw op te nemen. Ze krijgt ook de diagnose manisch-depressief, dat past dan helemaal in het plaatje.
Behalve haar eigen proces schrijft ze hier in dit boek ook met een scherp oog over haar medepatiënten, de behandelaars, en het reilen en zeilen in deze kliniek.
Ik vond het boeiend van het begin tot eind. Het is nergens deprimerend, ook al schrijft ze over haar pijn en ellende. Maar steeds heeft ze afstand tot haar eigen functioneren, en wat gebeurt in de groep en ook heel veel humor (depressie is niet alleen maar leuk) die nodig is om zo'n boek te kunnen schrijven, zonder dat het een grote klaagzang wordt. De schrijfster heeft een bijzonder scherpe opmerkingsgave.
Even had ik een kleine onderbreking. Ik ging naar de uitzending "24 uur met... " kijken waar ze aan heeft meegedaan. (Theo Maassen was de interviewer) en dat veranderde het beeld dat ik had bij het lezen nogal en wilde ik nog wel verder lezen? want ik wist nu wel genoeg over haar. Gelukkig kon ik daarna toch de draad weer oppakken en daar had ik geen spijt van.
Mooi boek. Knap geschreven.
