zondag 11 november 2018

Leo Tolstoy: Anna Karenina 

  

Dit boek heb ik gelezen omdat een aantal mensen op Twitter het met elkaar gingen lezen. Ik heb me niet aan het leesschema gehouden, want als ik wil doorlezen dan doe ik dat. Ik heb voornamelijk in bed gelezen voor het slapen gaan. Ik verheugde mij er elke dag op en het heeft me nooit verveeld. Geen taaie stukken voor mij, terwijl ik in een hele oude spelling las in een wat deftige vertaling (gedownload van het Gutenberg-project) Ik las op de e-reader dus had er ook totaal geen last van dat het boek dik zou zijn. Ik had ook een andere indeling nl. in 6 hoofdstukken. Ik vond het wel verwarrend dat mensen soms bij drie verschillende namen werden genoemd, maar gewoon doorlezen, dan begrijp je het wel uit de context ;)

Samen met een andere lezer heb ik ook de film gezien uit de 30er jaren met Greta Garbo. Ze kunnen natuurlijk niet alles in zo'n film proppen, maar de film was erg leuk. Bepaalde scènes werden breed uitgelicht met heel veel humor (zoals een scène met de soldaten in hun club) Er was een scène waar een soort Russische musical werd getoond die speelde op het platteland (het gebied van Lewin) Je ziet de personen in je hoofd ineens voor je. Heel verrassend.

Hilarisch vond ik hoe Lewin de bevalling en geboorte van zijn zoontje ervaart. Daar heb ik hardop bij zitten lachen.

In een nabespreking werd ons verteld dat Lewin eigenlijk voor Tolstoi zelf staat en dat werpt weer een heel ander licht op het boek. Daarmee wordt het hele verhaal van Anna en Vronski meer een bijverhaal en is ook het verhaal van Lewin heel belangrijk. Dat blijkt ook wel op het eind, als niet de tragedie van Anna het einde is en daar verder niet meer over wordt gesproken, maar de bespiegelingen van Lewin die na al zijn twijfels weer terugkeert tot het geloof.

Mooi boek, dat mij verrijkt heeft.

donderdag 19 mei 2016

Myrthe v/d Meer: UP
psychiatrische roman


Haar eerste boek PAAZ heb ik niet gelezen. Het is een verslag van haar opname in een pschiatrische inrichting na een diepe depressie.
N.a.v. de dood van radio- en tvmaker Wim Brands, die ten gevolge van een diepe depressie een einde aan zijn leven maakte, besloot ik tot het lezen van dit boek om iets meer idee te krijgen hoe mensen tot zo'n besluit kunnen komen.
Wat ik al gehoord had is dat mensen het niet doen als ze in die depressie zitten maar juist als ze eruit komen. Dan krijgen ze weer wat meer energie, bijv. vanwege medicijngebruik en dat is dan net genoeg om het te doen.

Aan het begin van dit boek is de hoofdpersoon Emma eigenlijk net ontslagen uit de kliniek, ze voelt zich buitengewoon goed en energiek, maar heeft een heleboel pillen verzameld, en dat brengt de behandelaars ertoe haar opnieuw op te nemen. Ze krijgt ook de diagnose manisch-depressief, dat past dan helemaal in het plaatje.

Behalve haar eigen proces schrijft ze hier in dit boek ook met een scherp oog over haar medepatiënten, de behandelaars, en het reilen en zeilen in deze kliniek.

Ik vond het boeiend van het begin tot eind. Het is nergens deprimerend, ook al schrijft ze over haar pijn en ellende. Maar steeds heeft ze afstand tot haar eigen functioneren, en wat gebeurt in de groep en ook heel veel humor (depressie is niet alleen maar leuk) die nodig is om zo'n boek te kunnen schrijven, zonder dat het een grote klaagzang wordt. De schrijfster heeft een bijzonder scherpe opmerkingsgave.

Even had ik een kleine onderbreking. Ik ging naar de uitzending "24 uur met... " kijken waar ze aan heeft meegedaan. (Theo Maassen was de interviewer) en dat veranderde het beeld dat ik had bij het lezen nogal en wilde ik nog wel verder lezen?  want ik wist nu wel genoeg over haar. Gelukkig kon ik daarna toch de draad weer oppakken en daar had ik geen spijt van.

Mooi boek. Knap geschreven.

woensdag 20 mei 2015

Boyhood

Film: Boyhood (2014)


 (spoilers vanaf 3e alinea)


Het bijzondere van deze film is vooral dat 12 jaar lang met dezelfde acteurs wordt gewerkt. Je ziet de hoofdpersoon dus als klein jongetje en dan steeds ouder worden tot hij uiteindelijk gaat studeren. Dat is op zich heel leuk om te zien hoe iemand opgroeit, maar het is geen garantie voor een goede film.

Een goede film heeft een bepaalde spanningsboog en een soort catharsis op het eind, een soort loutering en je moet je kunnen inleven in een of meer van de personages, het moet geloofwaardig zijn en er moet een bepaalde indruk bij je achterblijven. (dit zijn althans mijn criteria, misschien is het voor een ander weer anders)

Wat mij betreft voldoet deze film aan alle criteria behalve de spanningsboog. De film is fragmentarisch, gebeurtenissen worden even aangestipt en hebben geen vervolg, geen consequenties. Je blijft voortdurend met een vraagteken achter. Dat had ik bijv. met het fragment in de wc op de middelbare school als Mason (de hoofdpersoon) wordt geïntimideerd door een paar medescholieren. Een herkenbare situatie en dan zijn we weer bij het volgende fragment, alweer veel later. De gewelddadige tweede vader ( heftige scènes) , kleine opbouw en dan.. weg tweede vader. Volgende fragment, volgende vader. Zo gaat het in de realiteit natuulijk ook vaak, mensen komen en gaan in je leven, maar voor een film is dat te weinig. De biologische vader is wel een constante in de film en dat maakt hem juist interessant.

Ik heb me geen moment verveeld bij deze toch twee en een half uur durende film. Toch was ik na het zien van de film lichtelijk teleurgesteld. Ik denk dat ik toch een bepaalde diepgang miste, of beter gezegd een uitdieping van een onderwerp, een thema.

Dus een aardige film, origineel ook wel qua aanpak, maar voor mij niet de "film van het jaar", zoals op de hoes van de dvd te lezen was.

maandag 18 mei 2015

Arthur Japin: Een Schitterend Gebrek

Arthur Japin: Een Schitterend Gebrek (2003)

(spoilers)

 Toen ik dit boek voor het eerst in handen kreeg heb ik het na een paar bladzijden weggelegd. Een man die een boek schrijft in de ikvorm als een jong meisje, daar had ik moeite mee.
Kortgeleden kreeg ik dit boek cadeau en heb ik een nieuwe poging gedaan. Het verhaal pakte me na enig doorzetten toch wel en halverwege vond ik het een mooi boek. 

Het is een historische roman. Japin heeft vooral geput uit de memoires van Casanova zelf. Hij schrijft weinig over Lucia, de ikfiguur. Hij schrijft over hun eerste ontmoeting in Italië, zijn gevoelens voor haar en dat zij hem in de steek heeft gelaten en over hoe hij haar tenslotte weer tegenkomt in Amsterdam in een hoerenkast en beschrijft haar als weerzinwekkend.

Japin maakt daar een eigen verhaal van. Hij beschrijft haar levensverhaal. Zij is aangetast door de pokken en dat is de reden dat zij hem verlaat omdat ze zijn carrière niet op het spel wil zetten. Haar gezicht is dermate verminkt dat ze een sluier draagt. Hij herkent haar niet in Amsterdam. Ze hebben daar een liefdesaffaire waarbij ze de sluier blijft dragen en als zij zich uiteindelijk zonder sluier toont als hoerenmadam herkent hij ook weer niet degene met wie hij deze affaire heeft. Dat komt mij allemaal erg ongeloofwaardig over. 

Al met al heb ik dit boek toch met veel plezier gelezen. Het is mooi geschreven, en het is ook leuk om het Amsterdam van de 18e eeuw voor je te zien.

Het boek is nogal beschouwend en op de laatste bladzijden krijgt het een stevige moraal mee, wat ik een beetje jammer vond. Wel blijft het tot het eind spannend of hij nu wel of niet de ware Lucia herkent, maar gezien de gegevens van de memoires moest het wel zo gaan als het ging. 

Ik lees net dat Erwin Olaf bezig is met speelfilm over dit boek. Daar ben ik zeer benieuwd naar. 

maandag 11 mei 2015

Osamu Tezuka: Boeddha deel 8 Jetavana

Osamu Tezuka: Boeddha deel 8 Jetavana




Het laatste deel van deze mangaserie bevat veel geweld. De in het vorige deel gesloten vrede tussen de twee volkeren heeft geen stand gehouden en het volk van Boeddha wordt totaal vernietigd.

Wat mij in dit deel verbaasde is de naïviteit en de twijfel van Boeddha. Naïef omdat je hem vaak hoort zeggen: dat zou die-en-die toch nooit doen. Hij vertrouwt erop dat de mensen die zich bekeerd hebben niet terugvallen in hun oude gedrag, maar vooral wraak is een grote verleiding voor de mensen en zo wordt hij keer op keer teleurgesteld. Boeddha begint te twijfelen of zijn preken ook maar iets teweeggebracht hebben bij de mensen. Aan het eind komt hij tot een nieuw inzicht: niet training is het sleutelwoord tot verandering maar liefde en mededogen voor de ander. Zo gaan we in dit laatste deel nog even snel van het hinayana-boeddhisme naar het mahayana-boeddhisme :)

De serie eindigt met de dood van Boeddha die nu toch wel erg grote oorlellen heeft gekregen :)  Ontroerend als hij door Brahma wordt meegevoerd.

Ik ken de legende van Boeddha niet heel gedetailleerd en weet niet precies wat nu wel en wat niet uit de fantasie van Ozama is voortgekomen. Het was een prachtig verhaal met prachtige tekeningen, maar na acht delen met steeds weer nieuwe personen, koningen en prinsen en steeds dezelfde thema's voelt het voor mij wel als genoeg. Met een voldaan gevoel heb ik de serie afgesloten.

donderdag 2 april 2015

Osamu Tezuka: Boedda deel 7: Prins Ajatasattoe

Osamu Tezuka: Boedda deel 7: Prins Ajatasattoe

 Deel 7 van de serie over Boedda staat weer vol verhalen en niet alleen over prins Ajatasattoe, al was dit wel heel mooi en aangrijpend. Dit is de prins waarvan voorspeld is dat hij zijn vader zou vermoorden en op dit moment is dit nog voor beiden onvoorstelbaar. De koning laat de prins opsluiten en tijdens zijn gevangenschap wordt hij verliefd op een slavin. Hij wil samen met haar vluchten maar als de koning daar lucht van krijgt laat hij haar doden. De prins is in alle staten en zal wraaknemen, waarmee de profetie plotseling veel dichterbij komt. We zullen op het achtste en  laatste deel moeten wachten of dit echt gaat gebeuren, want zoals Boeddha zegt kun je je toekomstige lot veranderen door je daden van nu, dus niets is zeker.
Dit alles gebeurt tijdens een hittegolf en grote droogte en ziektes in het land en de mensen sterven bij bosjes.

Eigenlijk hoort dit gedeelte nog bij het vorige deel en begint nu een nieuw deel, dat volgens de inhoudsopgave deel 6 is (nogal verwarrend) en waarin Boeddha, aangespoord door een visioen van Brahma, samen met zijn leerling Ananda op reis gaat en terugkeert naar zijn geboorteland Kapilavastoe en we komen bekende figuren tegen uit het verleden. De kristallen prins heeft het land in zijn macht en de bewoners sterven ook daar bij bosjes door de zware slavenarbeid. Maar Boeddha is nooit bang voor de dood en verkondigt zijn leer van geweldloosheid, vrede en mededogen, wat het ware geluk zal brengen. Uiteindelijk - het valt niet mee- weet hij zelfs Ahimsa, de kristallen prins, te overtuigen, zijn volk wordt bevrijd en hij en zijn leger vertrekken naar Kosala . Een klein detachement blijft achter en dit zal weer tot een tragedie leiden. Het had zo mooi kunnen zijn, maar Tezuka zijn ook cliffhangers niet vreemd.

Intussen zit ik zo in het verhaal dat ik er steeds meer van kan genieten. Steeds word je even uit het verhaal getrokken door de grapjes en anachronismen, en dat maakt het allemaal net weer wat lichter, want de verhalen zijn niet voor de poes. Er is een guru die aan alles twijfelt, zelfs aan Tezuka en Tezuka tekent zichzelf in een hoekje achter zijn bureau. Iemand vraagt: hoe lang moet ik nog zoeken. Een jaar, tien jaar, tot het einde van deze serie?

Ik vraag me vaak af hoe vrij de vertaler is bij het schrijven van deze teksten als soms zelfs de uitslag van PSV wordt genoemd.

Op naar het laatste deel.

vrijdag 20 februari 2015

My Old Lady



 Wederom een film die mijn aandacht trok vanwege de muziek. Ditmaal de pas door mij ontdekte Mark Orton met een heerlijke wat kabbelende soundtrack van de film. Daarnaast zag ik dat Maggie Smith erin speelde (alsmede Keven Kline en Kristin Scott Thomas) en mijn nieuwsgierigheid was gewekt.

De in Parijs spelende film was oorspronkelijk een toneelstuk en vooral in de tweede helft van de film ga je dat steeds meer merken. Ja, de hoofdpersoon loopt af en toe door Parijs en vooral langs de Seine, maar verder zijn er veel, soms bijna literaire dialogen, alle binnenshuis, die in de loop van de film, steeds dramatischer worden.

De drie hoofdpersonen spelen echter zo prachtig en geloofwaardig, dat het niet echt stoort. Mijn aandacht bleef geboeid, al vond ik de film net iets te lang en teveel uitwaaierend tegen het einde.

De film gaat over een aan lager wal geraakte schrijver die een huis erft van zijn vader, maar dan blijkt dat er een uit mensen bestaande inboedel in het huis leeft, die hij ook nog eens een maandelijks bedrag moet betalen. Het Franse concept van de viage. Deze mensen worstelen allen met een aan elkaar gelieerd verleden en jeugdtrauma's en dat is waar de film over gaat. Er zit een mooie katharsis in de film.

Mooie film! Met muziek die niet opvalt tijdens de film, maar weer precies de goede parijse sfeer weergeeft.

zaterdag 7 februari 2015

Yo, tambien!

Film: Yo, tambien (2009)


Een man met syndroom van Down met normale intelligentie wordt gevolgd in zijn leven, zijn nieuwe baan, zijn vriendschap met en verliefdheid op een collega.

Vrolijke en ook verdrietige film. Heel mooi en ontroerend.
Erg mooi vond ik ook de dansschool waar je mensen met syndroom van Down ziet dansen en oefenen.

De acteur heeft in de realiteit een universitaire graad behaald (als eerste in Europa)



zaterdag 31 januari 2015

Het mooiste wat er is

Telefilm: Het mooiste wat er is

 Over de veranderende relatie van twee geliefden die vader en moeder worden. Aardige film, beetje chaotisch, met Max Heijmans die zo weergaloos Ramses Shaffy speelde in de serie Ramses. Dus was benieuwd of hij hier ook zo goed was. Minder magisch, omdat deze film ook minder magisch was, maar toch leuk om naar te kijken. De baby speelde geweldig, heel knap. Precies op de juiste momenten huilen, pruilen en fles weigeren :)

zondag 25 januari 2015

Grazing the sky

Close-up: Grazing the  Sky

De Mexicaanse regisseur Horacio Alcalà volgde zeven jaar lang een achttal acrobaten van Cirque du Soleil in elf verschillende landen. En daar kwam een prachtige documentaire uit. Deze kunstenaars komen aan het woord, vertellen over hun passie, maar ook over de consequenties van het vak als je een hand niet grijpt, te pletter valt en je rug breekt en dan toch door wil gaan en wat het je dan kost. We zien ze in het circus zelf, maar ook op straat als ze een voorstelling geven of aan het oefenen zijn. We zien ze aan lantaarnpalen, op pleinen, aan huizen hangen, als alleen dat oude vrouwtje het ziet die uit het raam hangt, een soort toegepaste kunst is het dan. Zó mooi en indrukwekkend.  Hij duurt zo lang als een speelfilm, anderhalf uur. Ik heb hem zelf in twee delen gekeken en dat zou ik zeker aanraden als je hem gaat kijken, want het is zonde als je door de duur van de film je concentratie verliest. Het is zeer kunstzinnig gemaakt met mooie muziek erbij, dus mis niks! :)

Het stukje in de VPRO-gids wijst er nog op dat we als kind allemaal acrobaten zijn, schommelen, wippen, hoepelen, in de lucht gegooid worden, koppeltje duikelen, enz. Op een gegeven moment houdt dat op, maar deze mensen wijden er soms hun leven aan om dit vliegen en zweven zo lang mogelijk door te zetten.

Salmon Fishing in the Yemen

 Aardige film, komisch bedoeld, een beetje moralistisch. Wel apart, net nu iedereen wordt aangeraden Yemen te verlaten wegens de spanningen aldaar.

dinsdag 2 december 2014

Osama Tezuka: Boeddha: deel 6: Ananda

Osama Tezuka: Boeddha: deel 6: Ananda

 Ik was erg benieuwd naar de figuur Ananda, omdat je die naam vaak tegenkomt, bijv. als naam van een boeddhistische centrum, een yogacentrum of een winkel, dus dat moet wat zijn :) Volgens de beschrijvingen is hij ook al in deel 3 voorgekomen, maar daar herinner ik mij niets van.

Ananda is dus een bekeerling en wat voor een. Hij begint als de grootste boef en is onsterfelijk omdat hij door een kwade demon beschermd wordt, die zich als de grootste tegenstander van Boeddha beschouwt. Er is ook nog een meisje dat niet kan spreken en Ananda maar blijft volgen totdat hij tenslotte zelfs van haar gaat houden. Van de demon moet hij haar afzweren, maar dat gebeurt niet.

Er komen nog meer nieuwe figuren in dit deel voor zoals de monniken die het vuur aanbidden en vele aanhangers hebben. Op het eind van het verhaal moet Boeddha van deze vuurmonniken een preek houden over het vuur en die gaat dan over het vuur van de begeerte. De begeerte zal ons allen en de hele aarde vernietigen. Oei! Velen van hen bekeren zich tot de boeddha. Maar als deel zes eindigt laten de laatste plaatjes iemand zien die ze allemaal vervloekt, dus het verhaal is nog niet afgelopen :)

Het was weer smullen, vooral de contrasten maken het zo leuk. De mensen die alleen aan zichzelf denken en aan macht tegenover de verlichte boeddha die niet kapot te krijgen is ;) en de anachronismen als het bijv. gaat over de computer en de recessie.

Gelukkig heb ik het volgende deel al in de kast staan (het een na laatste) dus we kunnen snel verder lezen.

dinsdag 28 oktober 2014

Mirjam van Hengel: Hoe mooi alles (Leo en Tineke Vroman)

Mirjam van Hengel: Hoe mooi alles
Leo en Tineke Vroman. Een liefde in oorlogstijd

 Het boek beschrijft de liefde van Leo Vroman en zijn vrouw Tineke aan de hand van dagboekfragmenten, brieven en gesprekken die de schrijfster heeft met Leo en Tineke op het eind van hun leven.

Leo en Tineke leren elkaar vlak voor de oorlog kennen. Als de oorlog uitbreekt vlucht hij (joods) via Engeland naar Indië waar hij is uitgenodigd door de vader van Tineke. Als de oorlog met Japan uitbreekt moet hij in het leger en komt hij in krijgsgevangenschap terecht waar hij in zeven verschillende kampen terechtkomt, aanvankelijk in Indië, later ook in Japan. Je denkt een liefdesgeschiedenis te lezen, maar wordt de verschrikkingen van twee oorlogen ingezogen, waarin de ontberingen van Leo het meest huiveringwekkend zijn. Het mag een wonder heten dat hij alles heeft overleefd: eindeloze mishandelingen door de Japanse bewakers, uitputting, honger, ziektes waaraan hij bijna bezwijkt. Zelf schrijft hij met mondjesmaat over al deze gruwelen, om zich te beschermen sluit hij zich zoveel mogelijk af in gedichten en verhalen en dromen over Tineke, maar de schrijfster heeft buitengewoon gedegen research gepleegd en weet de realiteit achter alles te vinden.

Na de oorlog breekt in Indië de nieuwe oorlog aan (de zgn. politionele acties) en moet hij bijna weer het leger in, maar hij weet hieraan te ontkomen en besluit uiteindelijk in Amerika te blijven waar Tineke hem enige jaren later zal volgen.

Een prachtig en ontroerend boek dat je niet met droge ogen weglegt na het lezen van de laatste regels. Ook nog eens erg goed geschreven.

maandag 6 oktober 2014

Osamu Tezuka: Boeddha deel 5: Het Hertenpark

Osamu Tezuka: Boeddha deel 5: Het Hertenpark


Alweer genoten van een deeltje van de heerlijke serie Boeddha van Tezuka.
De ons langzamerhand bekende personen die iets met Boeddha te maken hebben komen we weer tegen, zoals Devadatta en Tatta.
Het is weer genieten van de plaatjes, het eigentijdse taalgebruik, de metagrapjes en daar tegenover de geweldloze Boeddha.
Er komt een duel in voor, dat is dus een en al 'brul ding ding klang klang tuunk fwoesj krak etc. Een van de metagrapjes is: "ik heb die helm niet nodig, Tezuka vindt hem trouwens moeilijk te tekenen" en dan zet hij de helm af.

In het hertenkamp houdt Boeddha zijn eerste preken en wel voor de herten, die hem aanvankelijk redden van een overstroming. De ontmoeting met Boeddha heeft steeds een wonderbaarlijke uitwerking op de mensen die hij tegenkomt. Tatta geeft de wraak op waar hij voor leefde en ook de sluwe Devadatta raakt diep onder de indruk.

Een prachtig deel dus weer dat je na lezing gelijk zou kunnen herlezen en -kijken, maar eerst gaan we natuurlijk het volgende ongelezen deel lezen.

maandag 22 september 2014

Paul Theroux: Laatste trein naar Zona Verde

Paul Theroux: Laatste Trein naar Zona Verde

 Van alle boeken die ik van Paul Theroux gelezen heb is dit het meest deprimerende. Op zijn (waarschijnlijk) laatste grote reis naar Afrika bezoekt hij verschillende landen. Hij trekt van Zuid-Afrika naar Namibië, waar hij de San* (bosjesmannen) ontmoet, en via Botswana naar Angola, waar hij diep geschokt door de ellende aldaar volkomen ontgoocheld uiteindelijk zijn reis afbreekt.
Degene met wie hij nog op safari zou gaan is overleden door een hartaanval, en nog een aantal mensen die hij daar ontmoet sterven een vroegtijdige en gewelddadige dood. Het land is totaal corrupt. Het land is stinkend rijk door de grondstoffen, maar slechts een handjevol mensen (meest buitenlanders)  profiteert daarvan, de rest woont verpauperd in sloppenwijken en wordt aan z'n lot overgelaten.

Je leert ook iets van de geschiedenis van het land, hoe de Portugezen het hebben verkwanseld en de inwoners tot slaven hebben gemaakt (en na de slavernij tot dwangarbeiders). Nu zitten de Chinezen er en doen hetzelfde. Ze sturen er hun criminelen naar toe om hun straf daar uit te zitten, die blijven daar hangen en nemen alles in bezit.

Wilde dieren zijn er niet meer, alles is afgeschoten door de laatste oorlog.

Toch weet Theroux zijn droevige verhalen altijd weer op sublieme wijze te verwoorden, dus blijf je, hoewel geschokt, doorlezen. Steeds weer probeert hij er wat van te maken en heeft hij interessante ontmoetingen, maar op het eind van het boek wordt het hem toch teveel, treedt hij in herhalingen en wordt het één grote klaagzang. Het is voor hem extra zuur omdat hij in zijn jonge jaren in Malawi heeft gewoond en gewerkt en nu ziet wat er van zijn geliefde continent geworden is. Ook wordt hij van vele tienduizenden dollars beroofd via zijn creditcard, maar dat ontdekt hij pas later.

Een leerzaam boek, dat alle nog romantische ideeën over Afrika de grond in boort. Dit is de verwoestende werking van het kolonialisme van een heel continent. De jongeren weten niets van hun eigen geschiedenis, zelfs niet van de laatste oorlog, ze hangen maar wat rond in de sloppenwijken, zonder werk, zonder doel, zonder zin.

Het is erger dan je ooit hebt kunnen denken en je vraagt je af of het ooit nog goedkomt. Angola is misschien erg, maar voor de omringende landen geldt waarschijnlijk hetzelfde.

*De ontmoeting met de San is misschien nog het meest positieve gedeelte van het boek. Over hen is hij bijna lyrisch en even is hij gelukkig, totdat hij ontdekt dat zij alleen een toneelstukje voor hem opvoeren als hij ze even later weer in afgedankte westerse kledij ziet rondlopen.

maandag 2 juni 2014

Arthur Japin: Zoals dat gaat met wonderen

Arthur Japin: Zoals dat gaat met wonderen (dagboeken 2000-2007)

Dit zijn niet zomaar dagboeken die het dagelijks leven beschrijven. Dit is een zorgvuldige keuze uit zijn leven, zijn gedachten, ervaringen, opmerkingen, meningen, bespiegelingen. Het geeft weer hoe Arthur Japin tegen de wereld aankijkt en dat is vaak heel origineel. Nergens kun je hem van woede of agressie betichten en dat heeft mij verbaasd omdat hij als kind veel gepest en mishandeld is. Dan verwacht je niet zoveel minzaamheid, maar hij heeft ook veel liefde ondervonden met zijn twee partners met wie het samenleven wonderbaarlijk goed gaat.

Sommige bekende personen worden wel flink aan de kaak gesteld, zoals Martin Simek, die zich altijd zo invoelend voordoet, maar de plank bij hem totaal misslaat of Eveline Herfkens die zich in Afrika niet bepaald van haar geïnteresseerde kant laat zien. Ook zijn de waarnemingen haarscherp als hij ervaart hoe mensen met bekende Nederlanders omgaan. Ik vond het soms schokkend om te lezen en het heeft me op meerdere momenten de ogen geopend.

Er is vrijwel geen enkel onderwerp dat niet tot nadenken stemt. Heerlijk boek. Van genoten met volle teugen. 

maandag 26 mei 2014

Doctor Who: Invasion of the Dinosaurs

Doctor Who: Invasion of the Dinosaurs. (DWKlassiek)


Eem origineel verhaal, spannend, goede spanningsboog, ja ik ben erg te spreken over deze aflevering.
Niet de dinosauriërs zijn eng, daarvoor was het allemaal wat te knullig qua special effects, maar de geleerde Whitaker was een ongelooflijke engerd. Zijn assistent lachte soms nog triomfantelijk als hij iemand te slim af was, maar Whitaker verblikte of verbloosde niet, daarvoor was hij te eng. Dat hij nou juist een hoog ideaal had, nl een nieuwe wereld met een nieuwe mensheid kon ik maar moeilijk geloven, maar misschien was hij alleen bezeten door het idee van de tijd terugzetten. Ja dat is nog eens wat anders dan een uurtje spelen met zomer- en wintertijd. Hij kon de dinosauriërs terughalen naar de verlaten straten van Londen. En dan zorgen dat de hele mensheid ongeboren is op een handjevol vrijwilligers na die het wel eens beter zullen gaan doen. Het spreekt tot de verbeelding en is tegelijkertijd een illusie, zoals de doctor op een gegeven moment ook zegt. Het was nl al hommeles op het zogenaamde ruimteschip. Ik dacht echt even dat het waar was en dat Sarah Jane op een ruimteschip zat en het drie maanden verder was. Maar Sarah Jane liet zich er niet inluizen. Erg leuke verrassing.

Een van de meest irritante dingen van doctor Who vind ik dat als ze zich met veel gevaren en moeite hebben weten te bevrijden uit een gevangenneming ze even later toch weer door dezelfde boosaards worden gevangen. Dat is ook hier weer het geval. Sarah Jane wordt tot twee keer toe door dezelfde man gevangen.

Wat mij verder nog opviel is dat de doctor in het begin weer terugviel in zijn onhebbelijke gedrag, wat hij nou net door Jo een beetje had afgeleerd. Go away, zegt hij tegen SJ. Misschien moet hij ook nog wennen aan zijn nieuwe companion, die trouwens niet zo lief voor hem is als Jo.

Verder was de UNIT wel heel erg geïnfiltreerd. Yates, Finch en nog een politiek figuur. Tjonge. Daar is haast niet meer doorheen te komen, maar uiteindelijk lukt het ze natuurlijk toch en de doctor heeft zelfs nog een wijze moraal voor ons: het is de hebzucht waardoor de mensheid zo geworden is als nu.
It's not the... the oil and the filth and the poisonous chemical that are the real cause of pollution,
Brigadier. It's simply greed.

En dan is dit nog wel in de idealistische jaren '70. Vijftig jaar later is het er zeker niet beter op geworden wat betreft de 'pollution' en de 'greed'.

Een aflevering die op vele manieren te denken geeft. Hij zou wel eens tot mijn favorieten kunnen gaan behoren.

dinsdag 13 mei 2014

Aanrijding in Moscou

Film: Aanrijding in Moscou (2008)

De muziek had ik al vaak genoeg gedraaid, nl de heerlijke soundtrack van  Tuur Florizoone (met vooral piano en accordeon) Nu dan de film gezien die erbij hoort en waar de muziek voortreffelijk bij paste en die ook een belangrijk sfeermaker was in het geheel.

Charmante film die speelt in Gent (Moscou is een wijk in Gent) met het sappige dialect van die stad, waarbij je echt wel ondertiteling nodig hebt. De film is leuk en grappig, maar heeft ook een serieuze en zelfs wat bittere ondertoon. Het gaat over op de klippen lopende relaties en het maken van keuzes. Naar het eind vond ik de film iets teveel verzanden in de ene keuze op de andere en werd het me net iets te lang. Jammer want verder heb ik er zeer van genoten.

woensdag 23 april 2014

Osamu Tezuka: Boeddha deel 4: Het Woud van Oeroevela

Osamu Tezuka: Boeddha deel 4: Het Woud van Oeroevela

 Er gebeurt weer heel veel in dit deel. Siddharta komt in het woud der beproevingen terecht waar hij tussen de andere asceten de ene na de andere beproeving ondergaat. Hij komt erachter dat dit zinloos lijden is en het daar niet om gaat. Echt menselijk lijden heeft een heel andere oorzaak. De tekeningen met de zwaarste beproevingen die de asceten zichzelf aandoen zijn hier en daar erg grappig.

De voorspellingen over Assaji, het snottebeljongetje dat nog maar zeven jaar te leven had, komen uit. Hij is echter een en al blijmoedigheid en laat zich zoals voorzegd door de wilde dieren verscheuren (en heeft daarmee het slechte karma van zijn vader, die altijd op wilde dieren joeg, ingelost) 

Meer personen uit andere delen komen in dit deel terug, zoals Soejata die van Siddharta houdt. Als zij stervende is, probeert hij haar terug te halen uit het dodenrijk, waar hij Brahma ontmoet die hem van alles leert over het leven en hoe alles met elkaar verbonden is. Brahma voorzegt hem zijn verlichting onder de Bodhiboom.

Voor het zover is, is er nog de geschiedenis van de kristallen prins, wiens vader een koning maar wiens moeder een slavin is en die zich streng en meedogenloos aan het kastensysteem vasthoudt en Yatala, de reus die zich daartegen verzet. Hun beider verhalen zijn met elkaar verbonden. Ik denk dat de vertaler het verhaal van Pipo de Clown en Klukkluk kent want hij laat Yatala praten als Klukkluk. (mij zijn van de blonde) Het komt een beetje vreemd over.

Aan het eind van het boek heeft Siddharta zich alles eigen gemaakt wat hij heeft geleerd van Brahma. Onder de bodhiboom ontmoet hij Yatala die vol zelfmedelijden zijn vreselijke verhaal vertelt. Yatala vindt het onrechtvaardig dat er gelukkige en ongelukkige mensen bestaan, maar Siddharta vertelt hem over het lijden van de mensen die hem dit alles hebben aangedaan. Er bestaan geen gelukkige mensen. Alles is met elkaar verbonden en zonder hem zou er ergens op de wereld iets misgaan. Yatala is diep onder de indruk en wil Siddharta's eerste leerling worden. Siddharta vindt zichzelf nog niet klaar om andere mensen te onderwijzen maar dan verschijnt Brahma die hem zegt dat hij het wel kan en dat hij de verlichting heeft bereikt.

We zijn pas op de helft van deze achtdelige serie, maar het einde van dit deel is prachtig en diep ontroerend.

Ik las dat dit verhaal van Tezuka nu ook verfilmd is als trilogie en in kleur. In 2011 is deel 1 uitgekomen, in 2013 zou deel 2 uitkomen. Ik geloof alleen in Japan. Ik weet ook niet of ik het wil zien, in elk geval niet voordat ik de hele serie heb gelezen.