Film: The Tree of Life
Wat me toch altijd weer verbaast is hoe weinig (bewust) je de muziek hoort als je naar een film kijkt. Van Alexandre Desplat deze keer en ik had de soundtrack al verschillende keren gehoord, maar niets kwam me bekend voor. Wel de stukken klassieke muziek, daar kon je niet omheen, zo overduidelijk waren die aanwezig.
Maar nu de film zelf: ik lees zeer lovende, bijna juichende recensies en ik lees compleet vernietigende recensies, nergens eigenlijk een middenweg. Die zal ik dan zelf maar vertegenwoordigen.
De regisseur wil teveel met deze film: hij wil àlles laten zien, het ontstaan van de aarde, de evolutie, beelden van micro- en macrokosmos (1) en dan wil hij ook nog een verhaal vertellen over een gezin in de vijftiger jaren (2). Omdat hij dit aan en in elkaar knoopt wordt het niet helemaal wat. Zo komen er na een korte introductie van (2) eindeloos lange beelden over (1), terwijl je dan nog helemaal geen binding hebt met het verhaal, waardoor het een aaneenrijging van mooie plaatjes wordt, beelden die je al vaker gezien hebt in natuurseries maar die hier niet functioneel zijn, waardoor het alleen maar saai is en je denkt: wanneer begint het nou?
Het verhaal gaat over een strenge vader, een lieve moeder en een aantal broers. Vooral de relatie van de vader met de oudste zoon komt pregnant naar voren en het is duidelijk: als je vader gewelddadig is, word je zelf ook gewelddadig, al wil je het niet eens.
Goed vond ik dat er een minimum aan dialogen is en het verhaal toch verteld wordt dmv heel korte fragmenten die een hele wereld oproepen. De blikken van de zoon naar de vader spreken boekdelen en vergeet je nooit meer.
Dus: jammer van alle mooifilmerij en ingewikkeldheden, had best zonder dat een interessante film kunnen zijn.
Wat me toch altijd weer verbaast is hoe weinig (bewust) je de muziek hoort als je naar een film kijkt. Van Alexandre Desplat deze keer en ik had de soundtrack al verschillende keren gehoord, maar niets kwam me bekend voor. Wel de stukken klassieke muziek, daar kon je niet omheen, zo overduidelijk waren die aanwezig.
Maar nu de film zelf: ik lees zeer lovende, bijna juichende recensies en ik lees compleet vernietigende recensies, nergens eigenlijk een middenweg. Die zal ik dan zelf maar vertegenwoordigen.
De regisseur wil teveel met deze film: hij wil àlles laten zien, het ontstaan van de aarde, de evolutie, beelden van micro- en macrokosmos (1) en dan wil hij ook nog een verhaal vertellen over een gezin in de vijftiger jaren (2). Omdat hij dit aan en in elkaar knoopt wordt het niet helemaal wat. Zo komen er na een korte introductie van (2) eindeloos lange beelden over (1), terwijl je dan nog helemaal geen binding hebt met het verhaal, waardoor het een aaneenrijging van mooie plaatjes wordt, beelden die je al vaker gezien hebt in natuurseries maar die hier niet functioneel zijn, waardoor het alleen maar saai is en je denkt: wanneer begint het nou?
Het verhaal gaat over een strenge vader, een lieve moeder en een aantal broers. Vooral de relatie van de vader met de oudste zoon komt pregnant naar voren en het is duidelijk: als je vader gewelddadig is, word je zelf ook gewelddadig, al wil je het niet eens.
Goed vond ik dat er een minimum aan dialogen is en het verhaal toch verteld wordt dmv heel korte fragmenten die een hele wereld oproepen. De blikken van de zoon naar de vader spreken boekdelen en vergeet je nooit meer.
Dus: jammer van alle mooifilmerij en ingewikkeldheden, had best zonder dat een interessante film kunnen zijn.
beschouw het juist als een 'tic' van me dat ik de muziek doorgaans heel veel aandacht geef( achter/bij de film). Kan het voor mij soms 'maken of breken".
BeantwoordenVerwijderenKen de film niet, Toch gaan zien?
Al ben je niet totaal afkrakend, een aanbeveling vind ik je stukje ook niet. Nu had ik al door andere recensies niet echt zin om deze film te gaan kijken waardoor ik wellicht jouw tekst met die bril heb gelezen. Nou ja, er is nog zoveel over wat we allemaal niet gezien hebben, laten we ons daar maar op richten.
BeantwoordenVerwijderenDe film is het best te kijken als je niet kritisch bent en het gewoon maar over je heen laat komen. Daarom heb ik er eigenlijk de pest aan als iemand als Karin Spaink al op facebook zegt: ga niet kijken. Al wil je het niet, je bent dan toch al bevooroordeeld.
BeantwoordenVerwijderenDe dingen die jij als niet geweldig beschrijft zijn vaak juist zaken die mij erg aanspreken. Lange mooie beelden van niets in het bijzonder, iets dat ik voor het eerst zag in de films van Ozu en als je je laat meevoeren heeft dat een speciaal effect.
BeantwoordenVerwijderenIk ben nog steeds benieuwd maar ik vrees dat het toch op een tv-scherm zal moeten plaatsvinden.
Over muziek gesproken: ik kwam net dit mooie briefje van Audrey Hepburn aan Mancini tegen: http://networkedblogs.com/n7FhM
@saskia Wat een leuk briefje van Audrey. Begrijp me niet verkeerd: muziek is een essentieel bestanddeel in een film, ben het er helemaal mee eens dat het vliegtuig aan de grond blijft zonder brandstof, maar ik bedoelde dat het vaak zo onbewust werkt omdat je zo door de beelden in beslag wordt genomen, maar dat geeft dan juist vaak het goede effect. Muziek die je teveel 'hoort' kan gaan storen, wat ik vaak met oude films heb of met sommige doctor_Who-afleveringen. Daarom is filmmuziek een hele kunst en ben ik een enorme fan van filmmuziek.
BeantwoordenVerwijderen