Donna Tartt: Het Puttertje (The Goldfinch)
Normaal gesproken zou ik niet zo snel aan zo'n dikke roman beginnen, maar nu hij op mijn e-reader stond en ik niet goed kon inschatten hoe dik hij eigenlijk was heb ik me laten verleiden door de eerste pagina's en liet ik me het verhaal inzuigen.
Daarna wil je alsmaar verder lezen. De verteller Theo Decker neemt je mee terug naar wat hij op dertienjarige leeftijd meemaakte, toen zijn moeder nog leefde en hij een bomaanslag meemaakt in een museum. Het overlijden van zijn moeder daarbij, zijn posttraumatische stressstoornis en het bezit van het schilderij het Puttertje zullen de rest van zijn verder beschreven leven bepalen. Zijn eenzaamheid en zijn vriendschap met Boris, de Oekraïner die hem de zelfkant van het leven zal invoeren. Jaren in New York wisselen af met jaren in Las Vegas, maar het boek begint en eindigt in Amsterdam (de epiloog niet meegerekend)
Spannende stukken met heel veel vaart geschreven, worden afgewisseld met meer beschouwende stukken over leven (en overleven) en het lot en de dood en vooral over de betekenis van kunst en de troost die je daaruit kunt putten. Maar het wel en wee van Theo Decker, die je dus als dertienjarige van binnenuit leert kennen gaat je ter harte, dus lees je ook de soms te lang durende stukken dapper door. En zijn vele zieke en zombie-achtige dagen met veel kotsen. Je zou eens moeten tellen hoe vaak het woord 'kotsen' in dit boek voorkomt. Dat is soms wel een beetje om van te kotsen, maar het boek zit ook vol met onverwachte en verrassende wendingen, die de langdradigheid dan weer totaal verbreken.
De beschouwingen op het eind van het boek, als het eigenlijke verhaal voorbij is, hadden voor mij niet gehoeven of hadden minstens een heel stuk korter gemogen. Ik heb liever dat het verhaal voor zichzelf spreekt En soms bekroop me sowieso het gevoel dat het allemaal wel erg uitgebreid beschreven wordt. Donna Tartt is beslist geen minimalist ;) Toch heb ik het met plezier gelezen en met de hoofdpersoon meegeleefd.
Het plan is haar alom geprezen debuutroman (de Verborgen Geschiedenis) te gaan lezen. Ik ben benieuwd.
Daarna wil je alsmaar verder lezen. De verteller Theo Decker neemt je mee terug naar wat hij op dertienjarige leeftijd meemaakte, toen zijn moeder nog leefde en hij een bomaanslag meemaakt in een museum. Het overlijden van zijn moeder daarbij, zijn posttraumatische stressstoornis en het bezit van het schilderij het Puttertje zullen de rest van zijn verder beschreven leven bepalen. Zijn eenzaamheid en zijn vriendschap met Boris, de Oekraïner die hem de zelfkant van het leven zal invoeren. Jaren in New York wisselen af met jaren in Las Vegas, maar het boek begint en eindigt in Amsterdam (de epiloog niet meegerekend)
Spannende stukken met heel veel vaart geschreven, worden afgewisseld met meer beschouwende stukken over leven (en overleven) en het lot en de dood en vooral over de betekenis van kunst en de troost die je daaruit kunt putten. Maar het wel en wee van Theo Decker, die je dus als dertienjarige van binnenuit leert kennen gaat je ter harte, dus lees je ook de soms te lang durende stukken dapper door. En zijn vele zieke en zombie-achtige dagen met veel kotsen. Je zou eens moeten tellen hoe vaak het woord 'kotsen' in dit boek voorkomt. Dat is soms wel een beetje om van te kotsen, maar het boek zit ook vol met onverwachte en verrassende wendingen, die de langdradigheid dan weer totaal verbreken.
De beschouwingen op het eind van het boek, als het eigenlijke verhaal voorbij is, hadden voor mij niet gehoeven of hadden minstens een heel stuk korter gemogen. Ik heb liever dat het verhaal voor zichzelf spreekt En soms bekroop me sowieso het gevoel dat het allemaal wel erg uitgebreid beschreven wordt. Donna Tartt is beslist geen minimalist ;) Toch heb ik het met plezier gelezen en met de hoofdpersoon meegeleefd.
Het plan is haar alom geprezen debuutroman (de Verborgen Geschiedenis) te gaan lezen. Ik ben benieuwd.
Mooi verslag, Ninia. Maakt me nieuwsgierig genoeg toch eindelijk eens die e-reader van me weer tevoorschijn te halen. Haar eerste boek was erg goed en spannend.
BeantwoordenVerwijderenDe negatieve kritieken weerhouden mij nog steeds aan dit boek te beginnen, en haar tweede boek zou ook al niet best zijn. Maar haar eerste boek was geweldig. Dat heb ik gelezen. Maar eigenlijk zou je een ander boek moeten lezen, dat qua setting wel doet denken aan de eerste roman van Donna Tartt, maar veel spannender en sprankelender is. Dat is Special Topics in Calamity Physics van Marisha Pessl.
BeantwoordenVerwijderenIk vond juist dat er zo opvallend veel positieve kritieken waren. Moest echt zoeken naar de meer kritische. Ik zie dat het boek van Marisha Pessl vertaald is en in de bieb te leen. Bedankt voor de tip.
VerwijderenIn mijn beleving werd dit boek ook niet goed ontvangen door de doorsnee boekencriticus. Wij hebben vast verschillende bronnen. Daarom was ik benieuwd wat jij er van vond. Iemand die ik wat beter kent, zegt toch meer dan een geldschrijver.
VerwijderenHaar eerste boek heb ik gelezen lang na de hype. Maar helaas door het hypeverleden zit er toch altijd een te hoge verwachting op. Ik had met dat boek wat jij hier met dit boek beschrijft; Spannend, erin worden gezogen maar uiteindelijk toch met heel wat saaie, langdradige stukken. Geen spijt het gelezen te hebben maar krijg nu geen neiging dit boek ter hand te nemen. Mede door jouw hier beschreven ervaring.
BeantwoordenVerwijderenDat is al het tweede boek waar ik jou vanaf praat ;)
VerwijderenJe hebt me ook wel aan boeken gepraat dus dat is mooi in balans.
Verwijderen