Film Easy Rider (1969) Tweede of derde (?) keer gekeken. Was in elk geval veel vergeten of half vergeten, met name het wrede einde was opnieuw schokkend. Las nogal wat commentaren van jongeren die volledig afknappen op de film, vaag, langdradig. Misschien moet je die tijd hebben meegemaakt om er iets van te begrijpen, maar heb hem zelf ook niet in 1x achter elkaar gekeken. Las nu voor het eerst dat de dialogen zomaar vanzelf ontstonden, niet vooraf geschreven waren en dat de trips echt waren. (method acting) Film werd door VPRO uitgezonden vanwege Jack-Nicholsonserie. Hij heeft er een niet al te grote rol in maar speelt die weergaloos.
woensdag 20 juli 2011
zondag 17 juli 2011
Zadelpijn
Film Zadelpijn (2007) Naar het boek van Liza van Sambeek, een Nederlandse film die niet verveelt en niet gekunsteld aandoet, dat is al heel wat en dan ook nog mooi, boeiend, goed gespeeld. Zeven vrouwen van rond de vijftig maken hun jaarlijkse fietstocht in Frankrijk met bergbeklimming als apotheose. Met elk van hen is van alles aan de hand en de zadelpijn is wel het minste wat ze aan pijn meemaken. Een vrouwenfilm, in de beste zin van het woord. Ondanks 'zware' onderwerpen als overspel en terminale kanker blijft de film licht van toon; met veel humor en ook verdriet is het een bemoedigende film, die ook over zusterschap gaat.
vrijdag 8 juli 2011
The Brooke Ellison Story
Film: The Brooke Ellison Story(2004) Tv-film naar een waargebeurd verhaal, maar over de echte Brooke kan ik niks vinden, want alles googlet naar de film. Verhaal gaat over een jong meisje dat door een auto-ongeluk voor haar leven verlamd raakt vanaf haar nek. Aanvankelijk lijkt ze ten dode opgeschreven, maar ze overleeft en door eigen wilskracht en grote offers van haar moeder die haar 24/7 begeleidt weet ze het ver te schoppen t/m een masters degree op Harvard.
Het verhaal rolt als een gek door het leven van Brooke zonder ergens lang bij stil te staan. Dat heeft wel iets fris, maar is tegelijkertijd de zwakte van de film. Zo krijgt de vader veel financiële tegenslag en verzamelt hij bewijslast tegen de onwillige bureaucraten, maar ineens lijkt alles opgelost. Hij krijgt veel hulp van collega's en buren, ook in een enkel shot aangeduid. De problematiek van de zus wordt licht aangeduid, maar is ook ineens weer over na een vermanend woordje van moeder. Toch een interessante film, zeker omdat het waar gebeurd is en al helemaal omdat de film is geregisseerd door Superman Christopher Reeve, die, zelf verlamd geraakt, weet waarover hij het heeft.
Knap gedaan is de overgang van meisje Brooke naar tiener Brooke. In hetzelfde shot vloeit de een over in de ander en de twee actrices zijn zo gelijkend dat het heel geloofwaardig is.
Hoewel de film uit 2004 is werd hij nu voor het eerst op Nederlandse tv vertoond.
ps Dankzij Hanss toch een link naar de echte Brooke en wel hier
Het verhaal rolt als een gek door het leven van Brooke zonder ergens lang bij stil te staan. Dat heeft wel iets fris, maar is tegelijkertijd de zwakte van de film. Zo krijgt de vader veel financiële tegenslag en verzamelt hij bewijslast tegen de onwillige bureaucraten, maar ineens lijkt alles opgelost. Hij krijgt veel hulp van collega's en buren, ook in een enkel shot aangeduid. De problematiek van de zus wordt licht aangeduid, maar is ook ineens weer over na een vermanend woordje van moeder. Toch een interessante film, zeker omdat het waar gebeurd is en al helemaal omdat de film is geregisseerd door Superman Christopher Reeve, die, zelf verlamd geraakt, weet waarover hij het heeft.
Knap gedaan is de overgang van meisje Brooke naar tiener Brooke. In hetzelfde shot vloeit de een over in de ander en de twee actrices zijn zo gelijkend dat het heel geloofwaardig is.
Hoewel de film uit 2004 is werd hij nu voor het eerst op Nederlandse tv vertoond.
ps Dankzij Hanss toch een link naar de echte Brooke en wel hier
vrijdag 1 juli 2011
Leer ons stil te zitten
Boek: Tim Parks: Leer ons stil te zitten (uitgelezen)
Tim Parks is romanschrijver en essayist, maar in dit boek neem hij zichzelf onder de loupe en wel een zeer sterke loupe, hij keert zichzelf behoorlijk binnenstebuiten en laat veel van zijn innerlijk leven zien. Hij heeft hevige buikpijnen en pijn bij het plassen die steeds maar erger wordt. Hij gaat door de medische molen, men wil hem opereren, maar onderzoeken wijzen uit dat hem niets mankeert. Uiteindelijk komt hij van zijn pijnen af door bezinning op zijn manier van leven, op zijn gestresste lichaam en door meditatie. Naar het einde toe een beetje langdradig en het einde is ook nogal abrupt, maar toch een boeiend boek, vooral wat betreft zijn filosofische overpeinzingen. Met name de stukken over taal, die hem als schrijver natuurlijk na aan het hart ligt, zijn interessant en doen denken aan "De kaart is niet het gebied" van de filosoof Alfred Korzybski. Door zijn uitweidingen hierover snapte ik dit voor het eerst tot op de bodem. Alle woorden en begrippen zijn altijd metaforen, het kan nooit de werkelijkheid zijn. Hij beleeft taal op een bepaald moment zelfs zozeer als hindernis dat hij besluit met schijven te stoppen. Gelukkig komt hij daar weer van terug. Het boek is geschreven met veel humor en zelfrelativering.
Tim Parks is romanschrijver en essayist, maar in dit boek neem hij zichzelf onder de loupe en wel een zeer sterke loupe, hij keert zichzelf behoorlijk binnenstebuiten en laat veel van zijn innerlijk leven zien. Hij heeft hevige buikpijnen en pijn bij het plassen die steeds maar erger wordt. Hij gaat door de medische molen, men wil hem opereren, maar onderzoeken wijzen uit dat hem niets mankeert. Uiteindelijk komt hij van zijn pijnen af door bezinning op zijn manier van leven, op zijn gestresste lichaam en door meditatie. Naar het einde toe een beetje langdradig en het einde is ook nogal abrupt, maar toch een boeiend boek, vooral wat betreft zijn filosofische overpeinzingen. Met name de stukken over taal, die hem als schrijver natuurlijk na aan het hart ligt, zijn interessant en doen denken aan "De kaart is niet het gebied" van de filosoof Alfred Korzybski. Door zijn uitweidingen hierover snapte ik dit voor het eerst tot op de bodem. Alle woorden en begrippen zijn altijd metaforen, het kan nooit de werkelijkheid zijn. Hij beleeft taal op een bepaald moment zelfs zozeer als hindernis dat hij besluit met schijven te stoppen. Gelukkig komt hij daar weer van terug. Het boek is geschreven met veel humor en zelfrelativering.
Abonneren op:
Posts (Atom)