Doctor Who: The Gunfighters
Alle vier de deeltjes van The Gunfighters zijn bewaard gebleven. Dat is wel heel prettig na al dat afzien van de vorige aflevering.
Bij het eerste deeltje was ik aangenaam verrast. Een wildwest-aflevering, met na elke scène steeds weer een ander couplet van een lied dat de gebeurtenissen nog eens bezingt. Erg leuk.
Nogal verontrustend dat de doctor met kiespijn aankomt, want we weten hoe dat ging in die tijd.
Gelukkig wordt het echte trekken ons bespaard; ging dit de acteerprestatie van William Hartnell te boven of wilden ze het ons echt besparen?
Wat ze ons niet wilden besparen waren de vele doden die vielen, ook van onschuldigen. Een pief paf of poef meer of minder, daar werd beslist niet kinderachtig over gedaan. En dan kwam weer het volgende couplet van het lied om de dode te betreuren. It's curtains for Charlie (de barman) Its curtains for Warren (the kid)
Het was allemaal wel vermakelijk, maar na de vierde aflevering was ik toch blij dat het klaar was.
Dat was dan ook wel het summum van piefpafpoef met het onophoudelijk geknal der pistolen.
Ik kon al die mannen ook wel erg moeilijk uit elkaar houden en wie er bij wie hoorde. The Clantons en Johnny Ringo zijn dood, The Earps waren de lawmen en hadden dus het gelijk aan hun kant, maar waren bovendien snellere shooters.
Overigens is dit verhaal weer gebaseerd op een historische gebeurtenis en hebben Doc Holliday, The Clantons, The Earp Brothers en Johnny Ringo echt bestaan. Doc Holliday was zelfs ook in het echt tandarts met een tandartsdiploma, ook al waren er nog geen verdovingen in die tijd, behalve de hamer of alcohol. Zelfs het gevecht bij O.K. Correl is echt gebeurd.
Ik wist hier allemaal niets van; voor mij dus echt wel een geschiedenislesje :)
Alle vier de deeltjes van The Gunfighters zijn bewaard gebleven. Dat is wel heel prettig na al dat afzien van de vorige aflevering.
Bij het eerste deeltje was ik aangenaam verrast. Een wildwest-aflevering, met na elke scène steeds weer een ander couplet van een lied dat de gebeurtenissen nog eens bezingt. Erg leuk.
Nogal verontrustend dat de doctor met kiespijn aankomt, want we weten hoe dat ging in die tijd.
Wat ze ons niet wilden besparen waren de vele doden die vielen, ook van onschuldigen. Een pief paf of poef meer of minder, daar werd beslist niet kinderachtig over gedaan. En dan kwam weer het volgende couplet van het lied om de dode te betreuren. It's curtains for Charlie (de barman) Its curtains for Warren (the kid)
Het was allemaal wel vermakelijk, maar na de vierde aflevering was ik toch blij dat het klaar was.
Ik kon al die mannen ook wel erg moeilijk uit elkaar houden en wie er bij wie hoorde. The Clantons en Johnny Ringo zijn dood, The Earps waren de lawmen en hadden dus het gelijk aan hun kant, maar waren bovendien snellere shooters.
Overigens is dit verhaal weer gebaseerd op een historische gebeurtenis en hebben Doc Holliday, The Clantons, The Earp Brothers en Johnny Ringo echt bestaan. Doc Holliday was zelfs ook in het echt tandarts met een tandartsdiploma, ook al waren er nog geen verdovingen in die tijd, behalve de hamer of alcohol. Zelfs het gevecht bij O.K. Correl is echt gebeurd.
Ik wist hier allemaal niets van; voor mij dus echt wel een geschiedenislesje :)
Hihi, heb je er zomaar nog wat geleeerd ook. Dat zou je niet verwachten bij een Wild West verhaal.
BeantwoordenVerwijderenIk zag een beetje tegen de herkijk van deze aflevering op omdat mij bijstond dat voortdurend dat lied gezongen werd en zo'n melodie moeilijk uit het hoofd te krijgen is als het er eenmaal zich in heeft vast gezet.
Het er tegenop zien lijkt geholpen te hebben want ik vond het ditmaal minder irritant dan hoe het in mijn herinnering zat.
Al die types kon ik dus ook niet goed uit elkaar houden. Het zijn nog al wat personages die ten tonelen worden gevoerd. En de goeie, The Earps, overtreden ook de wet en hebben Doc Holliday aan hun kant terwijl dat toch ook een schurk is.
Steven zag er belachelijk uit in zijn cowboypak en kreeg geen kans om dit uit te trekken.
Dodo blijft haar eigen brutale zelf en je vraagt je af hoe ze het overleefd met zo'n grote onnadenkende mond. Ik begin een klein beetje genoeg van haar te krijgen. Steven vind ik ook al niet zo'n sterke companion dus wat mij betreft mag er wel eens gewisseld worden met de wacht.
(Is geen spoiler want ik heb absoluut niet meer op mijn netvlies staan wanneer dit gaat gebeuren)
Dit was de laatste aflevering waarbij elk deeltje een eigen titel had. Hierna worden ze episode 1, episode 2 enzovoort genoemd.
De overgang van het Wilde Westen naar het nieuwe avontuur ging wel heel snel. Alsof we een heel stuk niet hebben mogen zien.
Een nieuwe wilde liet zijn gezicht al zien. Dat zal me wat worden.
Dat liedje is dus de hele week in mijn hoofd blijven zitten, maar ik vond het juist wel grappig. Ook vind ik zo'n verbindend lied erg leuk. Volgens mij deden ze dat in de middeleeuwen ook.
BeantwoordenVerwijderenSteven en Dodo hadden niet zo'n grote rol in het geheel. Ik was juist wel nieuwsgierig naar Dodo omdat ik haar nog maar zo weinig heb zien bewegen. Ze zal er vast wel gauw uitgeschreven worden, net als haar voorgangsters. Ik geloof dat dit William Hartnell een doorn in het oog was, al die companions die elkaar zo snel opvolgden. Hij was degene die met het idee kwam voor een wildwestaflevering, maar ook wilde hij het voor kinderen houden, dus hij zal er wel spijt van gehad hebben... :)
Steven heeft m.i. al meermalen bewezen een goede companion te zijn, alleen in deze aflevering kwam hij totaal niet uit de verf (en uit zijn cowboypak)
Waarom geen namen voor de deeltjes meer; was toch juist zo leuk. Gebrek aan inspiratie? Luiheid?
Tegen de volgende aflevering zie ik nogal op, want geen enkel deeltje is bewaard gebleven, dus dat wordt weer afzien :)
De kinderen in Engeland die zijn veel meer piefpafpoef gewend dan wij Hollandse volwassenen. Kijk maar naar Doctor Who van nu. Daar worden er ook nogal wat omgelegd. In de VS zou dat nooit gebeurd zijn.
BeantwoordenVerwijderenIk weet niet waarom die namen voor die deeltjes zijn opgeheven. Misschien vonden ze het stom. En het verhaal op zich had al een titel dus nog een titel was niet strikt noodzakelijk.
Soms vallen toverlantaarnafleveringen mee, soms is het een hele zit. We gaan er voor!