Doctor Who: Colony in Space

Doctor Who (Klassiek) 804: Colony in Space

Een aflevering waar ik toch even een review voor wil schrijven.

Eindelijk waren we even van de militairen en van de aarde verlost. Alleen aan het begin en einde even de brig, die een wat olijke blik in zijn ogen had. Maar daar gingen we met de Tardis. Volgens mij was Jo al eens terloops in de Tardis geweest, maar ze deed nu net of ze voor het eerst zag dat hij van binnen groter was dan aan de buitenkant.

Leuke aliens op een andere planeet in de toekomst. Verrassend allemaal, vooral die laatste kleine wijze die uit dat kastje kwam zetten.

Ook dat de adiuvator (?) de Master bleek te zijn was een grote verrassing voor mij. De doctor was ook leuk dit keer en ik kon me nu voor het eerst voorstellen dat veel mensen hem hun favoriete doctor vinden. Hij straalt gezag uit, heeft zijn harten op de goede plaats en de relatie met Jo was nog weer leuker geworden. Hartelijker en saamhoriger.

Het enige wat ze maar niet kunnen laten is de eindeloze machtswisselingen afhankelijk van wie de paffers in handen hebben (over primitives gesproken) Gevangenname, vluchten en weer gevangen, daar blijven ze ook maar mee aan de gang. Maar het zal niet zo opgevallen zijn met een deeltje per week. Mij irriteert het wel. In cliffhangers zijn ze weer wel heel goed. Elk deeltje maar weer een cliffhanger, die in de eerste minuut van het volgende deeltje vaak weinig blijkt voor te stellen.

Het einde vond ik ook leuk met de machine die de zon kan vernietigen en de master die de doctor probeert te overreden om samen de macht over het universum te delen. Dan zijn ze - na hun tijdelijke samenwerking - toch weer duidelijk elkaars opponenten.

Doctor Who: Terror of the Autons

Doctor Who (Klassiek)  801: Terror of the Autons

Na de taaie kost van de radioactieve afleveringen in seizoen 7 hoopte ik op iets totaal anders in seizoen 8 en gelukkig werd ik niet teleurgesteld.

We maken kennis met The Master, ook een Time Lord en de nieuwe tegenstander van de doctor, een slechterik dus die zin heeft de doctor uit te dagen, te treiteren en uiteindelijk te doden.

 De nieuwe companion Jo Grant is veel minder ijskonijnerig dan Liz. Ze wordt al gauw gehypnotiseerd door de Master, maar komt er vrij snel weer uit, dus laten we hieruit concluderen dat ze een tamelijk sterk karakter heeft. Ze is niet erg volgzaam want als de doctor zegt dat ze niet mee mag gaat ze toch achter hem aan (naar het circus) en redt hem daarmee.

Dan zien we opnieuw de Autons, de plastic poppen die we aan het begin van het zevende seizoen ook zagen, die alles met hun pistoolhand vernietigen wat ze tegenkomen (behalve als je tot het kamp van de Master hoort)

Veel leuks te beleven. Een verkleind mens in een doosje, een bank waar je beter niet in kan gaan zitten (doen me denken aan die reclamezender Tell Sell die ook dit soort opblaasbare banken verkopen, alleen kan je daar zonder gevaar in gaan zitten) en ook erg leuk het boosaardige plastic monsterpopje. Ik las elders dat mensen het niet zo geslaagd vonden, maar ik vond het geweldig zoals dat poppetje op de achterbank tot leven kwam. Was dat ook een opblaasbaar ding of hoe hebben ze dat anders gedaan?

De Autons in clownsvermomming waren ook niet te versmaden,

maar ook de schrikeffecten. Steeds was er wel een masker dat afgetrokken kon worden. De chauffeur in de auto bleek een auton, de Master die zich overgaf bleek de jonge Farrell, en dan de Auton in de brandkast!  De narcissen die, eenmaal in werking, neus en mond bedekken,

de doctor die door de telefoonkabel wordt vastgebonden. Het grensde soms wel aan hocus pocus, maar alles bij elkaar heb ik toch erg genoten van deze aflevering.

Doctor Who: Inferno

Doctor Who (klassiek) 704 Inferno

 Ik was helemaal verbaasd toen ik in de reviews uit 2005 in de nksf-nieuwsgroep las dat iedereen het een geweldige aflevering vond, dus ik neem dit helemaal voor mijn rekening: Ik vond dit nl de meest irritante aflevering die ik tot nu toe gezien heb en ik ga er dan ook niet al te veel woorden aan vuilmaken.

Allereerst vond ik het erg slecht gekozen dat na een aflevering over radioactiviteit in een naargeestig industriegebied we weer precies hetzelfde krijgen voorgeschoteld. Weer die eindeloze sisgeluiden en stoom die overal vandaan komt, slecht functionerende computers. Geen aliens die van radioactiviteit leven, maar mensen die zombies worden en van de hitte leven.

Het begint al gelijk na een liedje van de doctor en een reparateur. We komen in de fabriek en ontmoeten Stahlman, de Carrington uit de vorige aflevering in het kwadraat en zeven afleveringen lang moeten we zijn gescheld en gebijt aanhoren.

In de derde aflevering is er een twist en komt de doctor in een andere dimensie terecht met dezelfde personen maar dan in een dictatoriale republiek. Even haalde ik opgelucht adem, maar dan begint het nog erger dan in de eerste dimensie, geschreeuw en gebijt naar elkaar in het kwadraat. De Brig met ooglapje en Liz met kort zwart haar doen ook naar hartelust mee.

En als we dan op het eind het inferno hebben meegemaakt en weten dat het daar afgelopen is komen we weer in de eerste dimensie en moeten we weer opnieuw vechten tegen de halsstarrige directeur die nog steeds niet groen geworden is.

Nee dit soort afleveringen is helemaal niks voor mij. Ondertussen zijn we door het zevende seizoen heen. Dat is snel gegaan. Maar hopen dat we in het achtste seizoen iets heel anders krijgen voorgeschoteld.

(Wel grappig vond ik dat het openen van deuren met een device voor ons zo alledaags is geworden, dat we dit niet bepaald als een bijzonder trucje van de doctor meer kunnen zien)

Doctor Who: The Ambassadors of Death

Doctor Who 7x03 The Ambassadors of Death

Een weer uit zeven delen bestaande aflevering, duidelijk te lang. Vooral afwisselend in het zwartwit en kleur. Heel apart en eigenlijk wel grappig. Er zat bij mij nog een deeltje 7x00 bij om uit te leggen hoe ze het gedaan hadden, technisch verhaal van drie minuten waar ik niet veel van begreep.

 De eerste twee deeltjes zijn leuk, spannend en geheimzinnig. Vooral ook omdat we niet weten wat er nou in die ruimtepakken zit. We zien deze doctor voor het eerst in de Tardis en ook Liz, maar ze schijnt het heel gewoon te vinden dat de Tardis van binnen groter is dan van buiten, zoals ze alles eigenlijk heel gewoon vindt, terwijl ze in het begin zo uiterst skeptisch was. Niet helemaal goed opgebouwd of ze is een ijskonijn.
 Bezwaar van deeltje een is de veel te lange schietpartij en die zien we verderop terugkomen. Veel piefpafpoef in deze aflevering en de mannen van de Unit zijn niet veel waard. De gevechten mogen ook wel wat geloofwaardiger worden, nu Doctor Who meer op de moderne tour is gegaan en meer op James Bond wil lijken.

Ook raar is dat de doctor ineens kan toveren. Hij moet iets overhandigen en tovert het weg en even later is het weer terug. Hij verklaart het wel, maar het is voor het eerst dat we zoiets zien en raakt kant noch wal. Wel even grappig is dat Liz op een bepaalde plaats gaat staan en dan ineens de toekomst in wordt geflitst, heel kort maar, maar toch ook een beetje vreemd.

Er zijn nogal wat saboteurs in het spel en ik kon ze maar niet uit elkaar houden.  Op het eind weet ik in elk geval zeker dat Carrington de grote boosaard is, maar hij zegt dat het zijn 'moral duty' is wat hij doet, dus tja. Zo is het met alle gevaarlijke gekken dat ze zo overtuigd zijn van hun eigen gelijk.

Omdat de capsule een 'marsprobe' is dacht ik eigenlijk dat we weer met de marsbewoners te maken zouden krijgen, nl. de Ice Warriors, maar dit was niet het geval. Hoewel de doctor hun geluid herkent hebben wij deze aliens nog nooit gezien en ze krijgen geen naam. Ze zien er menselijk uit, op hun gezicht na en ze zijn radio-actief. Een aanraking is dodelijk.

Wat mij verder nog opviel is dat het ruimtereizen ietsje professioneler is dan bij de tweede doctor en zijn companions, die niet eens ruimtepakken aan hadden. Het is duidelijk dat er een maanlanding tussen heeft gezeten. Al is het ruimtepak van deze derde doctor wel een beetje vreemd. Ik vond het erg leuk hoe hij door de aliens wordt ontvangen, hoe hij naar beneden zweeft en dan naar" het licht aan het einde van de tunnel" moet lopen. Ook verrassend om daar de drie vermiste astronauten te zien die met spelletjes worden zoet gehouden en denken dat ze gewoon op aarde zijn. Dit soort scènes maken doctor Who voor mij leuk, niet de (schijn)gevechten en het eindeloze tegengewerkt worden van de doctor door al die militairen. Was in de vorige aflevering ook al, als ik me goed herinner.

  
De aliens zijn hier vredelievend. De mensen zijn de booswichten.

Waarom ze zeven afleveringen maken met allerlei verwikkelingen en dan in de laatste aflevering alles moeten afraffelen, blijft toch ook een mysterie.