Boyhood

Film: Boyhood (2014)

 (spoilers vanaf 3e alinea)


Het bijzondere van deze film is vooral dat 12 jaar lang met dezelfde acteurs wordt gewerkt. Je ziet de hoofdpersoon dus als klein jongetje en dan steeds ouder worden tot hij uiteindelijk gaat studeren. Dat is op zich heel leuk om te zien hoe iemand opgroeit, maar het is geen garantie voor een goede film.

Een goede film heeft een bepaalde spanningsboog en een soort catharsis op het eind, een soort loutering en je moet je kunnen inleven in een of meer van de personages, het moet geloofwaardig zijn en er moet een bepaalde indruk bij je achterblijven. (dit zijn althans mijn criteria, misschien is het voor een ander weer anders)

Wat mij betreft voldoet deze film aan alle criteria behalve de spanningsboog. De film is fragmentarisch, gebeurtenissen worden even aangestipt en hebben geen vervolg, geen consequenties. Je blijft voortdurend met een vraagteken achter. Dat had ik bijv. met het fragment in de wc op de middelbare school als Mason (de hoofdpersoon) wordt geïntimideerd door een paar medescholieren. Een herkenbare situatie en dan zijn we weer bij het volgende fragment, alweer veel later. De gewelddadige tweede vader ( heftige scènes) , kleine opbouw en dan.. weg tweede vader. Volgende fragment, volgende vader. Zo gaat het in de realiteit natuulijk ook vaak, mensen komen en gaan in je leven, maar voor een film is dat te weinig. De biologische vader is wel een constante in de film en dat maakt hem juist interessant.

Ik heb me geen moment verveeld bij deze toch twee en een half uur durende film. Toch was ik na het zien van de film lichtelijk teleurgesteld. Ik denk dat ik toch een bepaalde diepgang miste, of beter gezegd een uitdieping van een onderwerp, een thema.

Dus een aardige film, origineel ook wel qua aanpak, maar voor mij niet de "film van het jaar", zoals op de hoes van de dvd te lezen was.

Arthur Japin: Een Schitterend Gebrek

Arthur Japin: Een Schitterend Gebrek (2003)

(spoilers)

 Toen ik dit boek voor het eerst in handen kreeg heb ik het na een paar bladzijden weggelegd. Een man die een boek schrijft in de ikvorm als een jong meisje, daar had ik moeite mee.
Kortgeleden kreeg ik dit boek cadeau en heb ik een nieuwe poging gedaan. Het verhaal pakte me na enig doorzetten toch wel en halverwege vond ik het een mooi boek. 

Het is een historische roman. Japin heeft vooral geput uit de memoires van Casanova zelf. Hij schrijft weinig over Lucia, de ikfiguur. Hij schrijft over hun eerste ontmoeting in Italië, zijn gevoelens voor haar en dat zij hem in de steek heeft gelaten en over hoe hij haar tenslotte weer tegenkomt in Amsterdam in een hoerenkast en beschrijft haar als weerzinwekkend.

Japin maakt daar een eigen verhaal van. Hij beschrijft haar levensverhaal. Zij is aangetast door de pokken en dat is de reden dat zij hem verlaat omdat ze zijn carrière niet op het spel wil zetten. Haar gezicht is dermate verminkt dat ze een sluier draagt. Hij herkent haar niet in Amsterdam. Ze hebben daar een liefdesaffaire waarbij ze de sluier blijft dragen en als zij zich uiteindelijk zonder sluier toont als hoerenmadam herkent hij ook weer niet degene met wie hij deze affaire heeft. Dat komt mij allemaal erg ongeloofwaardig over. 

Al met al heb ik dit boek toch met veel plezier gelezen. Het is mooi geschreven, en het is ook leuk om het Amsterdam van de 18e eeuw voor je te zien.

Het boek is nogal beschouwend en op de laatste bladzijden krijgt het een stevige moraal mee, wat ik een beetje jammer vond. Wel blijft het tot het eind spannend of hij nu wel of niet de ware Lucia herkent, maar gezien de gegevens van de memoires moest het wel zo gaan als het ging. 

Ik lees net dat Erwin Olaf bezig is met speelfilm over dit boek. Daar ben ik zeer benieuwd naar. 

Osamu Tezuka: Boeddha deel 8 Jetavana

Osamu Tezuka: Boeddha deel 8 Jetavana

Het laatste deel van deze mangaserie bevat veel geweld. De in het vorige deel gesloten vrede tussen de twee volkeren heeft geen stand gehouden en het volk van Boeddha wordt totaal vernietigd.

Wat mij in dit deel verbaasde is de naïviteit en de twijfel van Boeddha. Naïef omdat je hem vaak hoort zeggen: dat zou die-en-die toch nooit doen. Hij vertrouwt erop dat de mensen die zich bekeerd hebben niet terugvallen in hun oude gedrag, maar vooral wraak is een grote verleiding voor de mensen en zo wordt hij keer op keer teleurgesteld. Boeddha begint te twijfelen of zijn preken ook maar iets teweeggebracht hebben bij de mensen. Aan het eind komt hij tot een nieuw inzicht: niet training is het sleutelwoord tot verandering maar liefde en mededogen voor de ander. Zo gaan we in dit laatste deel nog even snel van het hinayana-boeddhisme naar het mahayana-boeddhisme :)

De serie eindigt met de dood van Boeddha die nu toch wel erg grote oorlellen heeft gekregen :)  Ontroerend als hij door Brahma wordt meegevoerd.

Ik ken de legende van Boeddha niet heel gedetailleerd en weet niet precies wat nu wel en wat niet uit de fantasie van Ozama is voortgekomen. Het was een prachtig verhaal met prachtige tekeningen, maar na acht delen met steeds weer nieuwe personen, koningen en prinsen en steeds dezelfde thema's voelt het voor mij wel als genoeg. Met een voldaan gevoel heb ik de serie afgesloten.