Doctor Who: The Evil of the Daleks

Doctor Who 4x09 The Evil of the Daleks

Een steengoeie aflevering, voor zover ik het heb kunnen zien dan, want  wat een teleurstelling dat de kwaliteit zo erbarmelijk slecht was. Er was één bewaard gebleven deeltje. De andere zes waren recons en werkelijk zo slecht dat je de mensen nauwelijks van elkaar kon onderscheiden. Heel graag had ik het allemaal gezien zoals het hoort. Waar ik niets van snap: als ik op Google naar afbeeldingen zoek zijn de foto's wél scherp, maar in de recon zie ik dezelfde scènes in één grote blur.

                           Boven uit de recon, onder plaatje van google

Even was ik bang dat we in dit deeltje op het vliegveld van de vorige aflevering zouden blijven hangen (de Tardis was immers zoek) maar er zijn nog andere manieren om in andere tijden en plaatsen te komen en we kwamen zomaar in een andere tijd en een andere plaats terecht. En uiteindelijk zelfs nog op Skaro. En de Tardis is ook weer terecht. Maar niet na een heleboel avonturen met de "mechanical beasties".

De Daleks zoeken naar de Dalekfactor om die over de hele aarde te verspreiden, daartoe zoeken ze eerst naar de Human Factor. Als een paar Daleks daarmee "geïnfecteerd" worden is het lachen geblazen. Ze gaan vragen stellen en gehoorzamen niet meer zomaar. En ze gaan leuke spelletjes doen met de doctor. Train train train. En Why??? Ze worden zelfs Friends van de doctor.

Maar voordat de Daleks op Skaro voor eens en voor al worden verslagen (maar dat is natuurlijk niet zo, zijnde het paradepaardje van de Doctor-Whoschrijvers) moet er nog een hevige strijd worden geleverd.

We maken hier ook voor het eerst kennis met de Dalek-emperor, die me een beetje aan de Borgqueen deed denken, want hij hing en had allemaal slangen aan zich hangen. Zag er wel mooi uit met een soort keizerlijke kroon als topje. (word steeds benieuwder om meer te horen van de geschiedenis van de Daleks)

Voor de Daleks loopt het slecht af, voor doctor Who en Jamie goed, want ze hebben Victoria Waterfield erbij als nieuwe companion. Haar vader heeft doctor Who gered van de dood door de Daleks, dus ze komt uit een heldhaftig nest :)

Osamu Tezuka: Boeddha deel 1: Kapilavastoe

Osamu Tezuka: Boeddha deel 1: Kapilavastoe (manga)

 Dit mangaboek is het eerste van een achtdelige reeks over het leven van Siddharta tot hij Boeddha wordt, tevens mijn eerste mangaboek.
Tezuka is de grondlegger van de hedendaagse manga (Japanse versie van de graphic novel)
Ik moest even wennen, want er zijn hele bladzijden zonder tekst, waar je het met alleen de plaatjes moet doen om het verhaal te volgen. Dat schiet wel lekker op, tenzij je de plaatjes echt gaat bestuderen en dat is ook zeker de moeite waard.

Ik vond het erg vermakelijk om te lezen, zo'n totaal nieuwe stijl voor mij, met heel veel gallop gallop gallop of thwack, bam, klink, whoesj, wham, enz. Thema's zijn de onverbiddelijkheid en meedogenloosheid van het kastensysteem, morele waarden zoals moed, eerlijkheid, vriendschap. Het gaat lang niet alleen over Siddharta, in dit eerste deel is hij zelfs maar een bijfiguur. Tegen het eind van het boek wordt hij geboren en een monnik profeteert over hem. Dit eerste deel gaat vooral over de vriendschap tussen Chapra, de zoon van een slavin (laagste kaste) en Tata, ook een paria, heel bijzonder jongetje dat de gave bezit zich in een dier te verplaatsen (letterlijk), wat heel vaak heel goed van pas komt. Beide hoofdfiguren verzetten zich tegen de bestaande orde en tegen hun onderdrukking.
Er is veel geweld in dit boek, maar er zijn ook hele mooie taferelen. Hier en daar een verrassing, zoals: Er wordt ergens Berend Botje gezongen (vrij vertaald?) en ook wordt ergens een grap gemaakt over het zwart-wit van de manga. "Hij ziet bleek", wordt er van iemand gezegd. Waarna een ander zegt: "wit zul je bedoelen, kleurendruk kon er niet af."

Er gebeurt heel veel in het boek maar ik zal verder niks verklappen. Wel ben ik n.a.v. het einde van dit eerste deel heel erg benieuwd naar het tweede deel.

Like Crazy

Film: Like Crazy (2011)

Het was weer de soundtrack die me op het spoor van deze film bracht. Dustin O'Halloran en veel piano: Lieve muziek bij een lieve film. Dat bedoel ik niet negatief. Vooral het eerste deel van de film is erg lief. Twee tieners die verliefd op elkaar worden. Leuk in beeld gebracht ook. Niet het geijkte.

Dan komen de problemen. Want hij woont in de VS, zij in Engeland en er is iets mis met een visum. Ze worden beproefd door de afstand. En daar draait eigenlijk de hele film om.

Ik vond het een leuk tussendoortje, met een paar leuke vondsten, die het net leuk genoeg maken om verder te kijken. En ook de al bekende muziek maakt het leuk. Denk echter niet dat deze film lang blijft hangen. Daarvoor is het een beetje te gewoontjes.

Wat ik later las is dat er geen script was voor deze film. De twee moeten zelf improviseren. Een leuk experiment, maar misschien was het toch beter geweest als de film wel een script had gehad. Dat had het misschien iets meer diepgang kunnen geven.
Wel een verrassing was dat de actrice die River Song speelt in Dr.Who (Alex Kingston) hier de moeder van het meisje speelt.

Engelen vallen langzaam

Boek: Karl Ove Knausgard: Engelen vallen langzaam

Uitstekend vertaald vanuit het Noors: En Tid for Alt ( Een tijd voor alles) door Marianne Molenaar die hiervoor een werkbeurs kreeg van het Nederlands Letterenfonds.

Een magistraal boek, een weerbarstig boek waarbij ik menige hobbel heb moeten nemen.
Je valt van de ene stijlvorm in de andere. Het ene moment krijg je een verhandeling over engelen in historisch en theologisch perspectief, het volgende moment beland je in een meeslepend verhaal over Kaïn en Abel en over de familie van Noach, dat een paar honderd bladzijden (!) duurt en wat mij betreft het hoogtepunt van het boek is. Zoals hij je hier meeneemt in een hele familiegeschiedenis vlak voor de zondvloed en hoe smartelijk die aan haar eind komt toont zijn meesterschap in vertelkunst. De ijzersterke beelden staan op je netvlies en je vergeet ze nooit meer.

Maar Knausgard vraagt meer van je. Telkenmale komt hij terug op zijn
Leitmotiv: de engelen.
Ik was eigenlijk al snel afgehaakt, maar op aandringen van een andere lezer heb ik het toch weer opgepakt en daar heb ik geen spijt van, al is het geen boek om vrolijk van te worden. Het stemt je wel tot nadenken, want het is absoluut ook een filosofisch boek, niet alleen over de ondergang van de engelen en hun verhouding tot de mensen en omgekeerd, maar ook over tal van andere zaken, al is het maar door de verwoede pogingen van Noach om de wereld in te delen, een moeizame poging tot abstractie in een wereld waar nog niet geabstraheerd werd.
Een uitgebreidere bespreking in Trouw vind je hier en ik zal na de break nog wat op de inhoud ingaan, dus mocht je het boek nog willen lezen, dan niet verder lezen.
==============================================