Boyhood

Film: Boyhood (2014)

 (spoilers vanaf 3e alinea)


Het bijzondere van deze film is vooral dat 12 jaar lang met dezelfde acteurs wordt gewerkt. Je ziet de hoofdpersoon dus als klein jongetje en dan steeds ouder worden tot hij uiteindelijk gaat studeren. Dat is op zich heel leuk om te zien hoe iemand opgroeit, maar het is geen garantie voor een goede film.

Een goede film heeft een bepaalde spanningsboog en een soort catharsis op het eind, een soort loutering en je moet je kunnen inleven in een of meer van de personages, het moet geloofwaardig zijn en er moet een bepaalde indruk bij je achterblijven. (dit zijn althans mijn criteria, misschien is het voor een ander weer anders)

Wat mij betreft voldoet deze film aan alle criteria behalve de spanningsboog. De film is fragmentarisch, gebeurtenissen worden even aangestipt en hebben geen vervolg, geen consequenties. Je blijft voortdurend met een vraagteken achter. Dat had ik bijv. met het fragment in de wc op de middelbare school als Mason (de hoofdpersoon) wordt geïntimideerd door een paar medescholieren. Een herkenbare situatie en dan zijn we weer bij het volgende fragment, alweer veel later. De gewelddadige tweede vader ( heftige scènes) , kleine opbouw en dan.. weg tweede vader. Volgende fragment, volgende vader. Zo gaat het in de realiteit natuulijk ook vaak, mensen komen en gaan in je leven, maar voor een film is dat te weinig. De biologische vader is wel een constante in de film en dat maakt hem juist interessant.

Ik heb me geen moment verveeld bij deze toch twee en een half uur durende film. Toch was ik na het zien van de film lichtelijk teleurgesteld. Ik denk dat ik toch een bepaalde diepgang miste, of beter gezegd een uitdieping van een onderwerp, een thema.

Dus een aardige film, origineel ook wel qua aanpak, maar voor mij niet de "film van het jaar", zoals op de hoes van de dvd te lezen was.

Arthur Japin: Een Schitterend Gebrek

Arthur Japin: Een Schitterend Gebrek (2003)

(spoilers)

 Toen ik dit boek voor het eerst in handen kreeg heb ik het na een paar bladzijden weggelegd. Een man die een boek schrijft in de ikvorm als een jong meisje, daar had ik moeite mee.
Kortgeleden kreeg ik dit boek cadeau en heb ik een nieuwe poging gedaan. Het verhaal pakte me na enig doorzetten toch wel en halverwege vond ik het een mooi boek. 

Het is een historische roman. Japin heeft vooral geput uit de memoires van Casanova zelf. Hij schrijft weinig over Lucia, de ikfiguur. Hij schrijft over hun eerste ontmoeting in Italië, zijn gevoelens voor haar en dat zij hem in de steek heeft gelaten en over hoe hij haar tenslotte weer tegenkomt in Amsterdam in een hoerenkast en beschrijft haar als weerzinwekkend.

Japin maakt daar een eigen verhaal van. Hij beschrijft haar levensverhaal. Zij is aangetast door de pokken en dat is de reden dat zij hem verlaat omdat ze zijn carrière niet op het spel wil zetten. Haar gezicht is dermate verminkt dat ze een sluier draagt. Hij herkent haar niet in Amsterdam. Ze hebben daar een liefdesaffaire waarbij ze de sluier blijft dragen en als zij zich uiteindelijk zonder sluier toont als hoerenmadam herkent hij ook weer niet degene met wie hij deze affaire heeft. Dat komt mij allemaal erg ongeloofwaardig over. 

Al met al heb ik dit boek toch met veel plezier gelezen. Het is mooi geschreven, en het is ook leuk om het Amsterdam van de 18e eeuw voor je te zien.

Het boek is nogal beschouwend en op de laatste bladzijden krijgt het een stevige moraal mee, wat ik een beetje jammer vond. Wel blijft het tot het eind spannend of hij nu wel of niet de ware Lucia herkent, maar gezien de gegevens van de memoires moest het wel zo gaan als het ging. 

Ik lees net dat Erwin Olaf bezig is met speelfilm over dit boek. Daar ben ik zeer benieuwd naar. 

Osamu Tezuka: Boeddha deel 8 Jetavana

Osamu Tezuka: Boeddha deel 8 Jetavana

Het laatste deel van deze mangaserie bevat veel geweld. De in het vorige deel gesloten vrede tussen de twee volkeren heeft geen stand gehouden en het volk van Boeddha wordt totaal vernietigd.

Wat mij in dit deel verbaasde is de naïviteit en de twijfel van Boeddha. Naïef omdat je hem vaak hoort zeggen: dat zou die-en-die toch nooit doen. Hij vertrouwt erop dat de mensen die zich bekeerd hebben niet terugvallen in hun oude gedrag, maar vooral wraak is een grote verleiding voor de mensen en zo wordt hij keer op keer teleurgesteld. Boeddha begint te twijfelen of zijn preken ook maar iets teweeggebracht hebben bij de mensen. Aan het eind komt hij tot een nieuw inzicht: niet training is het sleutelwoord tot verandering maar liefde en mededogen voor de ander. Zo gaan we in dit laatste deel nog even snel van het hinayana-boeddhisme naar het mahayana-boeddhisme :)

De serie eindigt met de dood van Boeddha die nu toch wel erg grote oorlellen heeft gekregen :)  Ontroerend als hij door Brahma wordt meegevoerd.

Ik ken de legende van Boeddha niet heel gedetailleerd en weet niet precies wat nu wel en wat niet uit de fantasie van Ozama is voortgekomen. Het was een prachtig verhaal met prachtige tekeningen, maar na acht delen met steeds weer nieuwe personen, koningen en prinsen en steeds dezelfde thema's voelt het voor mij wel als genoeg. Met een voldaan gevoel heb ik de serie afgesloten.

Osamu Tezuka: Boedda deel 7: Prins Ajatasattoe

Osamu Tezuka: Boedda deel 7: Prins Ajatasattoe

 Deel 7 van de serie over Boedda staat weer vol verhalen en niet alleen over prins Ajatasattoe, al was dit wel heel mooi en aangrijpend. Dit is de prins waarvan voorspeld is dat hij zijn vader zou vermoorden en op dit moment is dit nog voor beiden onvoorstelbaar. De koning laat de prins opsluiten en tijdens zijn gevangenschap wordt hij verliefd op een slavin. Hij wil samen met haar vluchten maar als de koning daar lucht van krijgt laat hij haar doden. De prins is in alle staten en zal wraaknemen, waarmee de profetie plotseling veel dichterbij komt. We zullen op het achtste en  laatste deel moeten wachten of dit echt gaat gebeuren, want zoals Boeddha zegt kun je je toekomstige lot veranderen door je daden van nu, dus niets is zeker.
Dit alles gebeurt tijdens een hittegolf en grote droogte en ziektes in het land en de mensen sterven bij bosjes.

Eigenlijk hoort dit gedeelte nog bij het vorige deel en begint nu een nieuw deel, dat volgens de inhoudsopgave deel 6 is (nogal verwarrend) en waarin Boeddha, aangespoord door een visioen van Brahma, samen met zijn leerling Ananda op reis gaat en terugkeert naar zijn geboorteland Kapilavastoe en we komen bekende figuren tegen uit het verleden. De kristallen prins heeft het land in zijn macht en de bewoners sterven ook daar bij bosjes door de zware slavenarbeid. Maar Boeddha is nooit bang voor de dood en verkondigt zijn leer van geweldloosheid, vrede en mededogen, wat het ware geluk zal brengen. Uiteindelijk - het valt niet mee- weet hij zelfs Ahimsa, de kristallen prins, te overtuigen, zijn volk wordt bevrijd en hij en zijn leger vertrekken naar Kosala . Een klein detachement blijft achter en dit zal weer tot een tragedie leiden. Het had zo mooi kunnen zijn, maar Tezuka zijn ook cliffhangers niet vreemd.

Intussen zit ik zo in het verhaal dat ik er steeds meer van kan genieten. Steeds word je even uit het verhaal getrokken door de grapjes en anachronismen, en dat maakt het allemaal net weer wat lichter, want de verhalen zijn niet voor de poes. Er is een guru die aan alles twijfelt, zelfs aan Tezuka en Tezuka tekent zichzelf in een hoekje achter zijn bureau. Iemand vraagt: hoe lang moet ik nog zoeken. Een jaar, tien jaar, tot het einde van deze serie?

Ik vraag me vaak af hoe vrij de vertaler is bij het schrijven van deze teksten als soms zelfs de uitslag van PSV wordt genoemd.

Op naar het laatste deel.

My Old Lady

 Wederom een film die mijn aandacht trok vanwege de muziek. Ditmaal de pas door mij ontdekte Mark Orton met een heerlijke wat kabbelende soundtrack van de film. Daarnaast zag ik dat Maggie Smith erin speelde (alsmede Keven Kline en Kristin Scott Thomas) en mijn nieuwsgierigheid was gewekt.

De in Parijs spelende film was oorspronkelijk een toneelstuk en vooral in de tweede helft van de film ga je dat steeds meer merken. Ja, de hoofdpersoon loopt af en toe door Parijs en vooral langs de Seine, maar verder zijn er veel, soms bijna literaire dialogen, alle binnenshuis, die in de loop van de film, steeds dramatischer worden.

De drie hoofdpersonen spelen echter zo prachtig en geloofwaardig, dat het niet echt stoort. Mijn aandacht bleef geboeid, al vond ik de film net iets te lang en teveel uitwaaierend tegen het einde.

De film gaat over een aan lager wal geraakte schrijver die een huis erft van zijn vader, maar dan blijkt dat er een uit mensen bestaande inboedel in het huis leeft, die hij ook nog eens een maandelijks bedrag moet betalen. Het Franse concept van de viage. Deze mensen worstelen allen met een aan elkaar gelieerd verleden en jeugdtrauma's en dat is waar de film over gaat. Er zit een mooie katharsis in de film.

Mooie film! Met muziek die niet opvalt tijdens de film, maar weer precies de goede parijse sfeer weergeeft.

Yo, tambien!

Film: Yo, tambien (2009)

Een man met syndroom van Down met normale intelligentie wordt gevolgd in zijn leven, zijn nieuwe baan, zijn vriendschap met en verliefdheid op een collega.

Vrolijke en ook verdrietige film. Heel mooi en ontroerend.
Erg mooi vond ik ook de dansschool waar je mensen met syndroom van Down ziet dansen en oefenen.

De acteur heeft in de realiteit een universitaire graad behaald (als eerste in Europa)

Het mooiste wat er is

Telefilm: Het mooiste wat er is

 Over de veranderende relatie van twee geliefden die vader en moeder worden. Aardige film, beetje chaotisch, met Max Heijmans die zo weergaloos Ramses Shaffy speelde in de serie Ramses. Dus was benieuwd of hij hier ook zo goed was. Minder magisch, omdat deze film ook minder magisch was, maar toch leuk om naar te kijken. De baby speelde geweldig, heel knap. Precies op de juiste momenten huilen, pruilen en fles weigeren :)

Grazing the sky

Close-up: Grazing the  Sky

De Mexicaanse regisseur Horacio Alcalà volgde zeven jaar lang een achttal acrobaten van Cirque du Soleil in elf verschillende landen. En daar kwam een prachtige documentaire uit. Deze kunstenaars komen aan het woord, vertellen over hun passie, maar ook over de consequenties van het vak als je een hand niet grijpt, te pletter valt en je rug breekt en dan toch door wil gaan en wat het je dan kost. We zien ze in het circus zelf, maar ook op straat als ze een voorstelling geven of aan het oefenen zijn. We zien ze aan lantaarnpalen, op pleinen, aan huizen hangen, als alleen dat oude vrouwtje het ziet die uit het raam hangt, een soort toegepaste kunst is het dan. Zó mooi en indrukwekkend.  Hij duurt zo lang als een speelfilm, anderhalf uur. Ik heb hem zelf in twee delen gekeken en dat zou ik zeker aanraden als je hem gaat kijken, want het is zonde als je door de duur van de film je concentratie verliest. Het is zeer kunstzinnig gemaakt met mooie muziek erbij, dus mis niks! :)

Het stukje in de VPRO-gids wijst er nog op dat we als kind allemaal acrobaten zijn, schommelen, wippen, hoepelen, in de lucht gegooid worden, koppeltje duikelen, enz. Op een gegeven moment houdt dat op, maar deze mensen wijden er soms hun leven aan om dit vliegen en zweven zo lang mogelijk door te zetten.

Salmon Fishing in the Yemen

 Aardige film, komisch bedoeld, een beetje moralistisch. Wel apart, net nu iedereen wordt aangeraden Yemen te verlaten wegens de spanningen aldaar.