Doctor Who (classic) s05e06 Fury from the Deep
Weer een zesdelig verhaal, waarvan geen enkel deel bewaard is gebleven, maar toch waren we veel beter af dan bij het vorige verhaal. De beelden waren duidelijk, er waren nogal wat stukjes bewaard gebleven (te eng, niet door de censuur gekomen en daarom vreemd genoeg bewaard) en er is goed geprobeerd, als het maar enigszins kon, bewegende beelden toe te voegen. Een verademing dus na het vorige verhaal.
Het verhaal begint net als het vorige: spelen in zee. Ditmaal niet alleen de doctor, maar ook Victoria en Jamie doen mee met het schuimgevecht. Zo'n eerste deeltje is meestal heel vrolijk en luchtig, totdat de gevaren komen. Ze konden nog niet weten dat juist het schuim een groot gevaar zou vormen.
Al heel snel in het verhaal haalt de doctor, om iets open te maken, een schroevendraaier te voorschijn en zegt de gedenkwaardige woorden: " It's a sonic screwdriver. Never fails." En dat is dan de terloopse introductie van een niet weg te denken hulpstuk van alle (?) doctors daarna.
De begindeeltjes zijn wel weer erg vervelend met een toppunt van koppige leider Robson (wat je toch vaak tegenkomt in de verhalen en erg cliché begint te worden). Dan is er nog een van Luytjens, een Nederlander die in contact staat met Den Haag. Ik dacht het me verbeeld te hebben dat ik hem 'verdomme' hoorde zeggen, maar het blijkt echt waar te zijn.
De hele enge mannen Quill en Oak ademen geen zuurstof in en uit, maar gas. Fijn dat ze zo eng zijn, want daardoor kunnen we ze zien bewegen.
Alles bij elkaar veel spanning en ook wat irritatie vanwege het eindeloze getrek waar ze zo goed in waren in die beginjaren, de koppigheid van Robson en later van Megan Jones, een vrouwelijk hotemetoot die erbij is gehaald, als Robson de waanzin al bereikt heeft.
Het viel mij op dat alle doodgewaanden op het eind weer in leven zijn. Dat zijn we niet zo gewend van doctor Who. Heel opmerkelijk.
En dan tenslotte Victoria, die al de hele aflevering loopt te klagen dat ze het zat is om van het ene gevaar in het andere te belanden. Je voelt het al aankomen, maar even mag ze toch nog heel hard functioneel schreeuwen, juist om het gevaaar te keren. (misschien vonden de schrijvers het zelf ook een beetje te gek worden met dat geschreeuw)
Een opluchting is het wel dat ze achterblijft op het booreiland (of wat is het?) In werkelijkheid zou iemand natuurlijk nooit kiezen om op een plek te blijven waar je zo getraumatiseerd bent. Elk rooster herinnert je aan het schuim en de enge schuimwezens. Daar wil je toch niet blijven wonen? Maar goed, wij vinden het niet erg. Jamie wel, die was erg gesteld op Victoria en het kan hem even niet schelen waar ze nu weer naar toe gaan. De doctor is wat nuchterder, het is haar eigen beslissing, maar zegt wel: I was fond of her too, you know, Jamie!
Weer een zesdelig verhaal, waarvan geen enkel deel bewaard is gebleven, maar toch waren we veel beter af dan bij het vorige verhaal. De beelden waren duidelijk, er waren nogal wat stukjes bewaard gebleven (te eng, niet door de censuur gekomen en daarom vreemd genoeg bewaard) en er is goed geprobeerd, als het maar enigszins kon, bewegende beelden toe te voegen. Een verademing dus na het vorige verhaal.
Het verhaal begint net als het vorige: spelen in zee. Ditmaal niet alleen de doctor, maar ook Victoria en Jamie doen mee met het schuimgevecht. Zo'n eerste deeltje is meestal heel vrolijk en luchtig, totdat de gevaren komen. Ze konden nog niet weten dat juist het schuim een groot gevaar zou vormen.
Al heel snel in het verhaal haalt de doctor, om iets open te maken, een schroevendraaier te voorschijn en zegt de gedenkwaardige woorden: " It's a sonic screwdriver. Never fails." En dat is dan de terloopse introductie van een niet weg te denken hulpstuk van alle (?) doctors daarna.
De begindeeltjes zijn wel weer erg vervelend met een toppunt van koppige leider Robson (wat je toch vaak tegenkomt in de verhalen en erg cliché begint te worden). Dan is er nog een van Luytjens, een Nederlander die in contact staat met Den Haag. Ik dacht het me verbeeld te hebben dat ik hem 'verdomme' hoorde zeggen, maar het blijkt echt waar te zijn.
De hele enge mannen Quill en Oak ademen geen zuurstof in en uit, maar gas. Fijn dat ze zo eng zijn, want daardoor kunnen we ze zien bewegen.
En dan tenslotte Victoria, die al de hele aflevering loopt te klagen dat ze het zat is om van het ene gevaar in het andere te belanden. Je voelt het al aankomen, maar even mag ze toch nog heel hard functioneel schreeuwen, juist om het gevaaar te keren. (misschien vonden de schrijvers het zelf ook een beetje te gek worden met dat geschreeuw)
Zo leuk dat juist het schuim van het begin zo'n impact zou hebben later. Dat zag ik echt niet aankomen omdat het schuim zo onschuldig is.
BeantwoordenVerwijderenHahahaha @ sonische schoevendraaier belangrijk hulpmiddel voor alle Doctors. Jaja, ik ga natuurlijk niet spoileren dus ik houd mij gedeisd. Wel fantastisch om te zien hoe dit instrument voor het eerst in beeld is gebracht.
De koppige man Robson vond ik helemaal niet zo vervelend omdat de personages om hem heen wel meer nuances kenden.
Van Luytens zei daadwerkelijk verdomme en later nog wat Nederlandse woorden maar wel met een zo zwaar accent dat het soms helemaal niet meer te verstaan was. Wat ik nog wel duidelijk hoorde was "you are too koppig, too stubborn". Hihihi, toch grappig om te horen hoe ze een Nederlander in beeld probeerden te brengen met vooral vaak Den Haag noemen.
Mijnheer Oak en mijnheer Quill waren wel supereng. Ik las in mijn DW-bijbel dat deze aflevering als een van de meest enge verhalen uit de DW geschiedenis te boek staat. En dat kan ik me wel voorstellen. De angstaanjagende personages zijn namelijk eigenlijk hele gewone doornsnee mensen die opeens heel eng doen. Ook het gevaar, het zeewier, is geen buitenaards iets maar iets van onze eigen aarde. En ze vallen geen belangrijke, geheime plekken aan maar juist een heel doorsnee bedrijf van het oppompen van gas voor de levensbehoefte van de mensen. Enger kan het niet als aan het gewone getoornd wordt.
Ik kon bijna niet geloven dat de doden in mijn ogen op het einde weer in leven en ongeschonden bleken te zijn. Ik zie dat jij daar ook even bij stil staat. Wij zijn Doctor Who niet gewend zonder een x aantal permanente slachtoffers. Hahahaha.
Erg mooi bedacht dat het meest irritante van Victoria de oplossing blijkt te zijn. En ook fijn dat ze nu achterblijft. Dat Jamie en de Doctor zo op haar gesteld waren, heb ik eerder niet zo heel erg opgemerkt. Wel verbaast het me dat ze zoveel avonturen heeft meegedaan, dat was ik echt vergeten. Terwijl een companion als Katharina die maar enkele deeltjes mee heeft gedaan me wel is bijgebleven.
Nu is het natuurlijk de spanning wie ze nu gaan ontmoeten en of dat iemand zal zijn die wel mee wil met de TARDIS.
Volgende verhaal twee bewegende afleveringen dus dat geeft weer een beetje moed, al moet ik zeggen dat ik deze ook heel goed te doen vond.
Ik vond deze ook prima te doen. Dat het recons zijn is niet zo erg, als de beelden maar duidelijk zijn. De volgende aflevering is ook weer van een bedroevend lage kwaliteit, maak je borst maar nat. Heb vandaag vast twee deeltjes gekeken, dus nu komt er een beweger. Verheug me er al op, want heb tot nog toe bijna niks gezien :)
BeantwoordenVerwijderenOh, je gaat al hard. Ik hoop morgen de eerste deeltjes van het volgend avontuur te kunnen gaan kijken. Goed te weten dat deze meer een luisterboek dan een plaatjesverhaal zullen zijn.
BeantwoordenVerwijderen