Film: Darren Aronofski The Fountain. Nieuwsgierig geworden door de scoremuziek besloot ik de film zelf te kijken. Drie verhalen door elkaar heen, verleden (Spanje tijdens de Inquisitie), heden (een wetenschapper zoekt geneesmiddel tegen kanker vanwege zijn stervende vrouw) en toekomst (beetje onduidelijk, soort yogi als ruimtevaarder?), allemaal gespeeld door dezelfde acteurs, cirkelend om de thema's leven, dood en acceptatie van de dood, eeuwig leven, levensboom, levensbron. Het eerste kwartier is al erg onbegrijpelijk, als we eindelijk in het heden komen wordt het allemaal wat invoelbaarder, maar het wordt je verder niet makkelijk gemaakt. Dat is niet zo erg als het ook boeit, maar daar was het allemaal te cryptisch en te zweverig voor. Ook het eind kwam er niet goed uit. Jammer, want nu heb ik ook ineens geen zin meer in de muziek, terwijl dat de reden was om te gaan kijken. Hopelijk gaat dat niet met alle filmmuziek zo, anders kan ik beter geen films kijken waar ik de muziek mooi van vind :)
Wellicht was je verwachting naar aanleiding van de muziek wat te hoog gespannen. Wel zonde als je nu de muziek zelf niet meer zo kan waarderen en van genieten als voorheen.
BeantwoordenVerwijderenEen film die er niet is om met je verstand te doorleven maar meer een verhaal van ervaringen om je op mee te laten voeren zonder oordelen of analyses. Nog een keertje kijken en dan vooral de muziek invoelen? :-)
Misschien moet je zo'n film 's avonds laat kijken, ik keek rond etenstijd. Mijn verwachtingen waren inderdaad nogal hoog door de muziek. Ik hoop dat de filmbeelden en het gevoel daarbij straks zo slijten dat ik weer puur naar de muziek kan luisteren. Jij vond 'm dus wel mooi?
BeantwoordenVerwijderenDe film vond ik zeker wel wat hebben maar had het idee dat wanneer je het analytisch zou willen ontleden, het de ervaring teniet zou doen. Geen film die ik persé aan mensen zou willen aanraden, dus niet zo goed eigenlijk. Alleen de muziek is fanastisch, dat dan weer wel.
BeantwoordenVerwijderen