Een aflevering in 4 delen. Goed te behappen. Ik moest er even inkomen. In het eerste deeltje kon ik me maar niet aan de indruk onttrekken dat ik naar een toneelstukje van de middelbare school zat te kijken. Maar vanaf deel 2 kwam ik er weer meer in en werd het weer erg vermakelijk. Barbara als de reïncarnatie van de priester Yetaxa bij de Azteken doet het erg goed, maar haar "servants" worden aan de lopende band met de dood bedreigd. De priester Autloc gelooft in de nieuwe Yetaxa, maar Tlotoxl, de man met de rare streep van oor tot oor wil haar ontmaskeren. Barbara wil een eind maken aan de mensenoffers en dat wekt natuurlijk nogal wat argwaan. Er is weer een hoop geharrewar en zowel Susan als Ian zijn hun leven niet zeker. Ian wordt in het leger ingezet en moet daar vechten voor zijn leven, Susan zal aan een man worden gebonden en zegt dat ze zelf een man zal uitkiezen. Dat kan natuurlijk helemaal niet, dus zal zij moeten sterven.
De doctor heeft hier een leuke rol en is hier de rustgevende factor in het geheel. Zelfs heeft hij nog een zeer korte romance met een oudere vrouw die me een beetje aan Jomanda doet denken. Dit alleen omdat hij haar hulp nodig heeft, maar toch lijkt hij wel te genieten van deze liefdevolle aandacht. "Yes I made some cocoa and I got engaged"', zegt hij tegen Ian ;) Alleen tegen Barbara vaart hij een keer flink uit vanwege het feit dat ze de geschiedenis wil veranderen. Hij is ervan overtuigd dat dat niet mag gebeuren en de mensenoffers moeten plaatsvinden.
Na veel geheen-en-weer en verwikkelingen is het dan toch ineens snel klaar met het hele avontuur. Net op tijd, want dan is het allemaal wel weer mooi geweest. Iedereen is met de schrik vrijgekomen en we zijn toe aan een nieuw avontuur.
Deze aflevering stond in mijn geheugen als een saaie met slechte en saaie gevechten. Maar zo heb ik het nu helemaal niet ervaren. :-)
BeantwoordenVerwijderenDe tweegevechten waren niet echt best maar best wel vermakelijk en het duurde niet te lang. Opmerkelijk mooi vond ik de begeleidende muziek van de trommeltjes op deze momenten.
Ook de kleding was zeer gedetailleerd en zal er in kleur nog schitterender hebben uitgezien.
De Doctor vond ik wel opmerkelijk in zijn flurterijen. Dat soort gevoelens zijn hem duidelijk niet vreemd, al was het wel weer even geleden dat hij zoiets meegemaakt heeft en moest hij er weer even aan wennen gezien de gezichten die hij trok. Hihihi, erg grappig.
Barbara vind ik een steeds beter personage. Zij is zo puur in haar gevoelens. Zo rechtstreeks en oprecht.
Ook mooi dat de Doctor al in dit eerste seizoen roept dat er niet in de tijdlijn gewijzigd kan worden. Barbara leert dit met harde hand. Dat er later vele malen van afgeweken zal worden, weet zij natuurlijk nog niet.
Wat mij wel bevreemde was dat Ian zijn vijand doodt en daar helemaal niets bij lijkt te voelen, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.
Uiteindelijk een zeer vermakelijke geschiedenisles.
oja die trommeltjes, dat had ik ook nog willen zeggen, hoe leuk ik dat vond, een soort minimal music :) De gevechten zijn tot nog toe erg slecht ja. Daar moeten ze toch nog even wat op oefenen. Ja die Ian dacht: het is nu bijna afgelopen met die Azteken, ik wil naar huis. Of zoiets :)
BeantwoordenVerwijderenWat grappig dat je het eertijds saai vond en nu niet. Nee saai was het niet, wel veel geheen- en weer, maar dat was ik al gewend van Marco Polo :)
Geheen- en weer is ook wel een Doctor Who-ding, denk ik. :-)
BeantwoordenVerwijderenEn leuk dat jij de trommeltjes ook gehoord hebt. Ook dat kon ik me van de vorige kijkronde niet meer herinneren.