Ruth Ozeki: Een Tijdelijke Vertelling

Boek: Ruth Ozeki - Een tijdelijke vertelling

In de Nederlandse vertaling valt de dubbele betekenis van de titel weg. In het Engels heet het boek: A Tale for the Time Being, waar Time Being ook staat voor Tijdswezen, een wezen dat in de tijd leeft.

Een vrouw op een eiland in Canada vindt dagboekaantekeningen van een Japans tienermeisje. Afwisselend lees je hoofdstukken over Ruth (de Canadese) en Nao  (de Japanse)
Vooral in het begin is het verhaal van Nao veel boeiender dan dat van Ruth zodat de hoofdstukken over haar door mij als storend werden ervaren, want ik wilde verder met Nao. Later wordt ook het verhaal van Ruth wat boeiender, al blijven de hoofdstukken over Nao beter te lezen en ook veel leuker geschreven, in dagboekvorm door de ogen van een Japans tienermeisje.


 Het verhaal van Nao is zeer aangrijpend. Omdat ze een tijd in de VS heeft gewoond wordt ze zwaar gepest door haar klasgenoten op de middelbare school. Haar vader is ontslagen in de VS, teruggekeerd naar Japan en suïcidaal. Ook Nao wil een eind aan haar leven maken en in haar dagboek vertelt ze aan een denkbeeldig iemand over haar leven. Een belangrijke persoon in het verhaal is ook nog de overgrootmoeder Jiko, die honderdvier jaar oud is, een boeddhistische non die in een tweevrouwsklooster leeft, waar Nao ook een tijdje gaat logeren en aan wier wijsheid ze zich laaft.(ook de schrijfster is een boeddhistische priester)
Een andere belangrijke persoon in het verhaal van Nao is een grootvader van Nao, de zoon van Jiko, die in de oorlog een kamikazevlucht moest uitvoeren en ook zijn verhaal is bijzonder aangrijpend, en hij heeft veel wreedheden moeten ondergaan. Nao vindt zijn geheime dagboekaantekeningen. 

Het verhaal van Ruth is gebaseerd op haar eigen leven. Ze is deels Japans. haar man Oliver wordt in het boek ook zo genoemd en ook zij leeft vaak op een afgelegen eiland in Canada.

Het boek is heel filosofisch. Enerzijds gaat het steeds over de zenboeddhistische levensbeschouwing. vooral ook over de opvattingen van de tijd, en ook de westerse filosofie en de quantummechanica komen aan bod.

Het heeft bij mij wel honderd bladzijden geduurd voor ik er een beetje inkwam, toen was ik een tijd geboeid, maar op het einde werd het me iets te surrealistisch. Ruth kan niet verder lezen, want de bladzijden zijn leeg, maar even later kan ze toch weer verder lezen. Ook de dromen van Ruth hebben invloed op het verhaal.

Hoe het nu afloopt met Nao laat Ruth een beetje in het midden, hoewel er wel aanwijzingen zijn dat het vele jaren later is en helemaal goed is gekomen met de vader en de dochter. Toch is er twijfel.

Ik heb dit boek in de papieren versie gelezen en vond het een onprettig lettertype, bovendien erg klein geschreven. Dan zijn er brieven, die in nòg kleiner lettertype zijn geschreven en veel noten (uitleg van de vele Japanse termen die Nao gebruikt) die achterin het boek staan, dus dat is erg storend. Een klein stukje heb ik in het Engels gelezen op mijn e-reader en dan kun je makkelijker doortikken naar de noten, maar was de terugfunctie vaak weer verdwenen, dus dat was ook al erg onhandig.

Op de site van Ruth Ozeki staat een mooie trailer van het boek. Aanbevolen.

Geen gemakkelijk boek, wel de moeite waard.

Doctor Who: The Seeds of Death

Doctor Who (classic)  605 The Seeds of Death

Een in zijn geheel bewaard gebleven aflevering, dus dat was op zich al genieten.
Het begin van een aflevering is eigenlijk altijd wel interessant. Wat is er aan de hand? We beginnen niet bij de doctor en de Tardis, maar T-Mat Travel, een organisatie die al het transport over de hele wereld via dematerialisatie en materialisatie regelt. De hoofdbasis is op de maan. Kelly, de strenge maar kundige hotemetoot-mevrouw zorgt ervoor dat alles vlekkeloos verloopt.

 Het valt mij altijd op dat er (op de companions na) veel oudere mensen spelen itt tegenwoordig waarin acteur liefst jong en sexy zijn. (hoewel dat in Engeland vaak nog steeds minder is in series)

In het eerste deeltje van de aflevering zien we de bozeriken nog niet, we horen ze des te meer sissen en hijgerig ademhalen, want het blijkt hier om de Ice Warriors te gaan.  Ze vallen de maanbasis binnen en dwingen de mensen daar te doen wat zij willen. Dat levert al gauw een aantal doden op, maar één man gehoorzaamt en volgt hun bevelen op en stuurt via T-Mat zaden op naar verschillende grote steden, die de zuurstof zullen gaan verwijderen. Exit mensen, enter Ice-Warriors.

Intussen zijn de doctor met companions gearriveerd in het museum van een oude raketgeleerde, wiens uitvindingen niet meer nodig zijn sinds T-Mat alles met het grootste gemak en onmiddellijk transporteert. De raketgeleerde is afgedankt, maar nu ineens weer heel hard nodig sinds T-Mat niet meer functioneert. De doctor helpt hem een handje en ze bieden zich aan met de raket naar de maan te vliegen wat een aantal verrukkelijke beelden oplevert. Met een raket naar de maan, dat spreekt wel tot de verbeelding in hetzelfde jaar dat de eerste bemande raket naar de maan vloog (1969), al duurde het nog net een paar maanden voor Armstrong voor het eerst voet op de maan zette. Niks geen drietrapsraketten en ruimtepakken, het gaat hier allemaal wat eenvoudiger, maar uiteindelijk komen ze toch op de maan terecht.

Dan zien we in het derde deeltje hoe de doctor achtervolgd wordt door een Ice Warrior en dat is zo komisch dat het me aan Charlie Chaplin deed denken, helemaal met die muziek erbij, die in deze aflevering volop en sfeerverhogend aanwezig is. De doctor overtreft zichzelf en wordt alsmaar leuker, nu zijn einde nadert (snif)

De Ice Warriors willen hem de ruimte inschieten, maar dat lukt op een of andere manier niet. Dan is hij een hele tijd weg en later zien we hem ineens bewusteloos in een ruimte liggen. Hoe hij daar gekomen is ben ik even kwijt.

Een bijzondere figuur in het geheel is Fewsham, de man die de zaden naar de aarde stuurt en doodsbang is voor zijn leven, maar op het laatste moment toch nog de Ice Warriors weet te misleiden en alsnog wordt gedood.

En dan de zaden die zich over de aarde op het noordelijk halfrond verspreiden. Een mooi gezicht, al dat schuim, zeker als de doctor er bijna in omkomt.

Het is heel apart spul want er vormen zich steeds kleine ballonnetjes die ontploffen. Het is organisch spul maar de doctor ontdekt dat het heel eenvoudig te vernietigen is, nl met water. Het hoeft dus alleen nog te gaan regenen.
De Ice Warriors worden met twee hoogtezonnen vernietigd en uiteindelijk komt alles weer goed.

Ik vond het een van de betere afleveringen. Steeds spannend, behalve tegen het einde, maar dat is misschien omdat je toch wel weet dat het goed afloopt.

Doctor Who: The Krotons

Doctor Who 604 The Krotons

Een vier deeltjes tellende aflevering. Meer had ook niet gehoeven.
Aan het begin van het verhaal zien we het volk dat in slavendienst staat van de Krotons, al hebben ze dat zelf nog niet zo door en denken ze al hun kennis van de Krotons te hebben gekregen. We zien twee jonge mensen die verzaligd kijken omdat ze  uitverkoren zijn om de Krotons te dienen. Nog niet zo lang geleden zag ik de film: Hunger Games, waar ook twee jonge mensen worden uitverkoren, in dit geval om te vechten tot de dood. De uitverkorenen kijken ontzet. In dit verhaal hadden ze ook beter ontzet kunnen kijken, want bij de slimsten van het volk wordt hun kennis leeggezogen en worden ze daarna als lege hulzen beschouwd die als afval weg kunnen.

De Gonds hebben de Krotons nog nooit gezien en beschouwen ze als hun goden aan wie ze hun kennis en bestaan te danken hebben. Het valt niet mee om ze te overtuigen van hun slavernij en als dat gebeurt ontstaat er ook nog een machtsstrijd tussen de leiders onderling over wat de beste manier is om de Krotons te verslaan en tot vrijheid te komen.

Als Zoë en de doctor de test doen die de Gonds altijd doen, worden ze onmiddellijk uitverkoren. De Krotons willen ze graag leegzuigen en zich voeden met deze highbrains.

  Dat gaat uiteindelijk mooi niet door, maar voor het zover is wordt er nog heel wat heen en weer gelopen en gedelibereerd. Jamie als primitive (waar hebben we dit vaker gehoord?) weet de Krotons toch best fraai te manipuleren.

Het verhaal zit vol leuke grapjes, er valt genoeg te genieten. Ik las dat er geen muziek bij deze aflevering zit, maar ik heb geen moment gedacht: waar blijft de muziek?

Doctor Who: The Invasion

DWClassic S6E03: The Invasion

Dat was even een drempeltje over toen ik zag dat er acht deeltjes waren en de oude Who kennende zou dat nog wel eens voor wat langdradigheid kunnen zorgen, maar het viel mee. Het was alzo erg leuk dat voor de twee vermiste deeltjes een animatie in de plaats was gekomen. Dat had ik nog nooit gezien en het zag er erg mooi uit.

 Helaas miste net het eerste deeltje, dus ik was toch wel blij te zien hoe de grote slechterik er in werkelijkheid uitzag in deeltje 2. Dat viel niet tegen, vooral dat ene oog dat in elk deeltje dichter leek te gaan zitten gaf hem iets behoorlijk engs (al had de acteur in werkelijkheid misschien ook wel zo'n oog? en dan heb ik niks gezegd ;) )

 En ja hoor. Weer zo'n megalomaan die denkt de Cybermen te slim af te kunnen zijn. Je weet al bij voorbaat dat hij eraan gaat als hij niet meer 'useful' is. Want het zijn natuurlijk de Cybermen die de aarde in bezit willen nemen en de hele mensheid willen vernietigen. Voor minder doen ze het niet.

 Het verhaal loopt tamelijk vlot en vooral de buitenscènes zijn altijd leuk om te zien. Het had allemaal best in zes deeltjes gekund wat mij betreft, vooral deeltje 7 en 8 vielen me nogal zwaar, want dat was één grote militaire operatie.* Ik heb wel eens spannendere afleveringen van de Cybermentroepen gezien. Het duurde erg lang voor de invasie er dan eindelijk kwam en nog bleven we alsmaar in het kantoor van de Unit hangen en zagen we maar een enkele cyberman en toch nog veel vrolijkheid op kantoor of er niets aan de hand was. Ook de fotografe die het zo goed met Zoe kon vinden was niet erg onder de indruk van de invasie en dacht geloof ik met een soort ruimtetoeristen te maken te hebben. Ze wilde alleen maar plaatjes schieten van die Cybermen.
Beetje jammer toch wel dat er niet echt een spannende climax in het verhaal zat wat de cybermen betreft en de climax meer in het oorlogje spelen zat dankzij het ministerie van Defensie.

*Aan het eind van de aflevering zien we een bedankwoordje aan het ministerie van Defensie.
 En dan begrijp je waarom ze keer op keer die raketten in stelling brachten. Het was allemaal net echt, zelfs de Russen werkten mee (al stond er geen bedankwoordje aan hun adres ;) )

Jan Siebelink: Mijn leven met Tikker

Jan Siebelink: Mijn leven met Tikker

 Ik had nog nooit wat van Siebelink gelezen, dus ik dacht: laat ik eens met iets autobiografisch beginnen. Ik kwam er pas heel laat achter, dat dit een roman was en geen autobiografisch werk, al is de levensbeschrijving van de hond wel voor een groot deel autobiografisch en is deze roman een ode aan de hazewindhond die hij veertien jaar gehad heeft.

Het boek beschrijft het leven van een wat eenzelvige alleenstaande man, wiens leven voor een groot deel bestaat uit het samenleven met zijn hond. Dat lijkt een beetje ziekelijk, maar de waarnemingen van hond en natuur zijn allemaal even prachtig en minutieus beschreven en wanneer de hond zijn laatste adem uitblaast ben je zo van hem gaan houden, dat je een traantje moet wegpinken.

Met heel veel plezier gelezen.

Doctor Who: The Mind Robber

Doctor Who (classic) 602 The Mind Robber

Altijd een beetje jammer als je al van verschillende kanten halleluja hebt horen roepen over een aflevering. Je bent dan toch een beetje geblokkeerd om totaal onbevangen je eigen mening te vormen.

Maar goed, een hele goeie aflevering, dat werd wel bewezen omdat ik hem in één keer heb gekeken (5 deeltjes) zonder moe te worden, zo spannend, afwisselend en levendig was hij zeker.

 Uitstekend spel van de dokter en zijn companions. Jammer dat ook Zoe weer zo'n keel opzet bij gevaar, maar ze blijft toch heel moedig en voortvarend, hier zelfs te voortvarend door zomaar de Tardis uit te lopen het niets in, maar volgens de doctor was ze al onder invloed van 'the Master'. Ook heel fijn dat ze zo is onderlegd in wiskunde en logica. Dat spaart de doctor een hoop uitleg.

Toen Jamie even een ander gezicht kreeg vermoedde ik al iets van ziekte of vakantie: de acteur bleek de mazelen te hebben, maar in dit bizarre verhaal vol verwijzingen naar avonturenverhalen, mythen en sprookjes viel daar makkelijk een mouw aan te passen en men vond een vindingrijke oplossing. Erg grappig.

 Deze aflevering deed mij denken aan een andere aflevering waarin ze steeds maar getest werden. Was dat wel doctor Who en welke aflevering was dat dan..? Iets met een kaartspel en ergens niet op mogen gaan staan. Gevonden: The Celestial Toymaker. Maar ik vond deze veel leuker, speelser ondanks de spanning van engheden.

Ook erg leuk vond ik het idee van een superheld uit de toekomst (Karkus uit het jaar 2000), die Zoe zich nog wel herinnert en ze weet hoe ze hem kan onderwerpen met een paar leuke vechtpartijtjes.

Waar was het nou uiteindelijk om te doen? De doctor moest de plek innemen van de zgn. Meester die ook maar een puppet was van het Meesterbrein. Op die manier zou de hele aarde beheerst worden via de doctor en alle mensen op aarde als fictieve personen verplaatst worden naar de dimensie van het Niets. Wat daarvan de lol was kon ik niet zo goed volgen, maar het leek me toch niet zo'n goed idee.

Tenslotte zorgt een computer-overload (door Zoe in gang gezet) ervoor dat de doctor niet eeuwig aan de touwtjes van het computer masterbrein hoeft te hangen. De Tardis die aan het begin op spectaculaire wijze uit elkaar was gevallen (schokkend) wordt even zo snel weer heel en ze kunnen weer verder.

Doctor Who: The Dominators

Doctor Who (classic) S6E01: The Dominators

Een vijfdelige aflevering waarvan alle deeltjes bewaard zijn gebleven. Dat is toch wel heel erg genieten na al dat afzien in seizoen 5. Wat heerlijk om al die gezichtsuitdrukkingen te zien, met name die van de doctor en Jamie.

 Hun samenspel in deze aflevering was weergaloos. Die hadden er echt zin in. Vooral de scène in de raket (dl 3) was superleuk.
Bij een zo grimmige aflevering met zelfs martelingen  (door de Dominators tests genoemd) zijn deze comic reliefscènes zeer welkom. Als die grappen er niet bij waren geweest was deze aflevering niet te harden geweest. Nu werd het allemaal toch enigszins luchtig gehouden.

Deze aflevering had een duidelijk anti-pascifistische boodschap. De Dulcians waren eindeloos aan het bakkeleien over wat wel en wat niet en kwamen totaal niet in actie. En maar redeneren wat de mogelijkheden waren. Ze kwamen tot de volgende conclusie: Fight, submit or Flee. FIGHT???? riepen ze in koor. Nee dat was geen optie :)

De Dominators waren het andere uiterste met hun verhoogde schouders en bult, maar ik vond ze wel vrij overtuigend. Die twee mannen, de een die het destroyen maar niet kon laten en de ander die hem telkens tot de orde riep, wat maar niet hielp, moest ergens wel lachen om deze twee, ze waren wel vrij dominant bezig. Silence silence riepen ze maar steeds en obey.

En dan hun robots, de quarks. die zagen er grappig uit, maar ze waren heel gevaarlijk. Waarom ze nou slaven wilden als ze die robots al hadden? Die konden ze toch makkelijk al het werk laten doen?

Zoe is een aanwinst. Ze kan weliswaar heel hard schreeuwen, maar ook goed denken en handelen.

Een leuke en ook spannende aflevering!

Doctor Who: The Wheel in Space

Doctor Who (klassiek) S05 ep. 07 The Wheel in Space

Dat was even een bittere teleurstelling toen de recons zo erbarmelijk slecht waren. En gelijk al hommeles, geen leuke dansjes of grapjes dit keer. Jamie is nog steeds erg in rouw om Victoria, maar goed dat ze er niet bij was want........ Cybermen!
We horen het niet vaak maar in dit deeltje horen wij de doctor schreeuwen (bij gebrek aan Victoria?) Hij is er slecht aan toe en in deel 2 blijft hij afwezig. De arme Jamie staat er alleen voor.

Dan komt deeltje 3: een waar kijkgenot. Bewegende beelden en ook nog eens heel helder. Je weet niet wat je overkomt. We zien nu voor het eerst allerlei bemanningsleden, waaronder de superslimme Zoe. De introductie van de cybermen (in dit deel gelukkig) is geweldig: twee grote eieren botsen tegen elkaar en uit het ene ei vormt zich langzaam een menselijke gestalte, nou ja menselijk: een cyberman dus.

Dan is er, net als in de vorige aflevering, weer een koppige leider, die in totale ontkenning is van wat er gaande is. De andere bemanningsleden van het ruimteschip zijn zich gelukkig meer bewust van de situatie en ook van de toestand van Jarvis (Jarvis can't face the truth).

 De doctor is er inmiddels ook weer bijgekomen om oplossingen te bedenken voor de inval van de cybermen, die er dit keer genoeg weten te hypnositiseren voor eigen gebruik of te doden als ze niet gebruikt kunnen worden.

 De stem van de cybermen is weer wat veranderd, ze zien er nog wel hetzelfde uit met dat rare wasbord op hun borst. Ze zijn nog even gevaarlijk.

Deeltje 4 en 5 zijn weer van een bedroevende slechtheid. Ik heb dl. 5 alleen via plaatjes met onderschrift bekeken, de beelden waren wel duidelijker, maar je mist toch wel de geluiden, dus dat is geen vervanging, hoogstens een aanvulling.

Maar deel 6 is weer bewaard gebleven en dat zorgt voor een aantal mooie ruimtebeelden. Die van Jamie en Zoe die in ruimtepakken door de ruimte zweven

 

en die van de Cybermen die op een vreemde bijna dansende manier aan komen zweven.

Er wordt geschoten, er is veel technotalk die Zoe beter zal begrijpen dan ik. Het komt allemaal weer goed, Zoe wil mee, maar mag niet mee en dan kruipt ze in een kist in de Tardis en mag toch mee: Jamie heeft weer een nieuw maatje en de doctor ook natuurlijk.

En dan even een vooruitblik op seizoen 6: op 1 aflevering na zie ik geen recons meer!!! Hoera!!!

Doctor Who: Fury from the Deep

Doctor Who (classic)  s05e06 Fury from the Deep

Weer een zesdelig verhaal, waarvan geen enkel deel bewaard is gebleven, maar toch waren we veel beter af dan bij het vorige verhaal. De beelden waren duidelijk, er waren nogal wat stukjes bewaard gebleven (te eng, niet door de censuur gekomen en daarom vreemd genoeg bewaard) en er is goed geprobeerd, als het maar enigszins kon, bewegende beelden toe te voegen. Een verademing dus na het vorige verhaal.

Het verhaal begint net als het vorige: spelen in zee. Ditmaal niet alleen de doctor, maar ook Victoria en Jamie doen mee met het schuimgevecht. Zo'n eerste deeltje is meestal heel vrolijk en luchtig, totdat de gevaren komen. Ze konden nog niet weten dat juist het schuim een groot gevaar zou vormen.

Al heel snel in het verhaal haalt de doctor, om iets open te maken, een schroevendraaier te voorschijn en zegt de gedenkwaardige woorden: " It's a sonic screwdriver. Never fails." En dat is dan de terloopse introductie van een niet weg te denken hulpstuk van alle (?) doctors daarna.

De begindeeltjes zijn wel weer erg vervelend met een toppunt van koppige leider Robson  (wat je toch vaak tegenkomt in de verhalen en erg cliché begint te worden). Dan is er nog een van Luytjens, een Nederlander die in contact staat met Den Haag. Ik dacht het me verbeeld te hebben dat ik hem 'verdomme' hoorde zeggen, maar het blijkt echt waar te zijn.
De hele enge mannen Quill en Oak ademen geen zuurstof in en uit, maar gas. Fijn dat ze zo eng zijn, want daardoor kunnen we ze zien bewegen.

 Alles bij elkaar veel spanning en ook wat irritatie vanwege het eindeloze getrek waar ze zo goed in waren in die beginjaren, de koppigheid van Robson en later van Megan Jones, een vrouwelijk hotemetoot die erbij is gehaald, als Robson de waanzin al bereikt heeft.

 Het viel mij op dat alle doodgewaanden op het eind weer in leven zijn. Dat zijn we niet zo gewend van doctor Who. Heel opmerkelijk.

En dan tenslotte Victoria, die al de hele aflevering loopt te klagen dat ze het zat is om van het ene gevaar in het andere te belanden. Je voelt het al aankomen, maar even mag ze toch nog heel hard functioneel schreeuwen, juist om het gevaaar te keren. (misschien vonden de schrijvers het zelf ook een beetje te gek worden met dat geschreeuw)

Een opluchting is het wel dat ze achterblijft op het booreiland (of wat is het?) In werkelijkheid zou iemand natuurlijk nooit kiezen om op een plek te blijven waar je zo getraumatiseerd bent. Elk rooster herinnert je aan het schuim en de enge schuimwezens. Daar wil je toch niet blijven wonen? Maar goed, wij vinden het niet erg. Jamie wel, die was erg gesteld op Victoria en het kan hem even niet schelen waar ze nu weer naar toe gaan. De doctor is wat nuchterder, het is haar eigen beslissing, maar zegt wel: I was fond of her too, you know, Jamie!

doctor Who: The Web of Fear

Doctor Who (classic) S05e05 The Web of Fear

Wat moet dit een bloedstollend spannende aflevering zijn geweest toen hij voor het eerst werd uitgezonden. Zelfs nu al vond ik het bijzonder spannend en eng daar in die Londense ondergrondse en dat terwijl er nauwelijks iets te zien was. Gelukkig was de eerste aflevering nog bewaard gebleven, zodat we ons nog een klein beetje konden oriënteren. (Altijd weer verbazingwekkend dat de plaatjes op google zoveel scherper zijn dan die van de recon)

Ik moest even heel goed nadenken waar dit een vervolg op was. The Abominable Snowmen dus, ook niet helemaal bewaard gebleven, wel prettiger om naar te kijken, niet alles in die donkere ondergrondse vol met yeti's. Nu was de kwaliteit van deze aflevering zo abominabel slecht dat iedereen eigenlijk wel op een yeti leek, dus uit elkaar houden van mensen was er niet bij.

Ik dacht dat Ann mee zou gaan in de Tardis, want ik meen me te herinneren dat er een companion is met de naam Ann, maar misschien is dat een andere Ann. Voorlopig zijn we op het eind nog niet terug in de Tardis. Van Victoria krijg ik wel een beetje genoeg. Ze doet niks zinnigs of domme dingen en moet alleen maar gerustgesteld worden.

Voor de doctor loopt deze aflevering niet goed af, niet dat hij wordt leeggezogen door de Intelligence, wat het plan was van I., maar zijn plan om de Intelligence voorgoed uit te schakelen mislukte, dus we gaan die I. nog vaker tegenkomen.

Doctor Who: The Enemy of the World

Doctor Who (klassiek) S05E04 The Enemy of the World

Helaas is er maar één aflevering bewaard gebleven van de zes. En helaas waren de recons erg slecht bij mij en dat scheelt toch wel een boel qua genietbaarheid.

De meningen zijn verdeeld over deze aflevering, heb ik begrepen. Ik was zelf, vooral in het begin, niet erg enthousiast. De eerste drie afleveringen vond ik stomvervelend. Een hoop heenenweer-gepraat en er gebeurt bitter weinig. Nou ja behalve dan een gigantische vulkaanuitbarsting, maar de doctor wil alsmaar meer bewijs voor de slechtheid van Salamander. Wel heel leuk dat hij een dubbelrol speelt natuurlijk, maar door de slechte beeldkwaliteit kon ik ook hier niet echt van genieten.

Ook moeten we het dit keer doen zonder aliens. De enige alien in dit verhaal is doctor Who.

Hoewel aflevering 3 een beweger was, had ik liever gehad dat aflevering 4 dat was geweest, want toen vond ik het interessant worden. Er wordt nauwkeurig verteld wat Salamander allemaal doet in de 'record room', maar je ziet er helemaal niets van. Pas als hij bij de gevangenen onder de grond is aangekomen krijgen we er weer wat beelden bij.

Ook had ik niet door dat het Salamander is die op het eind in de Tardis is terechtgekomen, dat heb ik later pas gelezen.

Zo zie je maar hoe snel je verwend bent geraakt aan de afleveringen die bewaard zijn gebleven en de scherpe beelden. Ik begin echt genoeg te krijgen van al die recons, wetende dat er nog zoveel seizoenen te wachten staan die wèl bewaard zijn gebleven. Maar de tweede doctor is wel erg leuk natuurlijk, dus we zetten nog even door.

Doctor Who (klassiek) The Ice Warriors

Doctor Who (klassiek) seizoen 5 afl. 3: The Ice Warriors

Na een pc-crash moest ik de serie opnieuw downloaden en dat was dit keer een geluk want ik had een betere verloren aflevering 2 en 3 met scherpe beelden en een verteller met een prettige stem, die de zaak vlot aan elkaar praatte. De andere vier afleveringen zijn gelukkig bewaard gebleven.

In tegenstelling tot de scherpe stemmen van de Daleks praten de Ice Warriors bijna fluisterend met veel gesis, maar ze zijn toch niet minder eng, ze hebben enge handen, die ze alsmaar dreigend opheffen en waarmee ze je  kunnen inklemmen en in een mum van tijd kunnen doden of verdoven, al naar gelang hun mutsje staat.

Sowieso een nogal grimmige aflevering, waarin vooral Victoria het zwaar te verduren krijgt. Ze wordt gelijk al na de ontdooiing van deze Marsmannen door hen gevangen genomen en blijft dat ook het grootste deel van de aflevering.

 Dan is er ook nog de monomane Clent die een heilig vertrouwen in de computer heeft en zijn assistent miss Garrett in haar mooie pakje. En er zwerft nog ergens een afvallige wetenschapper rond (die later de zaak zal redden)

De enige die met een opgewekt humeur (en humor) door de aflevering blijft fladderen is de Doctor. Hij neemt grote risico's, moet zich eerst met de mannen van de basis uiteenzetten, alvorens hij zijn plan ten uitvoer kan brengen.

 Er is nogal veel technobabbel en ik kon het allemaal niet zo goed volgen. Zo begreep ik pas later dat zich dit op aarde afspeelt in een nieuwe ijstijd in de toekomst. (misschien was ik ook in verwarring door vergelijkbare ijsverhalen die zich wel op een andere planeet afspeelden) Ook dacht ik steeds dat de marsmannen naar hun planeet terug willen, later las ik weer dat ze op de planeet wilden blijven.

Nou ja allemaal niet echt belangrijk. Wel vond ik het erg spannend, de marsmannen eerst intrigerend, later vreselijk irritant en zes afleveringen zijn dan weer best lang om het met ze uit te houden, ook al zijn 2 en 3 bij elkaar heel kort. Ik las ook nog dat deze aflevering lange tijd verloren is gewaand, maar het zou toch jammer zijn geweest als hij niet was teruggevonden.

Er zaten mooie beelden in en mooie sfeervolle muziek. Vooral de hoog zingende vrouwenstemmen en het hulpgeroep van Victoria er doorheen vond ik prachtig.

En dan heeft dit verhaal op het eind nog een wijze les voor ons in petto: als het erop aankomt, heb je niks aan een computer! Zodra het 'onlogisch' wordt laat hij het afweten en zal de mens zelf het heft in handen moeten nemen. Zelfs Clent is daar op het eind van overtuigd.

~~
"I am a scientist, not a gladiator!"

Droom en Daad

[docu] Annette Apon: Droom en Daad

Deze documentaire van Annette Apon uit 2012 beschrijft de vroege ontwikkeling van Henriette Roland Holst (1869-1952) nl. de periode van 1891-1927 , haar dichterschap maar vooral haar hartstochtelijke overgave aan de arbeidersbeweging. Teksten bij de film zijn van Henriette zelf en voor een klein deel ook van Annette Apon, die wat dingen aan elkaar wil praten. Van Henriette zijn geen filmbeelden, (alleen wat foto's) maar wat de film zo bijzonder interessant maakt zijn de hele oude filmbeelden uit de vroegste filmgeschiedenis. Mede daarom is het vooral ook een tijdsbeeld. Het zijn er heel veel en vele had ik nooit eerder gezien. Ik heb gefascineerd zitten kijken. Mooi!

Kingdom of Heaven (over de Hutterieten)

Docu:  How to get to heaven with the Hutterites

Ik zag laatst een documentaire over de Amish. Bij hun mag je niet binnenkomen met je cameraploeg. Er werd van een grote afstand gefilmd en de gesprekken waren met de 'afvalligen'. Mensen die de commune verlaten hadden en er wel wat over kwijt wilden.

De Hutterieten zijn vergelijkbaar met de Amish, maar de twee dames van de BBC mochten wel binnenkomen en hadden een uitgebreid gesprek met de dominee, die het allemaal uitlegde en met nog wat mensen. Verder zijn ze ook niet wars van technologie (zoals de Amish) Nog een verschil: Bij de Amish gaan de jongeren een jaar lang de wereld in om daarna wel of niet terug te keren. Hier heb ik bij deze groep niets over gehoord.

Deze mensen leven, afgesloten van de buitenwereld in communes van ongeveer honderd mensen, leven naar de letter van de bijbel en zijn voor het grootste deel zelfverzorgend (landbouw, veeteelt en ook een klein beetje handel)  De gemeenschap staat centraal, wat je doet doe je voor de gemeenschap, voor de ander, de ander doet het weer voor jou. Zelfontplooiing is van geen belang. Drie keer per dag komen ze bij elkaar om te eten en elk dag gaan ze naar de kerk. Kinderen worden al vroeg betrokken in het gemeenschapsleven. Er is een sterke man-vrouwverdeling en bij de maaltijd zitten ze gescheiden.

Paar dingen die me opvielen:
de dominee begint heel gastvrij en wil graag dat de wereld er weet van heeft van hoe ze leven en werken in eenvoud en gemeenschapszin. Hij doet vaak zijn ogen dicht terwijl hij praat. Tenslotte zijn de BBC-dames toch ook de buitenwereld, maar dat is mijn eigen interpretatie :) Ik kreeg de indruk dat hij aan het eind van de docu een beetje geïrriteerd was door de vele waarom-vragen. Waarom-vragen worden helemaal niet gesteld in deze groepering. Je doet het vanwege de traditie, omdat je voorouders het ook zo deden. Als aan een paar mannen wordt gevraagd waarom de jongens gescheiden van de meisjes de maaltijd gebruiken, proberen ze een antwoord te formuleren maar ze komen er niet uit. Het is gewoon beter zo. De maaltijden worden in stilte gebruikt, mannen gescheiden van vrouwen, kinderen gescheiden van volwassenen.

De vrouwen zijn heel veel aan het schoonmaken. Want als ze schoonmaken helpt dat hun ziel schoonmaken. Ze gebruiken geen bezems, maar dweilen de vloer aan op hun knieën. Heel zorgvuldig en ze zeggen dat ze er plezier in hebben. De vrouwen die spreken zijn unaniem blij met de commune en zouden niet anders willen. Ze hebben geen zorgen over geld of andere dingen; er wordt voor ze gezorgd, van de wieg tot het graf.

Je ziet heel veel kinderen, op fietsjes rondrijden of ook wel een beetje rennen, maar ik zag nergens uitbundigheid of stralende gezichten, ik zag ook nergens huil- of schreeuwpartijen.

En dan zijn er natuurlijk jongeren die twijfelen of die weg willen. Zo is er een jongen die voor de kippen moet zorgen (na school en in het weekend), een legbatterij dus (!) en die zegt dat hij niet van dieren houdt en dat elke dag hetzelfde is. Hij is van plan om weg te gaan.
Er is een andere jongen weggelopen, die weer is teruggekeerd. Hij wordt extra in de gaten gehouden en is van plan nooit meer weg te lopen.
En dan is er de jongen die prachtige foto's maakt en vertelt dat hij enerzijds een mooi onderwerp heeft in de commune, maar anderzijds ook gehinderd wordt om zich verder te ontwikkelen. Op het eind van de docu filmt hij zijn eigen vlucht op de fiets, waar zijn zus op hem wacht die al eerder was weggelopen. Het is een prachtig einde met het smaakvol gekozen nummer Halleluia van Jeff Buckley ;)

Je weet niet wat het binnenhalen van de BBC teweeg heeft gebracht bij deze jongeren. De jongen die nooit meer weg wou lopen heeft dat toch weer gedaan en in de weken daarna nog twee jongeren. En de fotograaf die het gesprek had met de interviewster. Of de kippenjongen er nog is weet ik niet, hij was nog erg jong.

Het heeft toch altijd een aantrekkelijke kant,dit soort leven, bijna vergelijkbaar met het kloosterleven, behalve dat men in gezinnen leeft. Een heleboel zorgen vallen weg, je bent ingebed in een zinvol geheel, het is minder ingewikkeld en er zijn geen waaromvragen. Zoals wij nu leven met het besef van de ellende van de hele wereld is ook niet echt goed voor de gezondheid en de samenleving verziekt steeds meer, letterlijk en figuurlijk. Dit is echter weer de totaal andere kant. Een beetje meer gemeenschapszin zou ons van pas komen, en ook al brengt onze huidige individualisering en zelfontplooiing veel problemen met zich mee, het lijkt me een natuurlijk stap in de menselijke ontwikkeling, dus tja...

Een wereld valt uiteen

Chinua Achebe: Een wereld valt uiteen
(vertaling van Things Fall Apart (1958)

 Onderschrift: Schets van het leven in een Nigeriaans dorp in de prekoloniale tijd en van de reacties op de komst van de eerste blanken.

Toen ik over dit boek hoorde wist ik gelijk dat ik het wilde lezen, omdat samenlevingen met een totaal andere manier van leven, kijk op de wereld, gebruiken, moraal mij altijd erg interesseren, met name die van natuurvolkeren.

Mocht je nog enige illusie koesteren dat het leven van natuurvolkeren beter is dan ben je met het lezen van dit boek in één klap ontnuchterd. Er zijn hele mooie gebruiken en rituelen, maar er zijn even zovele gruwelijke gebruiken, zoals het weggooien van een tweeling. De macht van de medicijnmannen of het orakel is groot, soms onbegrijpelijk in  hun besluiten en meedogenloos. Er wordt niet aan getwijfeld, de clan gehoorzaamt.

De (anti)-held in dit tragische verhaal dat uit drie delen bestaat is Okwonko. Het eerste deel speelt in zijn clan, waar hij woont met zijn vrouwen en kinderen. Door een ongeluk bij een ritueel doodt hij een man en, hoewel hij er niets aan kon doen, wordt hij voor zeven jaar verbannen uit zijn clan en woont hij met zijn vrouwen en kinderen in het dorp van zijn moeder. Dat is deel twee. Deel drie begint als de zeven jaar voorbij zijn en hij terugkeert naar zijn clan waar intussen heel veel veranderd is. De missionarissen zijn gekomen en de clan is ontwricht. Sommige clanleden bekeren zich en zien wel wat in het nieuwe geloof, de paria's (slaven) die het niet zo best hadden, de mannen die niet zo goed konden voldoen aan de eisen van de clan, maar later ook waardevolle leden van de clan, alles gezien door de ogen van Okwonko, via wie wij alles beleven en die wij volgen in zijn gedachten en gevoelens. Okwonko ziet met lede ogen aan hoe de clan uiteenvalt, hij is woest en verbitterd en als hij in opstand komt tegen onrecht merkt hij dat de clan niet meer als een man met hem meebeweegt, zoals in vroeger dagen. Kan hij nog wel leven in zo'n clan?

Ik zal het eind niet verklappen, maar dat het niet goed afloopt moge duidelijk zijn.

Ik vond het een prachtig boek. Te bedenken dat dit in 1958 al geschreven is door iemand die toentertijd begin twintig was en zelf ook uit deze Ibo-stam komt. Het karakter van Okwonko is geweldig beschreven. Zijn innerlijke drijfveren, zijn opstandigheid, zijn driften en angsten om niet te worden als zijn vader, zijn haat tegen de witte mannen, het is allemaal even invoelbaar en toch met enige afstand beschreven. De missionarissen komen er niet goed af, maar worden toch ook genuanceerd beschreven, want er is ook een mr. Brown die probeert de Ibo-cultuur te begrijpen en voor de langzame aanpassing gaat.

Het boek gaat over goed en kwaad, het zit in de zwarte en de witte mens, maar het is nergens zwart-wit.

Doctor Who: The Abominable Snowmen

Doctor Who (Classic) 5x02 The Abominable Snowmen

Van dit uit 6 delen bestaande verhaal is slechts één deel bewaard gebleven. Heel jammer, want het is een zeer sfeervol verhaal dat speelt in een klooster in Tibet.
In tegenstelling tot de herkijkers uit 2005 heb ik het verhaal goed kunnen volgen en had ik een vrij duidelijke recon met zelfs wat bewegende beelden hier en daar. Mooie foto's, goed verstaanbaar, dus na wat ik in vorige seizoenen heb meegemaakt aan ellende ben ik erg tevreden hierover.

Vooral het begin en eind van het verhaal vond ik leuk en spannend. De tussenliggende delen hadden wat korter gekund zoals zo vaak bij de oudere Who. Er is dan vaak een herhaling van gebeurtenissen waar één keer genoeg zou zijn geweest, zoals gevangenname en ontsnapping.

De doctor is een bekende van de abt van het klooster en is er 300 jaar geleden al geweest. Hij heeft toen een ghanta meegenomen in bewaring, een heilige beker en komt die terugbrengen. Maar het is helemaal niet pluis in het klooster. De abt wordt voortdurend gehypnotiseerd door Padmasambhava die op zijn beurt weer onder invloed is van een "Intelligentie". Wat nu deze Intelligentie voor ogen heeft wordt in het hele verhaal niet duidelijk, ook niet in het laatste heel spannende deel. De krachten zijn zo sterk en geheimzinnig en voor je het weet word je onder hypnose gebracht, zoals Victoria overkomen is. Als ze de tweede keer in het Heiligdom (inner sanctum) binnenkomt, raadt de doctor haar aan zich te concentreren op The Jewel of the Lotus Prayer en zo roept ze steeds maar: Om Mani Padme Hum. Om Mani Padme Hum. Gelukkig weet Jamie de modellen te vernietigen die de werkelijke objecten (Yeti en piramide) besturen.

Een erg leuk verhaal, des te leuker daar de belangstelling voor het Tibetaans Boeddhisme in de zestiger jaren nog maar net in opkomst was. Wel erg jammer dat het bij "een intelligentie" blijft. Ik had toch aliens verwacht die de macht op aarde wilden overnemen. Misschien was deze intelligentie ook wel een soort alien zonder vorm, maar het had toch iets onbevredigends omdat je met een waarom-vraag blijft zitten.

Er is geen muziek bij deze aflevering, de geluiden die de monniken maken geven echter genoeg sfeer. De gong, hun gebeden en niet in het minst de stem van Padmasambhava. Erg mooi hoe hij dat doet. Een warme en langzame enigszins plechtige monnikenstem en dan ineens een gemene snellere stem erdoorheen die op het eind ook heel gemeen lacht.

Het was natuurlijk nog leuker geweest als we de monniken werkelijk in processie hadden zien vertrekken, maar ik heb toch erg genoten.

ter ontnuchting: de opnamen vonden plaats in Wales ;)

Boeddha deel 2: Vier Ontmoetingen

Osamu Tezuka: Boeddha deel 2: Vier Ontmoetingen

Meer nog dan van het eerste deel heb ik genoten van dit tweede deel. Je bent wat meer vertrouwd met de personen, maar ook zijn we aangekomen bij het moment dat Siddharta nu echt voorgoed het paleis achter zich laat. Dat gaat natuurlijk niet zomaar, want vader en vrouw doen er alles aan om Siddharta tegen te houden. Maar Siddharta houdt vol, zelfs als zijn vrouw net een kind van hem heeft gekregen en de gemene krijger Bandaka de troon overneemt en vindt dat hij ook recht heeft op Yashodara, de vrouw van Siddharta.

Het is een ontroerend moment als hij dan echt vertrekt, zijn haren afscheert en zijn kleren en sieraden aflegt. Hij zal nog vele beproevingen moeten doorstaan, want de gemene Bandaka heeft een zoon gekregen en spreekt uit dat deze zijn tegenstander Siddharta naar het leven zal staan. Het derde deel heet dan ook Devadatta, de naam van deze zoon.

We weten dat Siddharta ongeveer 500 v.C. geboren is, maar in dit verhaal is de manier van praten zeer eigentijds (ik ben niet op mijn achterhoofd gevallen) en actuele zaken worden fraai ingebouwd in het verhaal. Als Yashodara nachtmerries krijgt wordt gezegd dat ze teveel sf en horrorfilms heeft gezien. Het verhaal staat vol met dit soort kleine grapjes. Tussen alle volkse taal door is het dan ineens weer heel poëtisch: als Yashodara de haren van Siddharta terugkrijgt (ten teken dat Siddharta haar en Rahoela {zijn zoon} een gelukkig leven toewenst) en ze die in de rivier gooit zegt ze: "Verdwijn herinnering en neem onze tranen mee"

Soms zit je zo in het verhaal dat je gauw verder wil lezen en dat is eigenlijk zonde van al die mooie tekeningen waar je veel langer naar zou willen kijken. Dus aan eenmaal lezen heb je bij deze boeken niet genoeg.

Maar toch hoop ik gauw deel 3 te bemachtigen :)

Doctor Who: The Tomb of the Cybermen

Doctor Who (classic) aflevering 501 The Tomb of the Cybermen

Deze aflevering is voor sommige mensen een topper, maar mij viel hij toch een beetje tegen. Erg fijn natuurlijk dat hij helemaal bewaard is gebleven, maar verder erg voorspelbaar en een eindeloos heen en weer bewegen van hendels en indrukken van knoppen.
In deeltje 1 wordt alsmaar geroepen dat de knoppen niet mogen worden aangeraakt en dat gebeurt natuurlijk toch. En dan aan het eind: een Cyberman!
In deeltje twee blijkt dat het een nep-Cyberman was, maar goed toch leuk dat hij eraan kwam.

De archeologen willen de graftombe vinden van de Cybermen die al 500 jaar niet meer leven. Dan zijn er natuurlijk weer saboteurs en er is een waanzinnige machtswellusteling, ditmaal geen geleerde maar een geldschieter van het project. (Klieg)

Het allerleukste in deze aflevering is wel de honeycomb, de honingraat. Als er weer aan handels is getrokken ontdooit de honingraat en zien we de cybermen ieder in hun eigen hokje tot leven komen en bewegen. Dat is een machtig mooi gezicht en ziet er ook heel groot uit. Ook hoe ze eruit komen door het dunne stukje plastic is erg mooi. We zien ze nog een paar keer bevriezen en ontdooien, dus kunnen herhaaldelijk van dit schouwspel genieten.

Een tweede leuke scène die ik wil noemen is de zwarte geweldenaar Toberman die al behoorlijk onder invloed is van de cybermen, maar er door de doctor weer aardig wordt uitgepraat en die dan een cyberman te lijf gaat en hem als een trofee hoog boven zich houdt terwijl hij rondloopt en hem dan neersmijt.

En hoe doet onze nieuwe companion het in al dat geweld en heen en weer geloop? Aanvankelijk ziet ze eruit als een knap popje met lang gekruld haar, maar gelukkig weet ze toch haar mannetje te staan. Ze mag niet mee in de hatch, wordt door Kaftan verdoofd, maar uiteindelijk doet ze dappere dingen. Heel even is er een onderbreking van de actie, als ze zich zorgen maakt om het welzijn van de doctor die tenslotte al 450 jaar oud is De Doctor vraagt haar dan of ze gelukkig is. Dat bevestigt ze, maar ze treurt nog wel om haar vader. Die is ze tenslotte nog maar pas verloren. De doctor bemoedigt haar en zegt daar haar herinneringen aan hem niet altijd droevig zullen blijven. Denkt de doctor nog wel eens aan zijn familieleden? Jazeker, maar ze slapen min of meer in hem en alleen als hij het echt wil kan hij zeer weer terugzien in zijn herinnering. Zo zal dat ook bij Victoria gaan, want er is zoveel te beleven. Ze hebben een heel bijzonder en uniek leven.
Erg leuk dialoogje vond ik dat.

Verder vallen er nogal wat doden, maar de grootste slechterik Klieg blijft tot het laatste moment leven en ook zijn handlanger Kaftan (wat een naam) is niet kapot te krijgen.

De eindscène is ook nog wel de moeite waard, als de deur geëlektrificeerd wordt. De enorm dikke deur wordt aan de binnenkant opengetrokken door een cyberman en aan de buitenkant dichtgetrokken door Toberman die dit met zijn leven moet bekopen.

Stoner

Boek: John Williams: Stoner

 Toen ik net begonnen was met dit boek snapte ik de ophef niet, ik werd erg mismoedig van Stoner en zijn gelatenheid. Maar daarna raakte ik in de ban en kon ik het bijna niet meer wegleggen.

Het verhaal speelt in Missouri voor de Eerste Wereldoorlog en eindigt na de Tweede Wereldoorlog.
Stoner komt uit een eenvoudige boerenfamilie, maar vat liefde op voor de Engelse literatuur en wordt leraar aan de universiteit. Hij trouwt, krijgt een dochter en later een minnares.  Hij is een gevoelige en warme persoonlijkheid, maar niet in staat om ook maar iets daarvan tot uiting te brengen. Hij wordt getergd en gekleineerd door zijn vrouw en door iemand op de universiteit, maar hij kan zich er niet tegen verweren en is niet in staat iets te veranderen aan zijn lot. De scènes met de vrouw die zijn minnares wordt zijn een verademing en plotseling in een heel andere sfeer geschreven. Een en al licht en liefde. Al kan deze verhouding niet duren, het geeft toch een wending aan het verhaal. Stoner kan wel degelijk liefde geven en ontvangen en op het eind heeft hij zich verzoend met zijn leven en kan hij op een serene manier sterven.

Het boek is zo geschreven, dat je helemaal in het hoofd van Stoner gaat zitten en intens met hem meeleeft. Ik werd boos en opstandig door het hem aangedane onrecht en wilde dat hij in verzet kwam, maar dat doet hij niet. Toch ga je in de loop van het boek steeds meer van hem houden, misschien juist ook wel door zijn weerloosheid. Je maakt zijn hele leven mee tot en met zijn sterven toe. Het is allemaal even prachtig geschreven, met fijne details en een grote opmerkingsgave, zo zelfs dat ik na het lezen van het boek zelf ook ineens scherper ging kijken naar mensen en gebeurtenissen. In die zin is het boek zeer inspirerend.

Wat een geluk dat iemand dit boek heeft herontdekt en in het Nederlands uitgegeven en al dat moois nu door zoveel mensen gelezen kan worden.

(Ik heb het boek als e-book gelezen en het is misschien wel goed vertaald maar er staan een aantal schandalige slordigheden in. Ongelofelijk voor zo'n bestseller)

Zo zou Stoner eruit kunnen hebben gezien of zo.
 

Doctor Who: The Evil of the Daleks

Doctor Who 4x09 The Evil of the Daleks

Een steengoeie aflevering, voor zover ik het heb kunnen zien dan, want  wat een teleurstelling dat de kwaliteit zo erbarmelijk slecht was. Er was één bewaard gebleven deeltje. De andere zes waren recons en werkelijk zo slecht dat je de mensen nauwelijks van elkaar kon onderscheiden. Heel graag had ik het allemaal gezien zoals het hoort. Waar ik niets van snap: als ik op Google naar afbeeldingen zoek zijn de foto's wél scherp, maar in de recon zie ik dezelfde scènes in één grote blur.

                           Boven uit de recon, onder plaatje van google

Even was ik bang dat we in dit deeltje op het vliegveld van de vorige aflevering zouden blijven hangen (de Tardis was immers zoek) maar er zijn nog andere manieren om in andere tijden en plaatsen te komen en we kwamen zomaar in een andere tijd en een andere plaats terecht. En uiteindelijk zelfs nog op Skaro. En de Tardis is ook weer terecht. Maar niet na een heleboel avonturen met de "mechanical beasties".

De Daleks zoeken naar de Dalekfactor om die over de hele aarde te verspreiden, daartoe zoeken ze eerst naar de Human Factor. Als een paar Daleks daarmee "geïnfecteerd" worden is het lachen geblazen. Ze gaan vragen stellen en gehoorzamen niet meer zomaar. En ze gaan leuke spelletjes doen met de doctor. Train train train. En Why??? Ze worden zelfs Friends van de doctor.

Maar voordat de Daleks op Skaro voor eens en voor al worden verslagen (maar dat is natuurlijk niet zo, zijnde het paradepaardje van de Doctor-Whoschrijvers) moet er nog een hevige strijd worden geleverd.

We maken hier ook voor het eerst kennis met de Dalek-emperor, die me een beetje aan de Borgqueen deed denken, want hij hing en had allemaal slangen aan zich hangen. Zag er wel mooi uit met een soort keizerlijke kroon als topje. (word steeds benieuwder om meer te horen van de geschiedenis van de Daleks)

Voor de Daleks loopt het slecht af, voor doctor Who en Jamie goed, want ze hebben Victoria Waterfield erbij als nieuwe companion. Haar vader heeft doctor Who gered van de dood door de Daleks, dus ze komt uit een heldhaftig nest :)

Osamu Tezuka: Boeddha deel 1: Kapilavastoe

Osamu Tezuka: Boeddha deel 1: Kapilavastoe (manga)

 Dit mangaboek is het eerste van een achtdelige reeks over het leven van Siddharta tot hij Boeddha wordt, tevens mijn eerste mangaboek.
Tezuka is de grondlegger van de hedendaagse manga (Japanse versie van de graphic novel)
Ik moest even wennen, want er zijn hele bladzijden zonder tekst, waar je het met alleen de plaatjes moet doen om het verhaal te volgen. Dat schiet wel lekker op, tenzij je de plaatjes echt gaat bestuderen en dat is ook zeker de moeite waard.

Ik vond het erg vermakelijk om te lezen, zo'n totaal nieuwe stijl voor mij, met heel veel gallop gallop gallop of thwack, bam, klink, whoesj, wham, enz. Thema's zijn de onverbiddelijkheid en meedogenloosheid van het kastensysteem, morele waarden zoals moed, eerlijkheid, vriendschap. Het gaat lang niet alleen over Siddharta, in dit eerste deel is hij zelfs maar een bijfiguur. Tegen het eind van het boek wordt hij geboren en een monnik profeteert over hem. Dit eerste deel gaat vooral over de vriendschap tussen Chapra, de zoon van een slavin (laagste kaste) en Tata, ook een paria, heel bijzonder jongetje dat de gave bezit zich in een dier te verplaatsen (letterlijk), wat heel vaak heel goed van pas komt. Beide hoofdfiguren verzetten zich tegen de bestaande orde en tegen hun onderdrukking.
Er is veel geweld in dit boek, maar er zijn ook hele mooie taferelen. Hier en daar een verrassing, zoals: Er wordt ergens Berend Botje gezongen (vrij vertaald?) en ook wordt ergens een grap gemaakt over het zwart-wit van de manga. "Hij ziet bleek", wordt er van iemand gezegd. Waarna een ander zegt: "wit zul je bedoelen, kleurendruk kon er niet af."

Er gebeurt heel veel in het boek maar ik zal verder niks verklappen. Wel ben ik n.a.v. het einde van dit eerste deel heel erg benieuwd naar het tweede deel.

Like Crazy

Film: Like Crazy (2011)

Het was weer de soundtrack die me op het spoor van deze film bracht. Dustin O'Halloran en veel piano: Lieve muziek bij een lieve film. Dat bedoel ik niet negatief. Vooral het eerste deel van de film is erg lief. Twee tieners die verliefd op elkaar worden. Leuk in beeld gebracht ook. Niet het geijkte.

Dan komen de problemen. Want hij woont in de VS, zij in Engeland en er is iets mis met een visum. Ze worden beproefd door de afstand. En daar draait eigenlijk de hele film om.

Ik vond het een leuk tussendoortje, met een paar leuke vondsten, die het net leuk genoeg maken om verder te kijken. En ook de al bekende muziek maakt het leuk. Denk echter niet dat deze film lang blijft hangen. Daarvoor is het een beetje te gewoontjes.

Wat ik later las is dat er geen script was voor deze film. De twee moeten zelf improviseren. Een leuk experiment, maar misschien was het toch beter geweest als de film wel een script had gehad. Dat had het misschien iets meer diepgang kunnen geven.
Wel een verrassing was dat de actrice die River Song speelt in Dr.Who (Alex Kingston) hier de moeder van het meisje speelt.

Engelen vallen langzaam

Boek: Karl Ove Knausgard: Engelen vallen langzaam

Uitstekend vertaald vanuit het Noors: En Tid for Alt ( Een tijd voor alles) door Marianne Molenaar die hiervoor een werkbeurs kreeg van het Nederlands Letterenfonds.

Een magistraal boek, een weerbarstig boek waarbij ik menige hobbel heb moeten nemen.
Je valt van de ene stijlvorm in de andere. Het ene moment krijg je een verhandeling over engelen in historisch en theologisch perspectief, het volgende moment beland je in een meeslepend verhaal over Kaïn en Abel en over de familie van Noach, dat een paar honderd bladzijden (!) duurt en wat mij betreft het hoogtepunt van het boek is. Zoals hij je hier meeneemt in een hele familiegeschiedenis vlak voor de zondvloed en hoe smartelijk die aan haar eind komt toont zijn meesterschap in vertelkunst. De ijzersterke beelden staan op je netvlies en je vergeet ze nooit meer.

Maar Knausgard vraagt meer van je. Telkenmale komt hij terug op zijn
Leitmotiv: de engelen.
Ik was eigenlijk al snel afgehaakt, maar op aandringen van een andere lezer heb ik het toch weer opgepakt en daar heb ik geen spijt van, al is het geen boek om vrolijk van te worden. Het stemt je wel tot nadenken, want het is absoluut ook een filosofisch boek, niet alleen over de ondergang van de engelen en hun verhouding tot de mensen en omgekeerd, maar ook over tal van andere zaken, al is het maar door de verwoede pogingen van Noach om de wereld in te delen, een moeizame poging tot abstractie in een wereld waar nog niet geabstraheerd werd.
Een uitgebreidere bespreking in Trouw vind je hier en ik zal na de break nog wat op de inhoud ingaan, dus mocht je het boek nog willen lezen, dan niet verder lezen.
==============================================